અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/કમલ વોરા/દીવો

દીવો

કમલ વોરા

મેં
દીવો પેટાવ્યો
રાતા પ્રકાશમાં
તારો ઝાંખો ચહેરો
સ્પષ્ટ થતો જતો
ઝગી ઊઠ્યો
આપણી વચ્ચે
આ દીવા સિવાય
કશું નહીં.

• 
  

મંથર વહે જતાં વલયોમાં
હાથ લંબાવ્યો ને
મારી આંગળીઓ
શગ થઈ ગઈ
આપણી વચ્ચે
હવે
આ ઝળહળતો ઉજાસ જ.

• 
  

હું
આ દીવા પર ઝૂકું છું
જોઉં છું
તારો ચહેરો
કમળ-પાંદડીઓનો
સુરેખ સુંદર
આપણી વચ્ચે
માત્ર તરલ સૌમ્યતા
સુરેખ સુંદર

• 
  

દીવાનો અજવાસ
તરંગાતો મારા ચહેરા પર
પથરાવા લાગે છે
મને દેખાય છે
મારો ચહેરો
તેં અંધારામાં જ
જોઈ લીધેલો
આપણી વચ્ચેનો
અંધકાર
પૂર્ણપણે વિલીન

• 
  

હું
ધ્યાનપૂર્વક જોઉં તો
ક્યારેક ક્યારેક
તારા ચહેરામાં મારો ચહેરો
અલપઝલપ ઝબકી ભળી જતો
જોઈ લઉં છું
આપણી વચ્ચે
માત્ર
તારો ચહેરો.

• 
  

વચ્ચે
મારો ચહેરો નથી
આંગળીઓ નથી
હું નથી
દીવો નથી
છે
તારો ઊજળો ચહેરો
સુરેખ સુંદર સૌમ્ય
અને આર્દ્ર.
(શબ્દસૃષ્ટિ, ડિસેમ્બર)