કોડિયાં/શૂન્યશેષ

શૂન્યશેષ

નિરંજન ભગત

નહીં! નહિ જ પાલવે શયન પાંસુ પે પાશવી
ખરી, ચરણ, ડાબલા મલિન સ્પર્શ મેલી બની:
ઊભીશ અવરોધતો ગગનચુંબી પ્રાસાદને,
શ્રીમંત મુજ વૈભવે, ધનકુબેરના નાદને.

ન તોય પરિતૃપ્તિ: સપ્ત જલસાગરે ગાજતા
નવેનવ દ્વીપે, ભૂપે સકળ લોકમાં રાજતા;
જહાંગીર-મહાન કો’ ભરખ-જ્વાલ-જ્વાલામુખી
તણે મુખ વિરાજીને ગગનને ભરું હું મૂઠી.

ગ્રહો, તરલ ધૂમકેતુય, નિહારિકા, તારલા,
મુકુટ સમ રાજતા મહત માનવી-હું શિરે:
પ્રદીપ વિચિમાલ્ય શી સુરસરિતની મેખલા
વિરાટ મમ દેહની કટિ પરે પ્રભા વિકિરે.

હવે તું કર આમળું! ઊછળતો તને ઝાલવા:
પિતા, મુજ પદે પડ્યો? મલિન પાંસુ પે ન્યાળવા
તને, શરીર આ વિરાટ મુજ આજ આડું ખડું!
6-6-’33