View source for ચાંદનીના હંસ/૪૫ સ્વગતોક્તિ–૧

{{SetTitle}}

{{Heading|સ્વગતોક્તિ–૧|}}


<poem>
ચાલ છોડ
કવિતા તો કાલે પણ લખાશે.

આંખે આંખે શ્વસી લેવાય એવી
આ હવા
ફરી આટલી જ હળવી, હરિયાળી
ન પણ હોય!

કંઈ કેટલીયે વાર
હું
મોડી રાતે તાળું ખોલી ઘરમાં આવું.
આંખ ઘેરાતાં
નજરની પડતર જમીનમાં કૂણી ચાર ફૂટી નીકળે.
ને પડખું ફરતાં જ
કોઈ મને ઉતરડીને મારી કાંચળી ખેંચ્યે રાખે.
મળસ્કે
ઝાડીમાં એની
ક્યાંક નાસી છૂટતી છાયા પણ જોઉં.
બસ જોઉં—
કપાયેલાં અળસિયાં જેવાં દૃશ્યો ધ્રૂજ્યા કરે.

આ લીલાછમ ઘાસિયે
ડોલતા ફણીની જેમ
નજર સળવળે છે.
તો એને સરકવા દે.
કાદવિયા કળણમાં
લિસોટા તો કાલે પણ પડાશે.

૩-૫-૭૪
</poem>

<br>
{{HeaderNav2
|previous = ૪૪ ગતિ–સ્થિતિ
|next = ૪૬ સ્વગતોક્તિ–૨
}}