મધ્યકાલીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/પદ (૨૭)

પદ (૨૭)

રમણ સોની

સુંદરી રત્ન-મુખચંદ્ર અવલોકવા શામળે સંમુખ દૃષ્ટ કીધી;
નયન-નયણાં મલ્યાં, િવરહ-આતુર ટલ્યાં, અંક ભરી નાથે અર્ધાંગ લીધી.
સુંદરી
બાંહ કંઠે ધરી સુ-મુખી ગુણ ઉચ્ચરી ‘ત્વમિસ મમ જીવન’, નાથ બોલે;
ત્વમિસ શૃંગાર મમ, હાર ઉર-ભૂષણ, ત્વમિસ મમ મગ્નિચત સંગ ડોલે.
સુંદરી
ત્વમિસ મમ પ્રાણવલ્લભ સદા, સુંદરી! માન, મૃગલોચની! વેણ મારું;
યદ્યિપ મુખ થકી વીસર્યો, વલ્લભ! હૃદય માંહે રહે ધ્યાન તારું.’
સુંદરી
ધન્ય કુલકાિમની, કૃષ્ણ ગુણસ્તુિત કરે, જેનું િશવ-િવરંચાિદ ધ્યાન ધરતા,
નરસૈંયાચો સ્વામી સુખસાગર, એહની ગુણસ્તુિત એહ કરતા.
સુંદરી