View source for શાંત કોલાહલ/ફરી જુદ્ધ

<center>'''ફરી જુદ્ધ'''</center>

{{block center|<poem>:::::ગુલામીની શૃંખલાને ભાંગી છે મેં
ભાંગ્યાં છે મેં હાડ મારાં
:::::શોણિતને વ્હેણે વહી
કેટલી યે વાર ઢળ્યો મોતને કિનાર
ઝાવાં લેઈ તોય ઊઠી ઊઠી હરેક તે વેળ
::::નવીન શહૂર થકી વીંઝી દીધ ઘાવ :
::::::ગુલામીની શૃંખલાને ભાંગી છે મેં
::::::::ભાંગી નાખી સાવ.

અવકાશ મહીં ધરી ઉન્નત આ શિર કીધ : ‘હાશ.’
::::::લીધ દીર્ઘ શ્વાસ....
જકડાઈ ગએલ તે અંગે લહી અખિલ વિશ્વની મોકળાશ.
આંનદનો નાભિ-જયઘોષ
:::::દિગન્ત ગહને ધ્વનિ રહ્યો વાર વાર
લયમાન આવર્તને
::::::ઊંડે ઊંડે હૃદયને લાધ્યો પરિતોષ...
::::::::અનંતનાં ઊઘડ્યાં દુવાર,

પૂર્ણશાન્ત એકાન્તની છાયાકુંજ મહીં
::::::સરી સહુથી ય દૂર દૂર 
:::પર્ણની પથારી પર કીધ મેં શયન
:::::બંધ નયન
::તંદ્રાશિથિલ ત્યહીં તંગ મુજ મન
પલનું ઉપલગાન રેલી વહી જાય કને કાલનિર્ઝરિણી.
::સમયથી સહજ અભાન

નિદ્રા તણા સુમધુર ઘેનમહીં કંઈ સળવળ તણી
::::::થઈ રહી જાણ :
અણગમા તણી એક રેખાની હેલાએ માત્ર પડખું ફરંત.
::::ક્યહીંક ભોંકાય ઝીણી શૂળ, ક્યહીં ષટ્પદ ગતિ,
::::::::::::મર્મસ્પર્શ...
સહસા જાગીને વિસ્ફારિત દૃગે નીરખું ચોમેર :
::નથી કુંજ
:::શત શત ખંડ મહીં અંગ મારાં સહુય વિશ્લથ !
(એક જ સંકલ્પ કેરી સિદ્ધિ કાજે એક હતો લોકસમુદાય
સિદ્ધિને પ્રાંગણે એ જ સુંદ-ઉપસુંદ જેમ
સામસામી પેંતરામાં માંડી રહે પાય.)
શત શત ખંડ મહીં અખિલાઈ મારી છિન્ન છિન્ન !
અંગ મહીં કલિનો પ્રવેશ ?
મલિન હવાનું કંઈ લહાય તુફાન...
:::::કાયહીન કોઈ મહારિપુ બલવાન ખલવેશ !

:::અબલ આવિલ પર એનું આક્રમણ
અબલની ઓથે, આવ્યું તે સકલ ભરખંત....
::::::સકલ અશેષ.
ભીતર એ પુષ્ટ : રહે ખોળિયું તો કેવલ કંકાલ.
ઓળખી મેં લીધ એની ચાલ
::::પામરને જેહ કરી રહે છે પ્રમત્ત
::::અનુરાગ બને જ્યહીં આગ
:::::નહીં જ્યાં ધરવ
લાવણ્ય ન, ઘુરકંત જ્યહીં પશુ વન્ય.

::ફરી જુદ્ધ કાજ આવ્યો ઝીલું પડકાર
પથતરુડાળ પર બેઠેલ પ્લવંગ તણો ચાળો નહીં
અહીં છે પિશાચ.

પુરાણું ન ચાલે અહીં શસ્ત્ર
:::ફંગોળ્યું ન વીંધે કોઈ અસ્ત્ર...
::::જુદી અહીં ચાલ, જુદો વ્યૂહ.
-અડક્યા વિનાનું રહે અંગ આ અખંડ
::::થાય માંહ્યલા વેતાળ કેરું મોત.
અખૂટ શક્તિનો એનો ક્યહીં સ્રોત, જાણું
::::જાણું ક્યહીં નબળાઈ છે નિગૂઢ.

અવ દેઈ દીધ આહવાન.
::::ઘોર ગરજંત પશુ સંમુખ ધૂણે છે એની
:::::ખુન્નસની ભરી લાલ આંખ.
જીવ પર આવી જઈ કેવલ અંધારમય કાળમુખ
::::ધસી રહે વીંઝી એની દિશાઓની પાંખ....

::::::આ...હા...આય આય.
તેજની આ તાતી તેગ કેરો ઘાવ
:::::જોઉં કેમ ઝીલે તવ કાય.
આઘાતે આઘાતે ચૂર ચૂર 
:::તારી તમોછાયા રહે નહીં ક્યાંય...
::::::આ...હા... આય આય.</poem>}}

{{HeaderNav2 |previous = જાગ, જાગ|next = ભૂલીએ જુદાઈ ભાઈ}}