રંગ છે, બારોટ/8. જનમના જોગી: Difference between revisions

← Older edit

રંગ છે, બારોટ/8. જનમના જોગી (view source)

Revision as of 15:23, 16 May 2022

6,799 bytes added , 15:23, 16 May 2022

no edit summary

KhyatiJoshi

26,604

edits

@@ Line 1: / Line 1: @@
-<poem>
+{{SetTitle}}
-</poem>{{SetTitle}}
 {{Heading|8. જનમના જોગી}}
@@ Line 269: / Line 267: @@
 હે રાણી! તમારે દેવી હોય તો મને ગાળ દેજો. મારા ગુરુજીને ગાળ દેશો નહીં. ગુરુજીને વચને તો હું જોગી બની ચાલ્યો છું. મારું ધ્યાન તો ધૂણી સાથે લાગ્યું છે. માતા! મને ભિક્ષા દ્યો.
 {{Poem2Close}}
+<poem>
+:::મઢી રે બનાવું રંગમોલમાં,
+:::::	સેવા કરું સામીનાથ જી!
+:::ઇશવર કરી તમને પૂજશું,
+:::::	લેશું રામનાં નામ જી!
+:::::	ભેખ રે ઉતારો, રાજા ભરથરી!
+</poem>
+{{Poem2Open}}
+હે સ્વામી! તમારે જોગી રહેવું હોય તો હું તમને અહીં મહેલમાં જ મઢી બનાવી દઉં તેમાં રહો. હું તમને પ્રભુ ગણીને પૂજીશ. આપણે બેય સંસાર ત્યાગી દેશું ને રામનાં નામ લેશું.
+{{Poem2Close}}
+<poem>
+:::તુમેરી મઢીમેં માઈ, આગ ધરી દે!
+:::::	ચપટી ભખ્યા દેના મોરી માયજી;
+:::ગુરુ ચેલા છેટા પડી જાવે.
+</poem>
+{{Poem2Open}}
+હે માતા! તારી એ મઢીમાં આગ લગાવી દે. મને તો ફક્ત ચપટી લોટની ભિક્ષા દઈ દે. મારે ને મારા ગુરુને છેટું પડી જાય છે.
+{{Poem2Close}}
+<poem>
+:::સોનું જાણી મેં તો સંગ કર્યો,
+:::::	કરમે નીવડ્યાં કથીર જી;
+:::પંડ રે વટલાવીને રાજ ખોયાં,
+:::::	હારે સુકાણું શરીર જી;
+:::::	ભેખ રે ઉતારો રાજા ભરથરી!
+</poem>
+{{Poem2Open}}
+હે રાજા! તમારો તો મેં સાચું સોનું સમજીને સંગ કર્યો, પણ મારે નસીબે તમે કથીર નીવડ્યા. મેં તો તમારા સ્પર્શથી મારી કાયાને ભ્રષ્ટ કરી, મારું શરીર સૂકવી નાખ્યું. અને તમે આવા જન્મના જોગી છો એવું જાણતી હોત તો હું —
+{{Poem2Close}}
+<poem>
+:::જલમના જોગી તમને જાણતી,
+:::::	રે’તી બાળકુંવારી જી,
+:::કોરી ગાગર બેડાં પૂજતી,
+:::::	કરતી મહાદેવનાં વ્રત જી!
+:::::	કુંવારી કન્યાને રાજા, ઘર ઘણાં.
+</poem>
+{{Poem2Open}}
+તો હું બાળકુંવારી જ રહેત ના! મેં તો કોરી ગાગર પૂજીને તમને વર મેળવવા મહાદેવનાં વ્રત કર્યાં. હું કુંવારી હોત તો મને ઘણાં ઘર મળી રહેત. પણ હવે હું પરણેલી નાર ક્યાં જાઉં!
+એવાં તપેલાં વેણ બોલતી, મેણાં મારતી પીંગલાને જનમના જોગી કહે છે —
+{{Poem2Close}}
+<poem>
+:::કિયા રે વાસ્તે તપલી પીંગલા!
+:::::	શીદ તમે ઝૂરો મોરી માય જી,
+:::દૂઝે બાણું લખ માળવો,
+:::::	દૂઝે ઘેલુડી ગુજરાત જી,
+:::ખાવો, પીવો ને ધન વાપરો,
+:::::	સંઘર્યાં નહીં આવે સાથ જી,
+:::::	જેવાં રે દેશો તેવાં પામશો.
+</poem>
+{{Poem2Open}}
+હે પીંગલા, શા માટે તપી ઊઠો છો! શીદને ઝૂરો છો? તમારે તો બાણું લાખની આવકનો માળવો દેશ દૂઝે છે. ખાવ, પીઓ ને ધન વાપરો. સંઘરેલું સાથે નહીં આવે. જેવું દેશો એવું આવતે જન્મે પામશો.
+ત્યારે પીંગલા વધુ તપે છે —
+{{Poem2Close}}
+<poem>
+:::બાળી દે બાણું લખ માળવો,
+:::::	ઘેલુડીમાં મેલો ને આગ જી;
+:::નૈ રે છોરું ને નૈ વાછરું
+:::::	નૈ મારે બાળકનો બોલાસ જી,
+:::::	કોને રે આધારે અમે ઊગરીએં!
+</poem>
+{{Poem2Open}}
+હે રાજા! તારા માળવાને ને ગુજરાતને આગ લગાડી દે. હું શું ધનદોલતની ભૂખી છું? મારે નથી બાળક, નથી ઘરમાં નાનાં બાળનો બોલાસ. આ મહેલ ને આ વૈભવ ખાવા ધાશે. હું કોને આધારે જીવું?
+ત્યારે જોગી છેલ્લો બોધ આપે છે —
+{{Poem2Close}}
+<poem>
+:::કોનાં રે છોરું ને કોનાં વાછરું!
+:::::	કોનાં માય ને બાપ જી!
+:::અંત સમે જાવું એકલા,
+:::::	સાથે પુણ્ય ને પાપ જી!
+:::::	ધરમ ને પુન્ય દો સંગ ચલે.
+</poem>
+{{Poem2Open}}
+હે માતા! બાળક કોનાં! કોનાં મા ને બાપ! મરણની વેળાએ તો એકલા જ જવાનું છે. સાથે આવશે ફક્ત બે : પુણ્ય અને પાપ. બીજું કોઈ સાથે નહીં આવે.
+{{Poem2Close}}
+<poem>
+:::માતાજી વળુંભે પગને પાઘડે,
+:::::	બાની ઘોડલાની વાઘ જી;
+:::રાણી તો પીંગલા પલ્લા પાથરે;
+:::::	હાલ્યા ઉજેણીના રાજા જી,
+:::::	લખ્યા રે ભાખ્યા મૈયા નહીં મટે.
+</poem>
+{{Poem2Open}}
+માએ ઘોડાનાં પાઘડાં પકડ્યાં. દાસીએ ઘોડાની લગામ ઝાલી. પીંગલા રાણીએ ખોળા પાથર્યા. હે રાજ! રોકાઓ, કોઈ રીતે રોકાઓ. પણ ઉજેણીના રાજા તો ચાલી નીકળ્યા ભાગ્યમાં માંડેલું હતું તે મટ્યું નહીં.
+{{Poem2Close}}
+<br>
+{{HeaderNav2
+|previous = 7. કાઠીકુળ
+|next = 9. નાગ અને બામણ
+}}