View source for અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/સરૂપ ધ્રુવ/બાવનની બહાર

{{SetTitle}}

{{Heading|બાવનની બહાર|સરૂપ ધ્રુવ}}
<poem>
:::::::(જૂન, ૨૦૦૦માં બાવનમું પૂરું કરી, ત્રેપનમા વર્ષમાં પ્રવેશ કર્યો તે નિમિત્તે)

:::છોને પળિયાં પાકિયાં,
:::	વનમાં છોન્ પ્રવેશ;
:::	રાચે થનગન માંહ્યલો,
:::	સદાય બાળે વેશ.
ભાષા, વેશ ને કેશ તો બદલાવ્યે બદલાય
પણ ડરતું ડરતું કોક કહેઃ બદલ્યે બગડી જાય!
:::	(પણ... આપણું તો તમે જાણો છો ને?...)
જેવી ઊઘડી આંખ તો મોતીભીંજ્યો ચૉક,
આજે વાળી ગાંઠ એ કે કાલ ગઈ... તે ફોક,
:::	એમ નથી કે આજ લગ્ગ
:::	કહ્યું — લહ્યું તે ફોક
:::	પણ આજે ઊગ્યું મન વિશે
:::	હવે જાણવું લોક.
પંથ ચાતર્યા, વાટ વછૂટી, ડાબે મેલી ભોમ,
છેટા મેલ્યા છાંયડા, માથે ધખતા ધોમ.
:::	કવિતા-કેડી સંચર્યાં એકલપંથી નાર,
:::	પોંખાયાં પ્હેલાંક્ તો પછી તગેડ્યાં બ્હાર,
:::	એકલ કલમે બહુ દીઠા જગત તમાશા રોજ,
:::	શું કરિયેં તો જીતિયેં, ચાલી એવી ખોજ.

એકલ લડવા નીસર્યાં
તો લખ્યે-શીખ્યે લાચાર,
જગસંગાથે ઝૂઝિયાં
તે દિ’ અક્ષર થ્યાં હથિયાર.
હાથે એ હથિયાર લઈ, થઈ ભેરુની સાથ,
હમકદમ નીકળી પડ્યાં, જગતને ભરવા બાથ.

:::	શબદ લીધા’તા મ્યાનમાં
:::	ન બખ્તર પ્હેર્યાં ગીત,
:::	રંગ કસુંબલ નીતરે
:::	(એવી) રણ મોઝારી પ્રીત.
અસલ જંગમાં ઊતર્યાં, ને લડતાં જોયાં લોક,
જણજણ બોલે જોરૂકાં ને મરતાંયે તે કોક,
ટપારિયા, ટ્હૌકા દીધા, ગુણીજન થોકેથોક,
મારગ ચીંધી વહી ગયા, (હવે) ઝળહળ આખો ચોક.
:::	લાધ્યો’તો જે લોકથી
:::	અડધી સદી અજવાશ,
:::	પાછો વાળું પ્રેમથી
:::	એ જ એક છે આશ.
ઇચ્છા નામે દેડકી, કુંવરી થઈ ફુલાય;
દીધો એને વનવટો, છોને એ અકળાય.
:::	જનપ્રવેશ કરવા સમે
:::	આંખફરક ને ટોક?
:::	હડી કાઢતું મન કહેઃ
:::	‘રોક સકે તો રોક!’
ઓ જાતું... ઓ જાય છે... બાવન બ્હારને દેશ,
ત્રેપ્પનમે તાક્યું હવે સઘળા બાળું વેશ.
{{Right|કવિતા, ઑગસ્ટ-સપ્ટે., ૪૦-૪૧}}
</poem>


{{HeaderNav2
|previous =છાવણી
|next =સળગતી હવાઓ
}}