View source for કોડિયાં/લઘુતમ સાધારણ અવ્યય

{{SetTitle}}
{{Heading|લઘુતમ સાધારણ અવ્યય|}}
<poem>

અંધારાના ઢગલા જેવાં
{{Space}}	વૃક્ષો ઝૂમે બંને હાથ;
વચમાં રસ્તો વળે સાંકડો,
{{Space}}	અકળાતાં રજનિની બાથ.
{{Space}}	મોટર-બત્તી તેજ કરું!
{{Space}}	પ્રકાશ-કેડી હું પ્રગટું!
વેગ વધાર્યો, ઢાળ આવતાં,
{{Space}}	આગળ કો મોટર દેખાય—-
સરકંતા અંધારા જેવું
{{Space}}	કાળમુખમાં લબકું જાય.
{{Space}}	મુજ બત્તીનું તેજ ઝીલી!
{{Space}}	બારી આગળ જાય ખીલી!
મોટા શ્યામ ગુલાબ સરીખો
{{Space}}	અંબોડો રૂપકોર મઢ્યો.
બટમોગરની ચક્ર વેણીએ
{{Space}}	તિબેટ-શાલીગ્રામ જડ્યો.
{{Space}}	અર્ધ ઊંઘમાં એ દર્શન!
{{Space}}	થાતાં સ્મૃતિઓનાં થનગન!
કોણ હશે? ક્યાં જાતી આજે?
{{Space}}	ઘેર ભાઈને? કે અભિસાર?
જે મુખ અંબોડાએ ઢાંક્યું,
{{Space}}	કેમ પામવો એ આકાર?
{{Space}}	એવી વેણીવાળાં કૈં કૈં
{{Space}}	મુખનો મનમાં થાય ઉચ્ચાર!
વિહ્વળતા વધતાંની સાથે
{{Space}}	સુપ્ત સ્મૃતિના થર ઊખડ્યા.
ધુપેલ, વેણી, સો અંબોડા,
{{Space}}	સો સો ચિત્રો ત્યાં ખખડ્યાં.
{{Space}}	અમુખને મોઢું આપું!
{{Space}}	રુઝેલ સો ભીંગડ કાપું!
હશે શેવતી? — ભણતાં સાથે;
{{Space}}	બાળા? — સફર કરેલી એક;
હશે આરતી? — તરવા જાતાં;
{{Space}}	આશા? — કાવ્ય સ્ફુરેલ અનેક.
{{Space}}	બીજ? — પાતળી; રાધા? —જાડી;
{{Space}}	પ્રેમી? — જેણે ના પાડી.
મૂરખ, કવિ ! જો મોઢું દેવું,
{{Space}}	જગદંબા આદ્યા સર્જાવ!
અંબોડે અંબોડે ગૂંથ્યા
{{Space}}	લઘુતમ શા ઈશ્વરના ભાવ!
પ્રેમજોશ તો લઘુતમ અવ્યય
{{Space}}	જેનું ‘પ્રત્યેકા’ ભાજક.
કવિ કને જે વિશ્વવિજય તે,
{{Space}}	સંત મને પહેલું ત્યાજક.
શક્તિ સરખી, સંત, કવિની!
છે મ્હોંકાણ જ્વલંત છબીની!
5-9-’50</Poem>