View source for અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/પ્રેમળ જ્યોતિ (મારો જીવનપંથ ઉજાળ)

<poem>
	{{space}}પ્રેમળ જ્યોતિ તારો દાખવી
	{{space}}મુજ જીવનપંથ ઉજાળ.<br>
દૂર પડ્યો નિજ ધામથી હું, ને ઘેરે ઘન અંધાર,
માર્ગ સૂઝે નવ ઘોર રજનીમાં, નિજ શિશુને સંભાળ;
	{{space}}મારો જીવનપંથ ઉજાળ.<br>
ડગમગતો પગ રાખ તું સ્થિર મુજ, દૂર નજર છો ન જાય,
દૂર માર્ગ જોવા લોભ લગીર ન, એક ડગલું બસ થાય;
	{{space}}મારે એક ડગલું બસ થાય.<br>
આજ લગી રહ્યો ગર્વમાં હું ને માગી મદદ ન લગાર,
આપબળે માર્ગ જોઈને ચાલવા હામ ધરી મૂઢ બાળ;
	{{space}}હવે માગું તુજ આધાર.<br>
ભભકભર્યા તેજથી હું લોભાયો, ને ભય છતાં ધર્યો ગર્વ,
વીત્યાં વર્ષો ને લોપ સ્મરણથી સ્ખલન થયાં જે સર્વ
	{{space}}મારે આજ થકી નવું પર્વ.<br>
તારા પ્રભાવે નિભાવ્યો મને, પ્રભુ આજ લગી પ્રેમભેર,
નિશ્ચે મને તે સ્થિર પગલેથી ચલવી પહોંચાડશે ઘેર;
	{{space}}દાખવી પ્રેમળજ્યોતિની સેર.<br>
કર્દમભૂમિ કળણ ભરેલી, ને ગિરિવર કેરી કરાડ,
ધસમસતા જળ કેરા પ્રવાહો, સર્વ વટાવી કૃપાળ;
	{{space}}મને પહોંચાડજે નિજ દ્વાર.<br>
રજની જશે ને પ્રભાત ઊજળશે, ને સ્મિત કરશે પ્રેમાળ,
દિવ્ય ગણોનાં વદન મનોહર મારે હૃદય વસ્યાં ચિરકાળ;
	{{space}}જે મેં ખોયાં હતાં ક્ષણવાર.

</poem>