View source for અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/પ્રહલાદ પારેખ/મારા રે હૈયાને તેનું પારખું

<poem>
ક્યારે રે બુઝાવી મારી દીવડી,
	{{space}}ક્યારે તજી મેં કુટિર.
કઈ રે ઋતુના આભે વાયરા,
	{{space}}કઈ મેં ઝાલી છે દિશ;
	{{space}}નહીં રે અંતર મારું જાણતું.

કેવાં રે વટાવ્યાં વન મેં આકરાં,
	{{space}}ઊંચા ઊંચા પહાડ;
કેમ રે વટાવી ઊભી માર્ગમાં
	{{space}}અંધારાની એ આડ :
	{{space}}નહીં રે અંતર મારું જાણતું.

વગડે ઊભી છે નાની ઝૂંપડી,
	{{space}}થર થર થાયે છે દીપ,
તહીં રે જોતી મારી વાટડી
	{{space}}વસતી મારી ત્યાં પ્રીત.
	{{space}}મારા રે હૈયાને તેનું પારખું.

પડ્યા રે મારા પગ જ્યાં બારણે
	{{space}}સુણિયો કંકણનો સૂર;
મૃદુ એ હાથો દ્વારે જ્યાં અડ્યા,
	{{space}}પળમાં બંધન એ દૂર.
	{{space}}મારા રે હૈયાને તેનું પારખું.

ફરીને કુટિરદ્વારો વાસિયાં
	{{space}}રાખી દુનિયા બહાર,
પછી રે હૈયાં બેઉ ખોલિયાં
	{{space}}જેમાં દુનિયા હજાર.
	{{space}}મારા રે હૈયાને તેનું પારખું.

{{Right|(બારી બહાર, પૃ. ૬૮-૬૯)}}
</poem>