View source for શાંત કોલાહલ/સ્મરણ


<center>'''સ્મરણ'''</center>

<poem>
મેઘને ગોરંભ છાયું અષાઢગગન.
:::જલની ઝર્મરભીનો ભમે ધુમ્રશ્યામ સમીરણ :
::::અડૂકદડૂક ભરે અહીં તહીં ફાળ,
::::તરુતરુ કેરી જાય ઝુલવીને ડાળ,
પાંદની પડાળે લપાઈને વિહંગમ બેઠાં મીંચી નિજ આંખ
:::::ડયનને કાજ એની ખોલી દિયે પાંખ;
ધરિત્રીના ધૂળનો ય બદલાય રંગ,
:::::ઝૂકી ઝૂકી ઝીલી વહી રહે એની ગંધ.

એકાન્ત ઘરની ઓસરીના હિંદોલપે ઝૂલી રહું મંદ મંદ;
:::::પગને અંગુઠે માત્ર અડી ભૂમિઅંગ.
નયને લહાય એની નયને જ છવિ
::::નહિવત્ છાયા એની 
::::વિકલ્પ વિહીન મનમહીં.
સહસા પ્રાંગણથી જે દૂર તે સકલ પામે લય
:::નીહાર-નિહારિકાને ઉર :
::::કોઈનો યે રહે નહિ પરિચય.
અતીત લોકથી ત્યહીં આવે મૃદુ ગાન
અરવ બોલની મધુરિમા લહે અતીન્દ્રિય કાન.
:::કોણ તે અતિથી આવે આજ મારે ભવને
::::તેજને તોખાર આવે કોણ તે સવાર?
:::વ્હાલી એવી વાતની વધાઈ દીધી પવને
::::ઊજળી રેણુ જો ઊડે નભની મોઝાર.
ચિર પરિચિત લય, લયનો લહેકો, સૂર, શબ્દ...
::::કરે હૃદય વિવશ !

ભાવને ઉછાળ, 
::::હે લોકાન્તરવાસી !
::::::તને ઢૂંઢે મુજ આતુર નયન :
ક્યાંય નહી રેખ, વર્ણ; માત્ર સીમાશૂન્ય આ ગગન.
અતીવ આકુલ મુજ પ્રાણ
:::આવેગથી જાય ધસી એક સૂક્ષ્મ સૂરને સંધાન.
અનંતનાં અગોચર નિરીહ ગહન... શી ભર્ત્સના !
::::પરિશ્રાન્ત પ્રાણ : પામે સહજ મૂર્ચ્છના.
:::વાંકી આ કેડીની આડે રૂખડાં હજાર તો યે
::::નજરું મંડાય રે જઈ અણદીઠ તીર,
:::પુરાણી પિછાણને અણસાર લિયે આળખી ને
::::હેતની છોળ્યુંમાં ભીંજે ઝીણેરું મલીર!

શિરને કુંતલ પ્રિયની અંગુલિ રમે
:::એમ રમી રહે શ્રવણમાં સૂર :
:::અહીં કહીંથી જ એનો ઊગમ અદૂર.
કંઇક પાંપણ કેરી જવનિકા ખસે અને 
:::બકુલતરુની છાંય મહીં
::::આનંદવિભોર તને લહી
નીલનિકુંજના એકાન્તમાં ગીતને ગુંજન
:::ગૂંથતી બે સેર તણો એક ફૂલહાર
:::મહીં મહીં શોભનને ગુચ્છ સુકુમાર.
એ મધુ ગંધનો રાગ ઝીલી વેણું મહીં મેં ય રેલ્યો વનેવન,
આપણા હૃદયને કંપન નિખિલનો લયલોલિત પવન !
:::નયને નિવારી દૂરતા સમૂળગી ને
::::અળગું તે વસિયું છે આજ મારે ઉર:
:::આદિનાં બિંદુમાં આવી શમિયાં, સંસાર કેરા
::::સઘળા ઘેઘૂર સૂર, પચરંગ પૂર.

નયને નયન...
પછી કાંઈ ન લહાય એવાં આપણે બે જણ.
:::::એક
::::જગનું અવર ત્યહીં વિલોપન છેક.
:::::નહીં દેશ, નહીં કાલ
::::હૃદયને એક માત્ર તાલ 
:::::અનાહત છંદ...

:::::ત્યહીં પ્રશાન્ત આનંદ!
સહસ્ત્ર વર્ષની નિદ્રા કેરું જાણે સરે આવરણ... 
કમલની શત શત પાંખડી ખૂલે ને ઝીલું તેજનાં ઝરણ.
::::ફરીને હું નીરખું નિખિલ :
વરસી ગયેલ ઘન; ઊજળાં પ્રકાશ, તરુપાન, નભનીલ.
ઘરની ઓસરી એની એ જ 
::::ઝૂલણે હું ઝૂલું સ્હેજ સ્હેજ...
સૂનું તો ય લાગે, સૂનું, પ્રિયની વિદાય...
ક્ષણને આંગણ આવી ગયું રે અતીત
::::એની જલમાં ન પગલી જણાય.
</poem>


{{HeaderNav2
|previous = મેડીને એકાન્ત
|next = ગ્રીષ્માંત
}}