ગુજરાતી નિબંધ-સંપદા/રાજેન્દ્ર પટેલ/બારી પાસે: Difference between revisions

{{Poem2Open}}

રજાનો દિવસ એટલે જરા નવરાશનો દિવસ. એમ પણ કહી શકાય કે રજાનો દિવસ એટલે બારી પાસે બેસવાનો દિવસ. આજે એક ગમતી ચોપડી લઈ નિરાંતે વાંચુ છું. બહાર રસ્તા પર અવરજવર ઓછી છે. ત્યાં એક છોકરો સોસાયટીના સિમેન્ટિયા રસ્તા પર પગમાં સ્કેટિંગ પહેરી પાણીના રેલાની જેમ લસરતો નજરે પડ્યો. તેની પાછળ તેની મોમની બૂમો સંભળાતી હતી: ‘રાહુલ, ઓ રાહુલ. સ્કેટ ધીરે ધીરે કર.’ તે છોકરાની બેફિકરાઈ અને આત્મવિશ્વાસ જોઈને મને બાળપણની અમારી ધમાલ અને રમતો યાદ આવી ગઈ. હવે છોકરાઓ અમારા સમય જેવી ધમાચકડી ક્યાં કરે છે? હવે તો શેરીઓ આત્મા વગરના ખોળિયા જેવી ભાસે છે. આજના છોકરાઓ બહુ શાંત અને ડાહ્યાડમરા થઈ ગયા છે, જાણે અકાળે જ મોટા થઈ ગયા! મોબાઇલ, ટૅબલેટ કે ટીવીમાં મુંડી ઘાલીને બેઠા હોય છે, અને શૈશવ તેમના ખ્યાલ વિના જ દૂર સરી જાય છે!

રજાના દિવસે ઘણી વાર બારી પાસે આંખ બંધ કરી રાહ જોતો હોઉં છું. છોકરાઓ આવે ને શેરી ગજવી મૂકે તો મારી વધેલી ઉંમર સહેજ ઘટે. પણ શેરીઓ સૂની જ રહે છે. સન્નાટો અને એકલતા માત્ર હડિયો કાઢતાં હોય છે. આ ટીવી અને મોબાઇલમાં વ્યસ્ત બાળકોનો અભાવ એક પ્રકારની બેચેની ઊભી કરી છે અને તેથી કદાચ મારી ઉંમર છે તેથી વધુ લાગે છે.

{{Poem2Close}}