અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/દલપતરામ/પુરી એક અંધેરી ગંડુરાજા: Difference between revisions
HardikSoni (talk | contribs) No edit summary |
HardikSoni (talk | contribs) No edit summary |
||
| Line 4: | Line 4: | ||
ટકે શેર ભાજી ટકે શેર ખાજા; | ટકે શેર ભાજી ટકે શેર ખાજા; | ||
બધી ચીજ વેચાય ત્યાં ભાવ એકે, | બધી ચીજ વેચાય ત્યાં ભાવ એકે, | ||
કદી સારી બુરી ન વેચે વિવેકે. ૧ | કદી સારી બુરી ન વેચે વિવેકે. ૧<br> | ||
તહાં જઈ ચડ્યા બે ગુરૂ એક ચેલો, | તહાં જઈ ચડ્યા બે ગુરૂ એક ચેલો, | ||
ગયો ગામમાં માગવા શિષ્ય પેલો; | ગયો ગામમાં માગવા શિષ્ય પેલો; | ||
લીધી સૂખડી હાટથી આપી આટો, | લીધી સૂખડી હાટથી આપી આટો, | ||
ગુરૂ પાસ જૈને કહે ખૂબ ખાટ્યો. ૨ | ગુરૂ પાસ જૈને કહે ખૂબ ખાટ્યો. ૨<br> | ||
ગુરૂજી કહે રાત રહેવું ન આંહી, | ગુરૂજી કહે રાત રહેવું ન આંહી, | ||
સઉ એક ભાવે ખપે ચીજ જ્યાંહી; | સઉ એક ભાવે ખપે ચીજ જ્યાંહી; | ||
હશે ચોર ને શાહનો ન્યાય એકે, | હશે ચોર ને શાહનો ન્યાય એકે, | ||
નહીં હોય શિક્ષા ગુનાની વિવેકે. ૩ | નહીં હોય શિક્ષા ગુનાની વિવેકે. ૩<br> | ||
કદી ગામ એવા વિષે ના વશીજે, | કદી ગામ એવા વિષે ના વશીજે, | ||
ચલો સદ્ય ચેલા જવું ગામ બીજે; | ચલો સદ્ય ચેલા જવું ગામ બીજે; | ||
કહે શિષ્ય ખાવા પીવા ખૂબ આંહી, | કહે શિષ્ય ખાવા પીવા ખૂબ આંહી, | ||
તજી તેહ હું તો ન આવીશ ક્યાંહી. ૪ | તજી તેહ હું તો ન આવીશ ક્યાંહી. ૪<br> | ||
ગુરૂએ બહુ બોધ કીધોજ ખાસો, | ગુરૂએ બહુ બોધ કીધોજ ખાસો, | ||
નહીં યોગ્ય આંહી રહે રાત વાસો; | નહીં યોગ્ય આંહી રહે રાત વાસો; | ||
ન માની કશી વાત તે શિષ્ય જ્યારે, | ન માની કશી વાત તે શિષ્ય જ્યારે, | ||
ગુરૂજી તજીને ગયા ગામ ત્યારે. ૫ | ગુરૂજી તજીને ગયા ગામ ત્યારે. ૫<br> | ||
રહ્યા શિષ્ય તો ત્યહાં દિન ઝાઝા, | રહ્યા શિષ્ય તો ત્યહાં દિન ઝાઝા, | ||
બહુ ખાઈ પીને થયા ખૂબ તાજા, | બહુ ખાઈ પીને થયા ખૂબ તાજા, | ||
પછીથી થયા તેહના હાલ કેવા, | પછીથી થયા તેહના હાલ કેવા, | ||
કહું છું હવે હું સુણો સર્વ તેવા. | કહું છું હવે હું સુણો સર્વ તેવા. | ||
દોહરા | {{Center|''દોહરા''}} | ||
તસકર ખાતર પાડવા, ગયા વણિકને દ્વાર; | તસકર ખાતર પાડવા, ગયા વણિકને દ્વાર; | ||
તહાં ભીંત તૂટી પડી, ચોર દબાયા ચાર. ૭ | તહાં ભીંત તૂટી પડી, ચોર દબાયા ચાર. ૭<br> | ||
માત પ્રભાતે ચોરની, ગઈ નૂપને ફરિયાદ; | માત પ્રભાતે ચોરની, ગઈ નૂપને ફરિયાદ; | ||
શૂળી ઠરાવી શેઠને, ડોશીની સુણી દાદ. ૮ | શૂળી ઠરાવી શેઠને, ડોશીની સુણી દાદ. ૮<br> | ||
એવું ઘર કેવું ચણ્યું, ખૂન થયાં તે ઠાર; | એવું ઘર કેવું ચણ્યું, ખૂન થયાં તે ઠાર; | ||
રાતે ખાતર ખોદડાં, ચોર દબાયા ચાર. ૯ | રાતે ખાતર ખોદડાં, ચોર દબાયા ચાર. ૯<br> | ||
વણિક કહે કડિયાતણો, એમાં વાંક અપાર; | વણિક કહે કડિયાતણો, એમાં વાંક અપાર; | ||
ખરેખરી એમાં નથી, મારી ખોડ લગાર. ૧૦ | ખરેખરી એમાં નથી, મારી ખોડ લગાર. ૧૦<br> | ||
કડિયાને શૂળી ઠરી, વણિક બચ્યો તે વાર; | કડિયાને શૂળી ઠરી, વણિક બચ્યો તે વાર; | ||
ચુક ગારો કરનારની, કડિયે કરી ઉચાર. ૧૧ | ચુક ગારો કરનારની, કડિયે કરી ઉચાર. ૧૧<br> | ||
ગારો કરનારો કહે, પાણી થયું વિશેષ; | ગારો કરનારો કહે, પાણી થયું વિશેષ; | ||
એતો ચૂક પખાલીની, મારી ચૂક ન લેશ. ૧૨ | એતો ચૂક પખાલીની, મારી ચૂક ન લેશ. ૧૨<br> | ||
પુરપતિ કહે પખાલીને, જો તું શૂળીએ જાય; | પુરપતિ કહે પખાલીને, જો તું શૂળીએ જાય; | ||
આજ પછી આ ગામમાં, એવા ગુના ન થાય. ૧૩ | આજ પછી આ ગામમાં, એવા ગુના ન થાય. ૧૩<br> | ||
મુલ્લાં<ref>એક વોરો.</ref> નિસર્યા મારગે, મેં જોયું તે દીશ; | મુલ્લાં<ref>એક વોરો.</ref> નિસર્યા મારગે, મેં જોયું તે દીશ; | ||
પાણી અધિક તેથી પડ્યું, રાજા છાંડો રીસ. ૧૪ | પાણી અધિક તેથી પડ્યું, રાજા છાંડો રીસ. ૧૪<br> | ||
મુલ્લાંજીને મારવા, કરી એવો નિરધાર; | મુલ્લાંજીને મારવા, કરી એવો નિરધાર; | ||
શૂળી પાસે લઈ ગયા, મુલ્લાંને તે વાર. ૧૫ | શૂળી પાસે લઈ ગયા, મુલ્લાંને તે વાર. ૧૫<br> | ||
ફળ જાડું શૂળીતણું, મુલ્લાં પાતળે અંગ; | ફળ જાડું શૂળીતણું, મુલ્લાં પાતળે અંગ; | ||
એવી હકીકત ચાકરે, જૈ કહી ભૂપ પ્રસંગ. ૧૬ | એવી હકીકત ચાકરે, જૈ કહી ભૂપ પ્રસંગ. ૧૬<br> | ||
ભૂપ કહે શું હરઘડી, પૂછો હાજર હોય;<ref>આવી પૂછો કોઈ (ચો. આ.)</ref> | ભૂપ કહે શું હરઘડી, પૂછો હાજર હોય;<ref>આવી પૂછો કોઈ (ચો. આ.)</ref> | ||
શોધી ચઢાવો શૂળીએ, જાડા નરને જોય.<ref>જોઈ (ચો. આ.)</ref> ૧૭ | શોધી ચઢાવો શૂળીએ, જાડા નરને જોય.<ref>જોઈ (ચો. આ.)</ref> ૧૭<br> | ||
જોતાં જોતાં એ જડ્યો, જોગી જાડે અંગ; | જોતાં જોતાં એ જડ્યો, જોગી જાડે અંગ; | ||
બહુ દિન ખાઈને બન્યો, રાતે માતે રંગ. ૧૮ | બહુ દિન ખાઈને બન્યો, રાતે માતે રંગ. ૧૮<br> | ||
શિષ્ય મુદત માગી ગયો, ગૂરૂ પાસે પસ્તાય; | શિષ્ય મુદત માગી ગયો, ગૂરૂ પાસે પસ્તાય; | ||
ગુરૂએ આવી ઉગારીઓષ અદ્ભુત કરી ઉપાય. ૧૯ | ગુરૂએ આવી ઉગારીઓષ અદ્ભુત કરી ઉપાય. ૧૯<br> | ||
જોગી શૂળી પાસ જઈ, કહે ભૂપ સુણ કાન; | જોગી શૂળી પાસ જઈ, કહે ભૂપ સુણ કાન; | ||
આ અવસર શૂળીએ ચડે, વેગે મળે વિમાન. ૨૦ | આ અવસર શૂળીએ ચડે, વેગે મળે વિમાન. ૨૦<br> | ||
ચેલો બોલ્યો હું ચડું, એ ગુરૂ કહે હું આપ; | ચેલો બોલ્યો હું ચડું, એ ગુરૂ કહે હું આપ; | ||
અધિપતિ કહે ચડીયે અમો, પૂરમ મળે પ્રતાપ. ૨૧ | અધિપતિ કહે ચડીયે અમો, પૂરમ મળે પ્રતાપ. ૨૧<br> | ||
ગુરૂ ચેલાને ગામથી, પહોંચાડ્યા ગાઉ પાંચ; | ગુરૂ ચેલાને ગામથી, પહોંચાડ્યા ગાઉ પાંચ; | ||
રાજા શૂળી પર રહ્યો, અંગે વેઠી આંચ. | રાજા શૂળી પર રહ્યો, અંગે વેઠી આંચ. ૨૨<br> | ||
જહાં ભણેલ ન ભૂપતિ, નિપજે એવા ન્યાય; | જહાં ભણેલ ન ભૂપતિ, નિપજે એવા ન્યાય; | ||
દેશ સુધારાની તહાં, તો આશા શી થાય. ૨૩ | દેશ સુધારાની તહાં, તો આશા શી થાય. ૨૩<br> | ||
</poem> | </poem> | ||
Revision as of 10:34, 17 June 2021
ભુજંગી છંદ
પુરી એક અંધેરી ને ગંડુ રાજા.
ટકે શેર ભાજી ટકે શેર ખાજા;
બધી ચીજ વેચાય ત્યાં ભાવ એકે,
કદી સારી બુરી ન વેચે વિવેકે. ૧
તહાં જઈ ચડ્યા બે ગુરૂ એક ચેલો,
ગયો ગામમાં માગવા શિષ્ય પેલો;
લીધી સૂખડી હાટથી આપી આટો,
ગુરૂ પાસ જૈને કહે ખૂબ ખાટ્યો. ૨
ગુરૂજી કહે રાત રહેવું ન આંહી,
સઉ એક ભાવે ખપે ચીજ જ્યાંહી;
હશે ચોર ને શાહનો ન્યાય એકે,
નહીં હોય શિક્ષા ગુનાની વિવેકે. ૩
કદી ગામ એવા વિષે ના વશીજે,
ચલો સદ્ય ચેલા જવું ગામ બીજે;
કહે શિષ્ય ખાવા પીવા ખૂબ આંહી,
તજી તેહ હું તો ન આવીશ ક્યાંહી. ૪
ગુરૂએ બહુ બોધ કીધોજ ખાસો,
નહીં યોગ્ય આંહી રહે રાત વાસો;
ન માની કશી વાત તે શિષ્ય જ્યારે,
ગુરૂજી તજીને ગયા ગામ ત્યારે. ૫
રહ્યા શિષ્ય તો ત્યહાં દિન ઝાઝા,
બહુ ખાઈ પીને થયા ખૂબ તાજા,
પછીથી થયા તેહના હાલ કેવા,
કહું છું હવે હું સુણો સર્વ તેવા.
દોહરા
તસકર ખાતર પાડવા, ગયા વણિકને દ્વાર;
તહાં ભીંત તૂટી પડી, ચોર દબાયા ચાર. ૭
માત પ્રભાતે ચોરની, ગઈ નૂપને ફરિયાદ;
શૂળી ઠરાવી શેઠને, ડોશીની સુણી દાદ. ૮
એવું ઘર કેવું ચણ્યું, ખૂન થયાં તે ઠાર;
રાતે ખાતર ખોદડાં, ચોર દબાયા ચાર. ૯
વણિક કહે કડિયાતણો, એમાં વાંક અપાર;
ખરેખરી એમાં નથી, મારી ખોડ લગાર. ૧૦
કડિયાને શૂળી ઠરી, વણિક બચ્યો તે વાર;
ચુક ગારો કરનારની, કડિયે કરી ઉચાર. ૧૧
ગારો કરનારો કહે, પાણી થયું વિશેષ;
એતો ચૂક પખાલીની, મારી ચૂક ન લેશ. ૧૨
પુરપતિ કહે પખાલીને, જો તું શૂળીએ જાય;
આજ પછી આ ગામમાં, એવા ગુના ન થાય. ૧૩
મુલ્લાં[1] નિસર્યા મારગે, મેં જોયું તે દીશ;
પાણી અધિક તેથી પડ્યું, રાજા છાંડો રીસ. ૧૪
મુલ્લાંજીને મારવા, કરી એવો નિરધાર;
શૂળી પાસે લઈ ગયા, મુલ્લાંને તે વાર. ૧૫
ફળ જાડું શૂળીતણું, મુલ્લાં પાતળે અંગ;
એવી હકીકત ચાકરે, જૈ કહી ભૂપ પ્રસંગ. ૧૬
ભૂપ કહે શું હરઘડી, પૂછો હાજર હોય;[2]
શોધી ચઢાવો શૂળીએ, જાડા નરને જોય.[3] ૧૭
જોતાં જોતાં એ જડ્યો, જોગી જાડે અંગ;
બહુ દિન ખાઈને બન્યો, રાતે માતે રંગ. ૧૮
શિષ્ય મુદત માગી ગયો, ગૂરૂ પાસે પસ્તાય;
ગુરૂએ આવી ઉગારીઓષ અદ્ભુત કરી ઉપાય. ૧૯
જોગી શૂળી પાસ જઈ, કહે ભૂપ સુણ કાન;
આ અવસર શૂળીએ ચડે, વેગે મળે વિમાન. ૨૦
ચેલો બોલ્યો હું ચડું, એ ગુરૂ કહે હું આપ;
અધિપતિ કહે ચડીયે અમો, પૂરમ મળે પ્રતાપ. ૨૧
ગુરૂ ચેલાને ગામથી, પહોંચાડ્યા ગાઉ પાંચ;
રાજા શૂળી પર રહ્યો, અંગે વેઠી આંચ. ૨૨
જહાં ભણેલ ન ભૂપતિ, નિપજે એવા ન્યાય;
દેશ સુધારાની તહાં, તો આશા શી થાય. ૨૩