View source for યુગવંદના/વીર જતીન્દ્રનાં સંભારણાં

{{SetTitle}}
{{Heading|વીર જતીન્દ્રનાં સંભારણાં|}}

<poem>
<center>[ખંડકાવ્ય]</center>
રણશિંગાં બજિયાં નહીં, નવ ગહેકી શરણાઈ,
તલવારોની તાળીઓ સમરે નવ સંભળાઈ;
સિંધુડા-સૂર શરણાઈના નવ સુણ્યા,
હાક વાગી ન, તોખાર નવ હણહણ્યા,
ઘાવ પર ઘાવ નવ ખડગના ખણખણ્યા,
યુદ્ધ-ઉન્માદના નાદ નવ રણઝણ્યા.
વિણ ઉન્માદે વીર તેં દીધો દેહ ધરી
બિન્દુ બિન્દુ રક્તનાં રિપુને દીધ ગણી;
બિન્દુએ બિન્દુએ રક્ત દીધાં ગણી,
ચૂકવી પલપલે દેહની કણીકણી,
મૃત્યુને ગણ્યું તેં ગોદ માતા તણી;
કે શું પ્રિયમિલનની રાત સોહામણી?
આવે મંગળ અવસરે, કોણ વિલાપ કરે!
કાયરતાને આંસુડે કોનાં નેન રડે!
વેગળી જાઓ રે અશ્રુની વાદળી!
વીરનાં તેજને નવ રહો આવરી;
નીરખવા દો મુને લાખ નયનો કરી,
આહુતિ-જ્વાલ એ બાલની અણઠરી.
ગગનવિદારણ રાગના ગાજો નંદન-ઘોષ!
ઉત્સવ-દિન આપણ ઘરે; અરિજનને અફસોસ;
અરિજનો થરથરે એહવી ઘોષણા
ગરજી ગરજી ભરો ગગનનાં આંગણાં,
ઊઠ રે ઊઠ, ઓ તરુણ કોડામણા!
વીરનાં વાંચ શોણિત-સંભારણાં.
વણગાયાં ક્યમ વીસરીએ બહુમૂલાં બલિદાન,
ગાશું ઘરઘર ઘૂમતાં એનાં અર્પણગાન;
ગાઓ રે બેનડી, વીરને વારણે,
ગાઓ રે માવડી, પુત્રને પારણે,
બંદીજન, ગાઓ બિરદાઈ સમરાંગણે,
ભક્તજન, ગાઓ મંદિરને બારણે.
તારી ટેક ત્યજાવવા મથનારા કંગાલ,
કાળાં મુખ નીચાં કરી કૂટે વ્યર્થ કપાળ;
કૂટતા કપાળો ક્રૂર કંગાલ એ,
તાહરાં શાંત વીરત્વ નીરખી રહે,
‘હાય! હા હારિયા,’ દાંત ભીંસી કહે,
અણનમ્યા વીરને જાલિમો ક્યમ સહે.
બાણપથારી ભીષ્મની*, દધીચિનાં વપુદાન*,
મોરધ્વજે કરવત સહ્યાં*, એ ઇતિહાસી ગાન;
જીર્ણ ઇતિહાસનાં ગાન એ વીસરિયાં,
જૂઠડી ભાવનાના થરોથર થયા,
નવેલા શૌર્ય-આદર્શ તેં સ્થાપિયા,
સમર્પણનાં નવાં મૂલ તેં આંકિયાં.
ઝીલો ઝીલો મલકતા જાલિમ તણા પ્રહાર,
લાલ કસુંબલ રક્તની ફૂટે શોણિત-ધાર;
પ્રહારે પ્રહારે ઉર-પતાળો ફૂટે,
કસુંબલ રંગની રક્ત-છોળો છૂટે,
મૃત્યુ-ભયના કૂડા લાખ બંધો તૂટે,
પાળ ફોડી અને પ્રાણનદ ઊમટે.
રજ રજ નોંધી રાખશું હૈયા બીચ હિસાબ,
અવસર આવ્યે માગશું કિસ્મત પાસ જવાબ;
માગવા જવાબો એક દિન આવશું,
ભૂખરી પતાકા સંગમાં લાવશું,
અમારા રક્તના હોજ છલકાવશું,
માતનો ધ્વજ ફરી વાર રંગી જશું.
{{Right|૧૯૨૯}}
</poem>

<br>
{{HeaderNav2
|previous = વિદાય
|next = સ્વતંત્રતાની મીઠાશ
}}