રંગ છે, બારોટ/8. જનમના જોગી: Difference between revisions

Jump to navigation Jump to search
no edit summary
No edit summary
No edit summary
 
(2 intermediate revisions by the same user not shown)
Line 1: Line 1:
<poem>
{{SetTitle}}
 
</poem>{{SetTitle}}
{{Heading|8. જનમના જોગી}}
{{Heading|8. જનમના જોગી}}


Line 321: Line 319:
ત્યારે પીંગલા વધુ તપે છે —
ત્યારે પીંગલા વધુ તપે છે —
{{Poem2Close}}
{{Poem2Close}}
<poem>
:::બાળી દે બાણું લખ માળવો,
::::: ઘેલુડીમાં મેલો ને આગ જી;
:::નૈ રે છોરું ને નૈ વાછરું
::::: નૈ મારે બાળકનો બોલાસ જી,
::::: કોને રે આધારે અમે ઊગરીએં!
</poem>
{{Poem2Open}}
હે રાજા! તારા માળવાને ને ગુજરાતને આગ લગાડી દે. હું શું ધનદોલતની ભૂખી છું? મારે નથી બાળક, નથી ઘરમાં નાનાં બાળનો બોલાસ. આ મહેલ ને આ વૈભવ ખાવા ધાશે. હું કોને આધારે જીવું?
ત્યારે જોગી છેલ્લો બોધ આપે છે —
{{Poem2Close}}
<poem>
:::કોનાં રે છોરું ને કોનાં વાછરું!
::::: કોનાં માય ને બાપ જી!
:::અંત સમે જાવું એકલા,
::::: સાથે પુણ્ય ને પાપ જી!
::::: ધરમ ને પુન્ય દો સંગ ચલે.
</poem>
{{Poem2Open}}
હે માતા! બાળક કોનાં! કોનાં મા ને બાપ! મરણની વેળાએ તો એકલા જ જવાનું છે. સાથે આવશે ફક્ત બે : પુણ્ય અને પાપ. બીજું કોઈ સાથે નહીં આવે.
{{Poem2Close}}
<poem>
:::માતાજી વળુંભે પગને પાઘડે,
::::: બાની ઘોડલાની વાઘ જી;
:::રાણી તો પીંગલા પલ્લા પાથરે;
::::: હાલ્યા ઉજેણીના રાજા જી,
::::: લખ્યા રે ભાખ્યા મૈયા નહીં મટે.
</poem>
{{Poem2Open}}
માએ ઘોડાનાં પાઘડાં પકડ્યાં. દાસીએ ઘોડાની લગામ ઝાલી. પીંગલા રાણીએ ખોળા પાથર્યા. હે રાજ! રોકાઓ, કોઈ રીતે રોકાઓ. પણ ઉજેણીના રાજા તો ચાલી નીકળ્યા ભાગ્યમાં માંડેલું હતું તે મટ્યું નહીં.
{{Poem2Close}}
<br>
{{HeaderNav2
|previous = 7. કાઠીકુળ
|next = 9. નાગ અને બામણ
}}
26,604

edits

Navigation menu