મુકામ/વિઝા: Difference between revisions

{{SetTitle}}

{{Poem2Open}}

પથારીમાં પડ્યાં પડ્યાં જ ગઢીમા બોલ્યાં : ‘હારું મારા બટા! ગણેશ પરમેશર! આગળ રઇન રક્ષા કરે. ફત્તેહ કરીને આવજો!’ એ આટલું બોલ્યાં ત્યાં તો હાંફ ચડી ગયો. ગઢીમાની એક જ ઈચ્છા કે મારા વિજ્યાને અંબેરિકાનો વિઝા મળી જાય ને પરદેશ જઈને કમાય. ગઢીમાને તો એ ય ખબર નથી કે પૃથ્વીના બીજા ગોળાર્ધમાં આવેલો એક બીજો જ દેશ છે અમેરિકા. બસ એટલી જ ખબર છે કે ત્યાં વિઝા વગર ન જવાય. ઝીણકા એવા વિજયને મેલીને ઈનો બાપ ટીબીમાં મરી ગ્યો ને વરહદાડામાં તો ઈની માએ બીજું ઘર ગોતી લીધું. નાનેથી માંડીને જુવાનજોધ કર્યો આ ગઢીમાએ. એમાં ને એમાં બે ખેતરમાંથી એક જ રહ્યું. છેલ્લા ઘણા વખતથી ગઢીમાએ ખાટલો ઝાલ્યો છે. દમનું દરદ એટલી હદે વકરી ગયું છે કે જરાક બોલે તોય મૂઆંતોલ થઈ જાય. છેલ્લા બાર મહિનાથી તો પડખેવાળાં મંજુમા જ બેય જણનું બધું કરે છે. નહિતર તો ભૂખે મરવાનો જ વારો આવે.

એક જણે એને જોઈને પૂછ્યું: ‘શું ગોતો છો પાર્ટનર? પાકિટ?’ એ પડ્યું તમારા પલંગ નીચે ભોંય પર. આંયાથી દેખાય છે!’ વિજય પલંગની સીડી ઊતરીને નીચે આવ્યો. એને થયું કે સામાન આમતેમ કરવામાં સરકીને પડી ગયું હશે. હાશ થઈ. નીચે આવીને વાંકો વળીને લાંબો થયો. પાકિટ જરાક માટે આઘું પડતું હતું. કપડાંની ઈસ્ત્રી ચોળાવાની ચિંતા કર્યા વગર એ જમીન સાથે ઘસડાઇને પાકિટ સુધી પહોંચ્યો. ખોલીને જોયું તો ખબર પડી કે પાંચસોની બે નોટો ઊપડી ગઈ હતી! શર્ટ જમીન સાથે ઘસાયેલું તે ધૂળનો ડાઘો પડ્યો એ તો વળી વધારામાં!

એને તૈયાર થયેલો જોઈને એક ભાઈ પૂછે: ‘વિઝા માટે આવ્યા છો?’  

‘તો... આવાં સાદાં પેન્ટ-શર્ટ નહીં ચાલે. કોટ અને ટાઈ તો… જોઈશે જ. તો...જરાક પર્સનાલિટી વધે! અમેરિકાવાળાને બધું અપટુડેટ જોઈએ!’  

‘પણ... મારી પાંહે તો જે છે ઈ આ જ છે!’ એમ કહીને વિજયે શર્ટની બાંય પકડી.