View source for મનીષા જોષીની કવિતા/શૂન્યાવકાશ

{{SetTitle}}
<center><big><big>'''શૂન્યાવકાશ'''</big></big></center>

<poem>
એક ચુડેલ અને એક ખવીસ પ્રેમમાં હતાં.
ચુડેલ રોજ રાત્રે માથા પર સગડી લઈને આવી જતી.
બંને ખુશ હતાં.
શરીરની પોતાની એક ભાષા છે.
બંને સંતુષ્ટ હતાં.
પણ એક દિવસ, ચુડેલને મન થયું કે એનો પ્રેમી
એને એક દીર્ઘ ચુંબન આપે.
એણે ખવીસને ખૂબ આજીજી કરી.
પણ ખવીસને માથું જ ક્યાં હતું?
હોઠ, દાંત, જીભ, આંખ, કાન —
કંઈ જ નહીં!
એ રડવા લાગ્યો.
ચુડેલ એના ધડની ઉપરના શૂન્યાવકાશને તાકી રહી.
અને પછી ગુસ્સે થઈને ચાલી ગઈ.
ખવીસ એની પાછળ એને મનાવવા દોડ્યો.
પણ એ ક્યારેય એને શોધી ન શક્યો.
ચુડેલનાં પગલાં હંમેશા ઊંધાં પડે છે.
</poem>
<br>
{{HeaderNav2
|previous = બરફની દીકરી
|next = ધ્યાનખંડ
}}