અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/પ્રિયે રે, તે તે ક્યમ વિસરાય?

પ્રિયે રે, તે તે ક્યમ વિસરાય?
ઘડી ઘડી ચમકી ચિત્ત ઉભરાય,
અંગ તવ માર્ગ-ગમન ન ખમાય;
શ્રમિત વળી લુલિત મુગ્ધ દેખાય;
આલિંગન અશિથિલથી ચાપું તે ધરી પ્રેમ,
ચુંથાયેલી મૃણાલી સરખાં દુર્બળ દીસે તેમ,
એમ મમ ઉર ધરી જ્યાં ઊંઘાય-પ્રિયે રે.

• 
  
  

ગિરિથી ઝમઝમ ઝરણો વહી જાય
તટે તરુવર પવને લ્હેંકાય,
સેવતા વૈખાનસ ઋષિ છાંય,
અતિથિપૂજન જ્યાં શ્રેષ્ઠ ગણાય,
મુઠીભર સામો રાંધી ખાય,
છતે એમ શાન્ત ગૃહસ્થ મનાય,

એવાં તરુવર પૂર્ણ આ ઉપવન જો તપ કાજ,
પરબ્રહ્મ પરમાર્થ ઉપાસે ઋષિમુનિ સિદ્ધ સમાજ,
આજ તે નજરે ફરી દેખાય. —પ્રિયે રે.

• 
  
  

સુતનુ ગિરિવર તે ઉપર સદાય,
ઉઠાવે લક્ષ્મણ મરજી સદાય,
સ્વસ્થ તે થકી દિન નિકળી જાય,
સ્મરણ શું તેનું ન તુજને થાય?
અથવા શોભિત તીર જે ગોદાવરીના રમ્ય;
તે પર આપણું ફરવું હરવું સ્વચ્છન્દે સુખ ગમ્ય,
ધન્ય! શું તુજને સ્મરણ ન થાય? — પ્રિયે રે.

અડોઅડ કપોલ લાગી રહેલ,
મન્દ અતિ મન્દ મન્દ ધુની હેલ;
નહિ પૂર્વાપર કાંઈ ગણેલ,
મુખે કાંઈ એમ લવતાં ગેલ;
આલિંગન અશિથિલથી લપટી કર અક્કેક,
રમતગમતમાં એમ ન જાણ્યો પ્રહર જતો નિશ એક,
છેક નિશ થાકી વિરામી જાય.—પ્રિયે રે.