અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/સરૂપ ધ્રુવ/ઇચ્છાકુંવરીનું વિસર્જન

ઇચ્છાકુંવરીનું વિસર્જન

સરૂપ ધ્રુવ

રસ્તા પર છુટ્ટી જો મૂકી દોં જાતને તો ખોટ ના રહે કશી વાતની,
મોટર નૈં, સ્કૂટર નૈં, બે પગની જાતરા; ને મનની સવારી ઘોડા સાતની!

મૂડ ને મિજાજ નથી મળતાં બજારે
એ તો કૂવાહવાડાની વાયકા,
શબ્દો થૈ અવતરતી લાગણીના સંમ
અમે લોહીભીના જીવ્યા કૈં દાયકા;

ઘટના, દુર્ઘટના ને હોનારત, આયખું કે આલબેલ આગામી ઘાતની!

આજુબાજુમાં રોજ રજવાડી તાયફા
ને અલગારી ભેખ અમે લીધો,
પગલે પગલે પછી તો પારખાં છે પંડનાં;
કે અક્ષરનો મારગ નહીં સીધો!

ઝબ્બક અણસાર કાંઈ પામ્યા પછીથી અમે પડતી મેલી છ્ વાત જાતની!

અરગટ પરગટ નવા અરથોની આશકા
ને માટી ભરભર ભુક્કો ભાળું,
લગભગ કડડભુસ્સ હચમચ આ માંચડો,
ને મૂરતને તૂટતી નહિ ખાળું;

માનવ મહેરામણમાં મૂકી દઉં તરતી પછી જાય બોલો ઇચ્છા તે માતની!
(સળગતી હવાઓ, ૧૯૯૫, પૃ. ૮૫)