ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/રામચંદ્ર પટેલ/શ્યામલી: Difference between revisions

{{Poem2Open}}

મા, છેક સુધી વળાવવા આવી હતી. બોડાકનો ટેકરો વટાવી હું આગળ વધેલો, છતાં એ ટેકરા ઉપર ઊભા રહીને મને જોયા જ કરેલો. માને છોડતાં દુ:ખ થતું હતું. કારણમાં બાપા મર્યા પછી મારા ઊછેર માટે માએ પોતાની કાયા ઘસી નાખીને જિંદગીની ઘણી પછડાટો ખાધી હતી. એનું શરીર સારું રહેતું ન હતું, છતાં એ ઘરખેતર વાડ-કાંટો કર્યા જ કરતી. શ્વાસ વાળવાય બેસતી નહીં, એટલે એને જરાક વિસામો થાય એ હેતુએ મેં મારાં લગ્ન પહેલાં પતાવી દેવડાવેલાં. મને એ વાતનો સંતોષ હતો કે ચંપા સારા ઘરની, બહુ દેખાવડી, પાછી મહેનતુ, મારી મા-ની સંભાળ રાખે એવી હતી. છેલ્લે આગળ વધતાં મા તરફ જોયેલું તો એણે ઊંચો હાથ કરીને દૂરથી ભાવભીની આશિષ પાઠવી હતી.

કાળુભા પહેલા હેડડ્યા, પછી અમે. પતૃ-પૂજિયો તો ભટી રાયણ ઉપર ચઢી બેઠા. હું દેખી રહ્યો ચરેડીચાડ. એ આખું સૂનકારમાં રણે ચડી ચગી રહ્યું હતું…

{{Poem2Close}}