ગુજરાતી એકાંકીસંપદા/હોહોલિકા: Difference between revisions

From Ekatra Wiki
Jump to navigation Jump to search
No edit summary
No edit summary
 
(15 intermediate revisions by the same user not shown)
Line 67: Line 67:
}}
}}
{{ps
{{ps
|
|ચન્દ્રવદન મહેતા એનું આંખનું જરા કાચું,
|ચન્દ્રવદન મહેતા એનું આંખનું જરા કાચું,
}}
{{ps
|
|તે નકલ કરવા બેઠા, તે ખોટાનું થઈ ગયું સાસું!
|તે નકલ કરવા બેઠા, તે ખોટાનું થઈ ગયું સાસું!
}}
}}
Line 75: Line 79:
}}
}}
{{ps
{{ps
|
|ભાઈ, હાહાનું થૈ ગયું હોહોલિકા!
|ભાઈ, હાહાનું થૈ ગયું હોહોલિકા!
}}
{{ps
|
|ભાઈ, હાહાનું થૈ ગયું હોહોલિકા!
|ભાઈ, હાહાનું થૈ ગયું હોહોલિકા!
}}
}}
{{ps
{{ps
|જીજીઃ
|જીજીઃ
Line 107: Line 115:
|નહિ, નહિ બેસી જાઓ, એવા ફંડફાળાનાં ઉઘરાણાં કરવાની આ જગ્યા નથી. એવી જાહેરાત નહિ થાય. જાઓ, બેસી જાઓ.
|નહિ, નહિ બેસી જાઓ, એવા ફંડફાળાનાં ઉઘરાણાં કરવાની આ જગ્યા નથી. એવી જાહેરાત નહિ થાય. જાઓ, બેસી જાઓ.
}}
}}
{{ps ૧ પુ.: તમને પગે પડું છું – તમે સ્વર્ગે જશો.
{{ps
{{ps જીજી.: પણ હજી તો હું જીવતો બેઠો છું, મારે સ્વર્ગે નથી જવું.
|૧ પુ.:
{{ps ૧ પુ.: આ એક ગરીબ નિરાધાર બાઈનો સવાલ છે.
|તમને પગે પડું છું – તમે સ્વર્ગે જશો.
{{ps હોલા.: તો થઈ જાય રાજ્જા! જીજીભાઈ, આ તો કોઈ બાઈની વાત છે! મેલોને નિયમ બાજુએ. પહેલાં હકીકત તો સાંભળો!
}}
{{ps ૧ પુ. : વાત એમ છે કે આ એક ગરીબ બાઈએ આઠ મહિનાથી ઘરનું ભાડું ભર્યું નથી, અને કાલે નહિ ભરે તો એને બિચારીને ઘરની બહાર જવું પડશે. એટલે અહીં સખાવતી સાંભળનારાઓ પાસેથી એક સારી જેવી રકમ – જુઓ, આપનારાનું ભલું થશે, તમારું ભલું થશે, બાઈનું ભલું થશે – આઠ મહિનાથી બિચારીએ ભાડું નથી આપ્યું.
{{ps
{{ps જીજી.: લો આ પાંચ રૂપિયા. ચાલો હવે રસ્તો પકડો.
|જીજી.:
{{ps ૧ પુ.: પણ આ બીજા બધા પાસેથી ઉઘરાવવા દો તો મહેરબાની.
|પણ હજી તો હું જીવતો બેઠો છું, મારે સ્વર્ગે નથી જવું.
{{ps હોલા.: પણ મહાશય, આ બાઈને માટે તમારે આટલી બધી દયા ખાવાનું કંઈ કારણ? તમે ક્યા સેવાભાવથી આ કામ લઈ બેઠા?
}}
{{ps ૧ પુ.: એ બાઈ જે ઘરમાં ભાડે રહે છે, એનો હું ઘરધણી છું, માલિક છું!
{{ps
{{ps હોલા.: … બોલો શિયાવર રામચંદ્રકી જે!
|૧ પુ.:
જીજીભાઈ, પાંચ રૂપિયા ગયા કે?
|આ એક ગરીબ નિરાધાર બાઈનો સવાલ છે.
{{ps જીજી.: ના, એણે કહ્યું એટલે તરત ઝાપટ મારી પાછા લઈ લીધા, એટલે બચી ગયા. મારો વહાલો ખરો ઘરમાલિક ફૂટી નીકળ્યો!
}}
{{ps જીજી.: હોલાગુરુ! આપણા કાજીજીના વેશ માટે હવે મોડું થાય છે.
{{ps
{{ps હોલા.: પણ તમારા કાજીજી તૈયાર ક્યાં છે?
|હોલા.:
{{ps જીજી.: એ જુઓ. પણે દાઢી ઓળી, જામો પહેરી, આવવામાં તૈયાર જ છે.
|તો થઈ જાય રાજ્જા! જીજીભાઈ, આ તો કોઈ બાઈની વાત છે! મેલોને નિયમ બાજુએ. પહેલાં હકીકત તો સાંભળો!
{{ps હોલા.: તો તો થવા દો રાજ્જા! પણ તમારા કાજી દૂબળા કેમ દેખાય છે?
}}
{{ps જીજી.: એને આખા ગામની ફિકર; વરસમાં એક વાર ચુકાદા આપવા પડે છે, એમાં બિચારા ચિંતામાં ગળાઈ ગળાઈ ગળિયા થઈ જાય છે. એઈ, કોણ છે ચોબદાર! કાજીસાહેબની અહીં ખુરશી રાખ્ખો.
{{ps
|૧ પુ. :
|વાત એમ છે કે આ એક ગરીબ બાઈએ આઠ મહિનાથી ઘરનું ભાડું ભર્યું નથી, અને કાલે નહિ ભરે તો એને બિચારીને ઘરની બહાર જવું પડશે. એટલે અહીં સખાવતી સાંભળનારાઓ પાસેથી એક સારી જેવી રકમ – જુઓ, આપનારાનું ભલું થશે, તમારું ભલું થશે, બાઈનું ભલું થશે – આઠ મહિનાથી બિચારીએ ભાડું નથી આપ્યું.
}}
{{ps
|જીજી.:
|લો આ પાંચ રૂપિયા. ચાલો હવે રસ્તો પકડો.
}}
{{ps
|૧ પુ.:
|પણ આ બીજા બધા પાસેથી ઉઘરાવવા દો તો મહેરબાની.
}}
{{ps
|હોલા.:
|પણ મહાશય, આ બાઈને માટે તમારે આટલી બધી દયા ખાવાનું કંઈ કારણ? તમે ક્યા સેવાભાવથી આ કામ લઈ બેઠા?
}}
{{ps
|૧ પુ.:
|એ બાઈ જે ઘરમાં ભાડે રહે છે, એનો હું ઘરધણી છું, માલિક છું!
}}
{{ps
|હોલા.:
|… બોલો શિયાવર રામચંદ્રકી જે!
}}
{{ps
|
|જીજીભાઈ, પાંચ રૂપિયા ગયા કે?
}}
{{ps
|જીજી.:
|ના, એણે કહ્યું એટલે તરત ઝાપટ મારી પાછા લઈ લીધા, એટલે બચી ગયા. મારો વહાલો ખરો ઘરમાલિક ફૂટી નીકળ્યો!
}}
{{ps
|જીજી.:
|હોલાગુરુ! આપણા કાજીજીના વેશ માટે હવે મોડું થાય છે.
}}
{{ps
|હોલા.:
|પણ તમારા કાજીજી તૈયાર ક્યાં છે?
}}
{{ps
|જીજી.:
|એ જુઓ. પણે દાઢી ઓળી, જામો પહેરી, આવવામાં તૈયાર જ છે.
}}
{{ps
|હોલા.:
|તો તો થવા દો રાજ્જા! પણ તમારા કાજી દૂબળા કેમ દેખાય છે?
}}
{{ps
|જીજી.:
|એને આખા ગામની ફિકર; વરસમાં એક વાર ચુકાદા આપવા પડે છે, એમાં બિચારા ચિંતામાં ગળાઈ ગળાઈ ગળિયા થઈ જાય છે. એઈ, કોણ છે ચોબદાર! કાજીસાહેબની અહીં ખુરશી રાખ્ખો.
}}
(ચોબદાર રડતો રડતો ખુરશી ટેબલ વગેરે ગોઠવે છે.)  
(ચોબદાર રડતો રડતો ખુરશી ટેબલ વગેરે ગોઠવે છે.)  
{{ps હોલા.: અલ્યા, એક ખુરશી રાખવાનું કહ્યું, એ ગોઠવતાં રડવું શેનું આવે છે? છે તો તગડા જેવો.
{{ps
{{ps છડીદારઃ ગુરુ મહારાજ! મારા પર ભારે થઈ ગઈ.
|હોલા.:
{{ps જીજી.: પણ અલ્યા, થયું શું?
|અલ્યા, એક ખુરશી રાખવાનું કહ્યું, એ ગોઠવતાં રડવું શેનું આવે છે? છે તો તગડા જેવો.
{{ps છડીદારઃ ઘરમાં ઘરવાળી સાથે તકરાર થઈ’તી!
}}
{{ps હોલા.: અલ્યા, આપણા ઘરમાં તો આપણી ઘરવાળી સાથે જ કજિયો થાય ને – બીજા સાથે કેવી રીતે થાય!
{{ps
{{ps છડીદારઃ એણે કહ્યું કે મહિના સુધી તારી હંગાથે નહિ બોલું.
|છડીદારઃ
હોલો.: ભલું થયું ને ભાવટ ભાગી. નિરાંત થઈ. એ ઉડબંગ! એક સત્યનારાયણની કથા કરાવ. એમાં રડે છે શેનો?
|ગુરુ મહારાજ! મારા પર ભારે થઈ ગઈ.
{{ps છડીદારઃ મહારાજ, મહિનાનો આજે આખર દિવસ છે માટે રડું છું.
}}
{{ps હોલા.: કથા કૅન્સલ! બોલો શ્રીયાવર રામચંદ્રકી જે! તા તા થૈ થૈ થા!
{{ps
{{ps જીજી.: હોલાગુરુ, મારે માથે કચેરીનું કારભારું આવ્યું છે, તમે અહીંથી હીંડ્યા ના જતા, આપણો વેશ હવે શરૂ થવામાં.
|જીજી.:
{{ps છડીદારઃ આગુસે બાજુસે, હેસિયતસે, તબિયતસે વગેરે વગેરે વગેરે વગેરેસે નિગાહ રખો મહેરબાન! કાજીજીજીની સવારી આ રહી હે.
|પણ અલ્યા, થયું શું?
{{ps હોલા.: અલ્યા, છડી બાદશાહની હોય, જહાંપનાહની હોય, આરામગાહની હોય, અગનદાહની હોય.
}}
{{ps છડીદારઃ ચૂપ! ચઊઊઊપ!
{{ps
{{ps જીજી.: નેકનામડાર ઇનામદાર કાજીસાહેબે ઇશારતથી મને ફરમાન કરી જણાવવા મુજબ જાહેર કરું છું કે આજના રળિયામણા દિવસે દર સાલના રિવાજ મુજબ –
|છડીદારઃ
કા{{ps જીજીઃ દસ્તુર મુજબ –
|ઘરમાં ઘરવાળી સાથે તકરાર થઈ’તી!
{{ps જીજી.: રિવાજ મુજબ –
}}
કા{{ps જીજીઃ દસ્તુર મુજબ –
{{ps
{{ps જીજી.: દસ્તુર. મુજબ, ધાળામાં ધૂળ ઘાલી, જેને ફેંસલો માગવો હોય તે અહીં હાજર થાય.
|હોલા.:
|અલ્યા, આપણા ઘરમાં તો આપણી ઘરવાળી સાથે જ કજિયો થાય ને – બીજા સાથે કેવી રીતે થાય!
}}
{{ps
|છડીદારઃ
|એણે કહ્યું કે મહિના સુધી તારી હંગાથે નહિ બોલું.
}}
{{ps
|હોલો.:
|ભલું થયું ને ભાવટ ભાગી. નિરાંત થઈ. એ ઉડબંગ! એક સત્યનારાયણની કથા કરાવ. એમાં રડે છે શેનો?
}}
{{ps
|છડીદારઃ
|મહારાજ, મહિનાનો આજે આખર દિવસ છે માટે રડું છું.
}}
{{ps
|હોલા.:
|કથા કૅન્સલ! બોલો શ્રીયાવર રામચંદ્રકી જે! તા તા થૈ થૈ થા!
}}
{{ps
|જીજી.:
|હોલાગુરુ, મારે માથે કચેરીનું કારભારું આવ્યું છે, તમે અહીંથી હીંડ્યા ના જતા, આપણો વેશ હવે શરૂ થવામાં.
}}
{{ps
|છડીદારઃ
|આગુસે બાજુસે, હેસિયતસે, તબિયતસે વગેરે વગેરે વગેરે વગેરેસે નિગાહ રખો મહેરબાન! કાજીજીજીની સવારી આ રહી હે.
}}
{{ps
|હોલા.:
|અલ્યા, છડી બાદશાહની હોય, જહાંપનાહની હોય, આરામગાહની હોય, અગનદાહની હોય.
}}
{{ps
|છડીદારઃ
|ચૂપ! ચઊઊઊપ!
}}
{{ps
|જીજી.:
|નેકનામડાર ઇનામદાર કાજીસાહેબે ઇશારતથી મને ફરમાન કરી જણાવવા મુજબ જાહેર કરું છું કે આજના રળિયામણા દિવસે દર સાલના રિવાજ મુજબ –
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|દસ્તુર મુજબ –
}}
{{ps
|જીજી.:
|રિવાજ મુજબ –
}}
{{ps  
|કાજીજીઃ
|દસ્તુર મુજબ –
}}
{{ps
|જીજી.:
|દસ્તુર. મુજબ, ધાળામાં ધૂળ ઘાલી, જેને ફેંસલો માગવો હોય તે અહીં હાજર થાય.
}}
(છબીલરામ પ્રવેશે છે. સાથે એનો ભાઈ છેલો પણ આવે છે.)
(છબીલરામ પ્રવેશે છે. સાથે એનો ભાઈ છેલો પણ આવે છે.)
{{ps છબીલઃ હે સાફ ઇન્સાફ કરનારા નેક નામદાર કાજીજી,
{{ps
હું છબીલદાસ કરું છું એક આજીજીજી,
|છબીલઃ
વાત બની છે તાજીજીજી.
|હે સાફ ઇન્સાફ કરનારા નેક નામદાર કાજીજી,
જે કહેતાં જીભ જાય છે લાલજી
}}
આ મારો ભાઈ છે જે પાજીજી,
{{ps
એણે અક્કલની કરી હરરરરરાજીજી!
|
{{ps જીજી.: અરે હવે સીધી વાત પર આવો, અને છોડો કવિતાની પતરાજીજી.
|હું છબીલદાસ કરું છું એક આજીજીજી,
છેલો: અમારો ભાઈ પૈસાદાર છે, એટલે એણે કવિતા જોડી મંગાવી છે.
}}
{{ps જીજી.: કેટલી જોડી?
{{ps
છેલો.: દશ જોડી. ગામમાં કવિતાની ક્યાં ખોટ છે? જોડી મંગાવીને એણે ગોખી નાખી છે.
|
{{ps છબીલઃ બેસ બેસ હવે, તું કહે તેના ઉપરે હમણાં કવિતા બનાવી આપું.
|વાત બની છે તાજીજીજી.
છેલોઃ ક્યા વિષય ઉપર કવિતા નથી લખાઈ કે તમારે વળી નવી બનાવવાની જરૂર પડે!
}}
છબીલોઃ બસ, બંધ કર. તારા પર લખું, આ કચેરી પર લખું, આ ફળિયા પર લખું, જાંબુના ઠળિયા પર લખું, તળાવના તળિયા પર લખું, ભીમ બળિયા પર લખું.
{{ps
છેલોઃ હવે લખ્યા, લખ્યા એવા તે કંઈ ડાળનું કરે છે, ડખુ.
|
છબીલોઃ એમ, તું સમજે છે શં તારા મનમાં?
|જે કહેતાં જીભ જાય છે લાલજી
છેલોઃ હા, હા ભાડાની કવિતા લાવી અહીં હવે ડંફાસ મારો છો?
}}
{{ps જીજી.: ખામોશ! આ લઢવાઢ કરવાની જગ્યા નથી, લઢવાડ પતાવવાની આ જગ્યા છે. આ કચેરી કવિતાની બાબતમાં નોંધ કરે છે – દેખીતી રીતે કાજીસાહેબને કવિતામાં રસ જ પડ્યો નથી, એટલે વાત આગળ ચલાવો.
{{ps
છબીલોઃ હું અરજદાર છબીલદાસ, પચાસ હજાર વીઘાંનો જમીનદાર, મારી પાસે ચારેકોર જમીન છે.
|
છેલોઃ આસામાનમાં પાતાળમાં–
|આ મારો ભાઈ છે જે પાજીજી,
છબીલોઃ ખામોશ. આ મારો ભાઈ છેલો, એની પાસે ટુકડો જમીન, એની ખેતી કરવા એણે મારી પાસે એક બળદ ઉછીનો માગ્યો. મેં આપ્યો. એ પાછો આપવા આવ્યો ત્યારે બળદ પૂછડા વિનાનો હતો. પૂછડા વિનાનો બાંડિયા બળદને હું શું કરું?
}}
કા{{ps જીજીઃ તમને આ વાત કબૂલ છે.
{{ps
છેલોઃ કબૂલ છે. મેં ખેતી કરી, ફસલ સારી ઉતારી ગાલ્લી દાણાથી ભરી દીધી, અને એ બળદને પૂછડે બાંધી ઘેર હંકારી ગાલ્લી દરવાજે અટકી. નાની ફાટકમાં બળદ પેઠો, અને ગાલ્લી બે થાંભલાને અટકી રહી. બળદ આગળ હીંડ્યો, અને પૂછડી છૂટી થઈ ગઈ…
|
કા{{ps જીજીઃ ગાલ્લી પૂછડે કેમ બાંધી?
|એણે અક્કલની કરી હરરરરરાજીજી!
છેલોઃ મોટાભાઈએ બસો જોડ બળદમાં બળદ એવો આપ્યો, કે નાકે વીંધેલો જ નહોતો, અનાથીઓ હતો.
}}
કાજાજીઃ બળદનું પૂછડું ક્યાં છે? કચેરીને એનો હવાલો આપો.
{{ps
છેલોઃ આ રહ્યું સાહેબ!
|જીજી.:
કા{{ps જીજીઃ જીજીભાઈ! પૂછડાનો હવાલો લ્યો.
|અરે હવે સીધી વાત પર આવો, અને છોડો કવિતાની પતરાજીજી.
{{ps જીજી.: હાજી સાહેબ! મણિ ઉપરથી નાગ પરખાય, મૂછના વાળ ઉપરથી સિંહ વરતાય, એમ આ પૂછડા ઉપરથી બળદની જાત જણાય છે. બળદ ઇમાનદાર લાગે છે.
}}
{{ps છબીલઃ મને ઇન્સાહ આપો, કાજીસાહેબ! હું બાંડિયા બળદને શું કરું?
{{ps
|છેલો:  
|અમારો ભાઈ પૈસાદાર છે, એટલે એણે કવિતા જોડી મંગાવી છે.
}}
{{ps
|જીજી.:
|કેટલી જોડી?
}}
{{ps
|છેલો.:  
|દશ જોડી. ગામમાં કવિતાની ક્યાં ખોટ છે? જોડી મંગાવીને એણે ગોખી નાખી છે.
}}
{{ps
|છબીલઃ
|બેસ બેસ હવે, તું કહે તેના ઉપરે હમણાં કવિતા બનાવી આપું.
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|ક્યા વિષય ઉપર કવિતા નથી લખાઈ કે તમારે વળી નવી બનાવવાની જરૂર પડે!
}}
{{ps
|છબીલોઃ  
|બસ, બંધ કર. તારા પર લખું, આ કચેરી પર લખું, આ ફળિયા પર લખું, જાંબુના ઠળિયા પર લખું, તળાવના તળિયા પર લખું, ભીમ બળિયા પર લખું.
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|હવે લખ્યા, લખ્યા એવા તે કંઈ ડાળનું કરે છે, ડખુ.
}}
{{ps
|છબીલોઃ  
|એમ, તું સમજે છે શં તારા મનમાં?
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|હા, હા ભાડાની કવિતા લાવી અહીં હવે ડંફાસ મારો છો?
}}
{{ps
|જીજી.:
|ખામોશ! આ લઢવાઢ કરવાની જગ્યા નથી, લઢવાડ પતાવવાની આ જગ્યા છે. આ કચેરી કવિતાની બાબતમાં નોંધ કરે છે – દેખીતી રીતે કાજીસાહેબને કવિતામાં રસ જ પડ્યો નથી, એટલે વાત આગળ ચલાવો.
}}
{{ps
|છબીલોઃ  
|હું અરજદાર છબીલદાસ, પચાસ હજાર વીઘાંનો જમીનદાર, મારી પાસે ચારેકોર જમીન છે.
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|આસામાનમાં પાતાળમાં–
}}
{{ps
|છબીલોઃ  
|ખામોશ. આ મારો ભાઈ છેલો, એની પાસે ટુકડો જમીન, એની ખેતી કરવા એણે મારી પાસે એક બળદ ઉછીનો માગ્યો. મેં આપ્યો. એ પાછો આપવા આવ્યો ત્યારે બળદ પૂછડા વિનાનો હતો. પૂછડા વિનાનો બાંડિયા બળદને હું શું કરું?
}}
{{ps
|જીજીઃ
|તમને આ વાત કબૂલ છે.
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|કબૂલ છે. મેં ખેતી કરી, ફસલ સારી ઉતારી ગાલ્લી દાણાથી ભરી દીધી, અને એ બળદને પૂછડે બાંધી ઘેર હંકારી ગાલ્લી દરવાજે અટકી. નાની ફાટકમાં બળદ પેઠો, અને ગાલ્લી બે થાંભલાને અટકી રહી. બળદ આગળ હીંડ્યો, અને પૂછડી છૂટી થઈ ગઈ…
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|ગાલ્લી પૂછડે કેમ બાંધી?
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|મોટાભાઈએ બસો જોડ બળદમાં બળદ એવો આપ્યો, કે નાકે વીંધેલો જ નહોતો, અનાથીઓ હતો.
}}
{{ps
|કાજાજીઃ  
|બળદનું પૂછડું ક્યાં છે? કચેરીને એનો હવાલો આપો.
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|આ રહ્યું સાહેબ!
}}
 
{{ps
|કાજીજીઃ
|જીજીભાઈ! પૂછડાનો હવાલો લ્યો.
}}
{{ps
|જીજી.:
|હાજી સાહેબ! મણિ ઉપરથી નાગ પરખાય, મૂછના વાળ ઉપરથી સિંહ વરતાય, એમ આ પૂછડા ઉપરથી બળદની જાત જણાય છે. બળદ ઇમાનદાર લાગે છે.
}}
{{ps
|છબીલઃ
|મને ઇન્સાહ આપો, કાજીસાહેબ! હું બાંડિયા બળદને શું કરું?
}}
(ચંદન પ્રવેશે છે.)  
(ચંદન પ્રવેશે છે.)  
ચંદનઃ મારું નામ ચંદન. મારે આ છેલા સામે જ બીજી ફરિયાદ છે.
{{ps
{{ps જીજી.: ખામોશ! એક વાતનો ફેંસલો થયો નથી ત્યાં બીજી ફરિયાદ ક્યાં લાવો છો? જરા બાજુ ઉપર ઊભા રહો.
|ચંદનઃ  
કા{{ps જીજીઃ ફરિયાદીને દસ્તુર મુજબ કહી દો અને તમે આમ આવો.
|મારું નામ ચંદન. મારે આ છેલા સામે જ બીજી ફરિયાદ છે.
{{ps જીજી.: ચાલો, બધા જરા આધા રહો. પૂઠ કરીને ઊભા રહો. કાજીજી હમણાં કનસલટશેસનમાં બેસશે.
}}
કા{{ps જીજીઃ જરા જોયું?
{{ps
{{ps જીજી.: હાજી શાયેબ?
|જીજી.:
કા{{ps જીજીઃ શું જોયું?
|ખામોશ! એક વાતનો ફેંસલો થયો નથી ત્યાં બીજી ફરિયાદ ક્યાં લાવો છો? જરા બાજુ ઉપર ઊભા રહો.
{{ps જીજી.: છેલો હાથ હલાવે છે. હાથમાં રૂમાલમાં કાંઈ ઢાંકેલું છે.
}}
કા{{ps જીજીઃ શું લાગે છે?
{{ps  
{{ps જીજી.: વજનદાર, માલદાર, ઠીક ઠીકનું લાગે છે, કાજી શાયેબ! સોનું નહિ તો ચાંદી, અને ચાંદી નહિ તો સોનું તો ચોક્કસ લાગે છે, સાયેબ!
|કાજીજીઃ
કા{{ps જીજીઃ ફરિયાદી વગેરેને પાસે બોલાવો.
|ફરિયાદીને દસ્તુર મુજબ કહી દો અને તમે આમ આવો.
{{ps જીજી.: અલ્યા, બધા આમના આવો, અને અદબબંધ ઊભા રહો.
}}
કા{{ps જીજીઃ તમે બે ભાઈ છો?
{{ps
છેલોઃ હું છેલો અને આ છબીલો.
|જીજી.:
{{ps છબીલઃ છબીલરામ.
|ચાલો, બધા જરા આધા રહો. પૂઠ કરીને ઊભા રહો. કાજીજી હમણાં કનસલટશેસનમાં બેસશે.
કા{{ps જીજીઃ તમારી તકરાર બળદના પૂછડાની છે. જ્યાં સુધી બળદને નવું પૂછડું ઊગે નહીં ત્યાં સુધી મોટાભાઈ છબીલરામનો બળદ છેલાના કબજામાં રહેશે. પૂછડું છબીલરામના ઘરમાં રહેશે. છબીલરામે અનાથીઓ બળદ આપ્યો એટલા માટે છબીલરામ છેલાની જમીનની ખેતી કરી આપશે.
}}
{{ps હોલોઃ હોહોહો, હોહોહો, હોહોહો, હોહોહો.
{{ps
તા તા થૈ થૈ, તા થૈ તા થૈ થા!
|કાજીજીઃ
દુનિયભરના હમે મુસાફિર,
|જરા જોયું?
શાક બી ખાયા ભાજીકા,
}}
બહુત કચેરી દેખી હમને, ન્યાય તો કજ્જલ કાજીકા
{{ps
જી ન્યાય તો કજ્જલ કાજીકા.
|જીજી.:
{{ps જીજી.: ફરિયાદી નંબર બે – બાઈ, શું નામ તારું?
|હાજી શાયેબ?
{{ps બાઈઃ હું ચંદનબાઈ, પાદર ઉપરની ધરમશાળાની રખવાળી, આ છેલા સામે ખૂનનો આરોપ છે.
}}
{{ps જીજી.: પણ તું તો જીવતી છે!
{{ps
ચંદનઃ એણે મારા નાના બાળકને મારી નાખ્યું, ખૂન કર્યું છે.
|કાજીજીઃ
|શું જોયું?
}}
{{ps
|જીજી.:
|છેલો હાથ હલાવે છે. હાથમાં રૂમાલમાં કાંઈ ઢાંકેલું છે.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|શું લાગે છે?
}}
{{ps
|જીજી.:
|વજનદાર, માલદાર, ઠીક ઠીકનું લાગે છે, કાજી શાયેબ! સોનું નહિ તો ચાંદી, અને ચાંદી નહિ તો સોનું તો ચોક્કસ લાગે છે, સાયેબ!
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|ફરિયાદી વગેરેને પાસે બોલાવો.
}}
{{ps
|જીજી.:
|અલ્યા, બધા આમના આવો, અને અદબબંધ ઊભા રહો.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|તમે બે ભાઈ છો?
}}
{{ps
|છેલોઃ
|હું છેલો અને આ છબીલો.
}}
{{ps
|છબીલઃ
|છબીલરામ.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|તમારી તકરાર બળદના પૂછડાની છે. જ્યાં સુધી બળદને નવું પૂછડું ઊગે નહીં ત્યાં સુધી મોટાભાઈ છબીલરામનો બળદ છેલાના કબજામાં રહેશે. પૂછડું છબીલરામના ઘરમાં રહેશે. છબીલરામે અનાથીઓ બળદ આપ્યો એટલા માટે છબીલરામ છેલાની જમીનની ખેતી કરી આપશે.
}}
{{ps
|હોલોઃ
|હોહોહો, હોહોહો, હોહોહો, હોહોહો.
}}
{{ps
|
|તા તા થૈ થૈ, તા થૈ તા થૈ થા!
}}
{{ps
|
|દુનિયભરના હમે મુસાફિર,
}}
{{ps
|
|શાક બી ખાયા ભાજીકા,
}}
{{ps
|
|બહુત કચેરી દેખી હમને, ન્યાય તો કજ્જલ કાજીકા
}}
{{ps
|
|જી ન્યાય તો કજ્જલ કાજીકા.
}}
{{ps
|જીજી.:
|ફરિયાદી નંબર બે – બાઈ, શું નામ તારું?
}}
{{ps
|બાઈઃ
|હું ચંદનબાઈ, પાદર ઉપરની ધરમશાળાની રખવાળી, આ છેલા સામે ખૂનનો આરોપ છે.
}}
{{ps
|જીજી.:
|પણ તું તો જીવતી છે!
}}
{{ps
|ચંદનઃ  
|એણે મારા નાના બાળકને મારી નાખ્યું, ખૂન કર્યું છે.
}}
(ચીસ – ઓહ!)
(ચીસ – ઓહ!)
કા{{ps જીજીઃ ચલાવો, ચલાવો.
{{ps
ચંદનઃ આ છેલો અને એનો ભાઈ છબીલો –
|કાજીજીઃ
છબીલોઃ છબીલરામ કહો!
|ચલાવો, ચલાવો.
ચંદનઃ બે ભાઈઓ લઢવાઢ કરતા, ફરિયાદ કરવાને આપની સમક્ષ આવવા નીકળ્યા. એવે રસ્તામાં મારી ધરમશાળામાં બંનેએ રાતવાસો કર્યો.
}}
કા{{ps જીજીઃ કબૂલ છે?
{{ps
છેલોછબીલોઃ કબૂલ છે.
|ચંદનઃ
ચંદનઃ હું રસોઈ કરવા બેઠી, ત્યારે બહારની ઓશરી ઉપર મારા છ મહિનાના બાળકને ઝોળીમાં સુવાડી આ નાના ભાઈ છેલાને હીંચકો નાખવા સોંપ્યું. ત્યાર બાદ હું નદીએ નાહવા ગઈ. જ્યારે હું પાછી આવું છું ત્યારે મારું બાળક મરી ગયું હતું, એની ખોપરી ફૂટી ગઈ હતી.
|આ છેલો અને એનો ભાઈ છબીલો –
કા{{ps જીજીઃ અરેરે!
}}
બધાઃ અરેરે!
{{ps
કા{{ps જીજીઃ અરે…રે…
|છબીલોઃ  
બધાઃ અરે… રે… રે…
|છબીલરામ કહો!
કા{{ps જીજીઃ અરે રે…
}}
બધાઃ અરે રે…
{{ps
કા{{ps જીજીઃ ચલાવો ચલાવો, બાળક શી રીતે ગુજરી ગયું?
|ચંદનઃ
છેલોઃ કાજીસાહેબ, હું બાળકને હીંચોળતો હતો એટલામાં મોટાભાઈ છબીલ–
|બે ભાઈઓ લઢવાઢ કરતા, ફરિયાદ કરવાને આપની સમક્ષ આવવા નીકળ્યા. એવે રસ્તામાં મારી ધરમશાળામાં બંનેએ રાતવાસો કર્યો.
{{ps છબીલઃ શેઠ છબીલરામ!
}}
છેલોઃ છબીલરામે એકાએક બૂમ પાડી મને કહ્યું કે રસોડામાં કૂતરું પેંધે છે, તે રસોઈ ના બગાડે એટલા માટે અંદર જઈ એને બહાર કાઢ. હું તરત દોડ્યો, મારા હાથમાં હીંચકાની દોરી, તે પગમાં ભેરવાઈ, ઘોડિયું આળું ઓશરીની નીચે પટકાયું, બાળકને પગથિયાની ધાર વાગી, અને એ ગુજરી ગયું.
{{ps
કા{{ps જીજીઃ બાઈ! તારા ધણી તે વખતે ક્યાં હતા?
|કાજીજીઃ
ચંદનઃ એ વડા મહેતાજી ગામની નિશાળો તપાસવા ડિસ્ટિકમાં ફરે છે. એરેરે, મારું કેટલું કુમળું બાળક! (રડે છે.)
|કબૂલ છે?
{{ps જીજીભાઈઃ રડવાનું હમણાં જરા મોકૂફ રાખ. છેલાએ તારા બાળકનું ખૂન કર્યું એમ શા પરથી કહે છે?
}}
કા{{ps જીજીઃ ચલાવો, ચલાવો.
{{ps
ચંદનઃ એણે બેદરકારી બતાવી, પૂરી કાળજી નહીં રાખી.
|છેલોછબીલોઃ
{{ps જીજી.: બાળક હાજર છે?
|કબૂલ છે.
ચંદનઃ બાળક તો મરી ગયું.
}}
{{ps જીજી.: પણ મરેલું મોજૂદ છે?
{{ps
ચંદનઃ એના અસ્થિ આ દાબડામાં ભરીને લાવી છું.
|ચંદનઃ
{{ps જીજી.: પણ એટલા નાના બાળકને તો દાટવામાં આવે છે, સાધારણ રીતે બાળવામાં નથી આવતાં.
|હું રસોઈ કરવા બેઠી, ત્યારે બહારની ઓશરી ઉપર મારા છ મહિનાના બાળકને ઝોળીમાં સુવાડી આ નાના ભાઈ છેલાને હીંચકો નાખવા સોંપ્યું. ત્યાર બાદ હું નદીએ નાહવા ગઈ. જ્યારે હું પાછી આવું છું ત્યારે મારું બાળક મરી ગયું હતું, એની ખોપરી ફૂટી ગઈ હતી.
ચંદનઃ હા, પણ દાટીએ તો મુદ્દામાલ અહીં કેવી રીતે લવાય? એટલે એને તાબડતોબ બાળી નાખ્યું, અને દાબડામાં રાખ લેતી આવી. અહીંનું કામકાજ પૂરું થશે કે પણે સાબરમતી નદીમાં જઈ પધરાવી આવીશ.
}}
કા{{ps જીજીઃ ચલાવો, ચલાવો.
{{ps
{{ps જીજી.: મોટાભાઈ તે વખતે શું કરતા હતા?
|કાજીજીઃ
ચંદનઃ દઈ જાણે, હું શું જાણું? રંગ જોતા હશે.
|અરેરે!
કા{{ps જીજીઃ ખૂનનો આરોપ ખોટો છે, એ વાત બાઈ, તને કબૂલ છે?
}}
ચંદનઃ અરે કાજીસાહેબ! મૂઆ નહીં ને ભૂત થયા. બાળક તો મરી ગયું ને!
{{ps
કા{{ps જીજીઃ ધરમશાળામાં ઊતરનારા બાળકોને હીંચકો નાખવા બંધાયેલ છે?
|બધાઃ
ચંદનઃ અરે કાજીસાહેબ! કેવાક સવાલ પૂછો છો તમે તે? મારું બાળક જેવું બાળક મરી ગયું અને તેમને મજાક સૂઝે છે? ઓ મારા બાળક રે!… (રડે છે.)
|અરેરે!
{{ps જીજી.: ખામોશ! અહીં કચેરીમાં રડારોળ કરવાની મનાઈ છે.
}}
ચંદનઃ એટલે જ તો હું રડતી નથી.
{{ps
કા{{ps જીજીઃ જીજીભાઈ! કચેરીનો દસ્તુર સમજાવો.
|કાજીજીઃ
{{ps જીજી.: ચાલો બધા આઘા ખસી જાઓ. નામદાર કાજીસાહેબ કનસલટશેન કરવા ધારે છે.
|અરે…રે…
કા{{ps જીજીઃ જીજીભાઈ! કેમનું છે?
}}
{{ps જીજી.: મજેનું લાગે છે. છેલો પાછળ બે હાથ હલાવે છે. હાથમાં આગળ હતું એથી વધારે વજનદાર પોટકું દેખાય છે. ખાસ્સો રૂમાલ વીંટાળેલો છે.
{{ps
કા{{ps જીજીઃ રૂમાલની હાલત કેવી છે?
|બધાઃ  
{{ps જીજી.: રૂમાલ સજ્જનને છાજે એવો ભરાવદાર સિલ્કનો દેખાય છે. ચાંદી નહિ તો સોનું, અને સોનું નહિ તો… નહિ, સોનું જ જણાય છે.
|અરે… રે… રે…
કા{{ps જીજીઃ જાહેર કરો કે હવે ન્યાય જોખાય છે, અને એમ પણ કહો કે આ કચેરીનો ન્યાય આખરનો જ ગણાય છે.
}}
{{ps જીજી.: ફરિયાદી, તહોમતદાર, આરોપી વગેરે આમ, નજીક આવો અને સાંભળી લ્યો આ કચેરીનો ચુકાદો આખરનો ગણાય છે એટલું જ નહીં પણ એ ચુકાદો અમલમાં મૂકવામાં નહીં આવે તો એ ગુનો મનાય છે.
{{ps
કા{{ps જીજીઃ મૂળ વાત બાળકની છે. બાળક ગુજરી ગયું છે. બાઈને બાળક ગુમાવ્યાનું દુઃખ છે. એટલે અમારો ફેંસલો એવો છે કે બાઈ ચંદનને બીજું બાળક ના થાય ત્યાં સુધી છેલો એને ત્યાં બાળક તરીકે રહે, એનું લાલનપાલન ભરણપોષણ બાઈ ચંદન અને એનો ધણી કરે.
|કાજીજીઃ
{{ps જીજી.: અને કદી એના કુટુંબમાં બાળક ન જન્મે તો?
|અરે રે…
કા{{ps જીજીઃ છેલો જિંદગી સુધી એ જ કુટુંબમાં બાળકની જેમ રહે. છે કોઈ ત્રીજો ફરિયાદી?
}}
{{ps હોલાઃ હોહોહો! હોહોહો! હોહોહો! હોહોહો!
{{ps
તા તા થૈ થૈ, તા તા થૈ થૈ થા!
|બધાઃ
દુનિયામેં કૈં સોદા દેખા. અક્કલકી હરરાજીકા
|અરે રે…
કંઈ કચેરી દેખી હમને, ન્યાય તો કંબલ કાજીકા.
}}
અજી ન્યાય તો કંબલ કાજીકા!
{{ps
{{ps જીજી.: ફરિયાદી નંબર ત્રણ–
|કાજીજીઃ
દુલોઃ હાજર છું.
|ચલાવો ચલાવો, બાળક શી રીતે ગુજરી ગયું?
{{ps જીજી.: હાજર છું શાયેબ કહો – આ કચેરી છે. નામ શું?
}}
દુલોઃ મારું નામ દુલો – દુર્લભભાઈ. હું નદીની પેલી પાર રહેનારો –
{{ps
{{ps જીજી.: એની તો અમને ખબર છે, પણ આ શંભુમેળામાં તમે ક્યાંથી ભેળા થઈ ગયા?
|છેલોઃ  
દુલોઃ એ જ તો અમે રામણ કહી રહ્યા છીએ. મારા પિતાજીનું આ છેલાએ ખૂન કર્યું છે.
|કાજીસાહેબ, હું બાળકને હીંચોળતો હતો એટલામાં મોટાભાઈ છબીલ–
કા{{ps જીજીઃ ચલાવો ચલાવો.
}}
{{ps જીજી.: હેં? પિતાજીનું? ઓ બાપ રે!
{{ps
દુલોઃ રડવાની અહીં મનાઈ છે, નહીં તો હમણાં પોક મૂકી સંભળાવત. નેવું વર્ષના મારા બાપા –
|છબીલઃ
કા{{ps જીજીઃ જરા ઘરડા ખરા, નહિ?
|શેઠ છબીલરામ!
દુલોઃ સાધારણ રીતે ઘરડા તો કહેવાય, એનો આ છેલાએ જાન લીધો.
}}
કા{{ps જીજીઃ ચલાવો, ચલાવો. તમે પણ ખૂનનો જ આરોપ મૂકો છો? શી હકીકત છે?
{{ps
દુલોઃ કાજીસાયેબ! શી વાત કરું? હું શ્રવણથી પણ ભારે સેવાભાવી પુત્ર. મારા વૃદ્ધ પિતાને હોડીમાં વૈદ્યરાજને ત્યાં લઈ જતો હતો. મંદ મંદ ગતિએ હોડી ચાલી રહી હતી, એવામાં જ્યારે અમે નદીમાં પુલ નીચેથી પસાર થતા હતા, ત્યારે એકાએક ઉપરથી બરાબર મારા વૃદ્ધ પિતાના શરીર ઉપર એક માણસ પડ્યો. પિતાજી ચગદાઈ ગયા, અને તરત જ પિતાજીનું અવસાન થયું. પડનાર માણસ તે આ છેલો. મારે માથે જે શિરછત્રરૂપ એક પિતાજી હતા, તે ચાલ્યા ગયા. હું પિતાવિહોણો પુત્ર રહી ગયો! ઘડપણમાં એમની સેવાચાકરી કરી પુણ્ય મેળવવાનો લહાવો મારો ચાલ્યો ગયો. ઓ…ઓ…પ્રભુ! આ કેર તેં મારા ઉપર શા માટે કર્યો? વિધિનું ક્રૂર અટ્ટહાસ્ય મારી નસેનસ કોતરી ખાય છે. આ દુઃખ હવે મારાથી ખમાતું નથી. ઓ પ્રભુ! ઓ પ્રભુ!
|છેલોઃ
{{ps જીજી.: તું પ્રભુને અરજ કરે છે કે આ કચેરીમાં કાજીસાયેબને અરજ ગુજારે છે?
|છબીલરામે એકાએક બૂમ પાડી મને કહ્યું કે રસોડામાં કૂતરું પેંધે છે, તે રસોઈ ના બગાડે એટલા માટે અંદર જઈ એને બહાર કાઢ. હું તરત દોડ્યો, મારા હાથમાં હીંચકાની દોરી, તે પગમાં ભેરવાઈ, ઘોડિયું આળું ઓશરીની નીચે પટકાયું, બાળકને પગથિયાની ધાર વાગી, અને એ ગુજરી ગયું.
દુલોઃ આપત્તિવિપત્તિમાં, મહાકપટ સંકટમાં, હું ભાન ભૂલ્યો છું. કાજીસાયેબ! આ છેલાએ મારા પિતાની જિંદગીને ખતરામાં નાખી દીધી છે, એની સજા એને થવી જ જોઈએ. ઇન્સાફને માટે હું કાજીસાયેબને અરજ ગુજારું છું.
}}
કા{{ps જીજીઃ પિતાજીની લાશ ઠેકાણે પાડી કે હજુ મોજૂદ છે?
{{ps
દુલોઃ ઠાઠડી બાંધી તૈયાર રાખી છે. જરૂર હોય તો અહીં હાજર કરવા તૈયાર છીએ. એ ઠાઠડી બાંધવામાં ખૂન કરનાર છેલો પણ મદદગાર હતો, એ વાતની કચેરી નોંધ લઈ શકે છે.
|કાજીજીઃ
કા{{ps જીજીઃ ઠાઠડી તૈયાર છે? ચલાવો, ચલાવો.
|બાઈ! તારા ધણી તે વખતે ક્યાં હતા?
{{ps હોલા.: બેઅદબી માફ, કાજીસાયેબ! પણ નાટ્યાચાર્ય ભરતમુનિની આજ્ઞા છે કે મરેલી વ્યક્તિ યાને શબ યા ઠાઠડીને રંગભૂમિ ઉપર કદી લાવવી નહીં અને રંગમંચ ઉપર ન લાવાય તો કચેરીમાં તો લવાય જ કેમ?
}}
કા{{ps જીજીઃ તો લાશને પહેલાં ઠેકાણે કેમ નહીં પાડી?
{{ps
{{ps હોલા.: ન્યાયશાસ્ત્રનો બીજો એક નિયમ એવો છે કાજીસાયેબ! કે, બાળકોના અપવાદ સિવાય, જો લાશને બાળી નાખવામાં આવે, પિંડ વહેરી નાખવામાં આવે, સૂતક ઊતરી જાય તો, ત્યાર બાદ કદી કચેરીમાં ફેંસલો માગી શકાય નહીં.
|ચંદનઃ
કા{{ps જીજીઃ તેં કેમ એના વૃદ્ધ પિતાને મારી નખ્યા?
|એ વડા મહેતાજી ગામની નિશાળો તપાસવા ડિસ્ટિકમાં ફરે છે. એરેરે, મારું કેટલું કુમળું બાળક! (રડે છે.)
છેલોઃ મેં મારી નથી નાખ્યા, એ અકસ્માતથી ગુજરી ગયા.
}}
કા{{ps જીજીઃ ચલાવો, ચલાવો.
{{ps
છેલોઃ અમે અહીં આવતા હતા, ત્યારે પુલ ઉપર હું સૌથી છેલ્લો ચાલતો હતો. મેં નીચે નદીમાં જોયા વગર ભૂસ્કો માર્યો.
|જીજીભાઈઃ
કા{{ps જીજીઃ ભૂસ્કો માર્યો! કેમ?
|રડવાનું હમણાં જરા મોકૂફ રાખ. છેલાએ તારા બાળકનું ખૂન કર્યું એમ શા પરથી કહે છે?
છેલોઃ આપઘાત કરવા.
}}
કા{{ps જીજીઃ આપઘાત કરવા? કેમ? તું જાણે છે કે એ ભયંકર ગુનો ગણાય છે?
{{ps
છેલોઃ ગણાતો હશે, પણ આપઘાત કર્યા પછી શું? વાત એમ હતી કે જમીનદારભાઈના બળદનું પૂછડું છૂટું થઈ ગયું. અને ચંદનબાઈનું બાળક ગુજરી ગયું – એ બે ગુના માટે મને કદાચ ફાંસી મળે, તો આપમેળે મરવું શું ખોટું? આવા વિચાર ચાલતા હતા, ત્યાં નદી આવી. અમે પુલ ઉપરથી પસાર થતા હતા, અને તાબડતોબ મેં ભૂસ્કો માર્યો.
|કાજીજીઃ
કા{{ps જીજીઃ અને સીધા નીચે હોડીમાં તમે આમના વૃદ્ધ પિતા સાથે પટકાયા!
|ચલાવો, ચલાવો.
છેલોઃ અજબ છે મોતની ચાલ, કાજીસાયેબ! મોતને શોધવા જતાં મારું મોત આઘું નાઠું, એમના પિતાજીના આવનારા મોતે નિમિત્ત શોધ્યું.
}}
કા{{ps જીજીઃ અજબ છે મોતની ચાલ, અહાહા! લખી લો, અજબ છે મોતની ચાલ! હવે ખબર પડી કે એમ ધાર્યું મરાતું નથી?
{{ps
છેલોઃ હાજી, અને એમ પણ ખબર પડી કે હાલમાં મારું મોત થવાનું નથી; એટલે તો મારી આંખ ખૂલી ગઈ, જીવનમાં નવો પલટો આવ્યો છે, હું કોઈક અદ્‌ભુત કામ કરવા સરજાયો છું.
|ચંદનઃ  
ચંદનઃ મારા બાળકને મારી નાખ્યું, એ એક અદ્‌ભુત કામ કર્યું!
|એણે બેદરકારી બતાવી, પૂરી કાળજી નહીં રાખી.
દુલોઃ અને બીજું, મારા વૃદ્ધ પિતાને –
}}
છેલોઃ હવે સૌ કોઈના બાપ એક દિવસ તો ગુજરવાના જ છે!
{{ps
{{ps જીજી.: ખામોશ.
|જીજી.:
કા{{ps જીજીઃ જીજીભાઈ! કચેરી વિચાર કરવા માગે છે.
|બાળક હાજર છે?
{{ps જીજી.: ચાલો. બધા થોડે દૂર જઈને ઊભા રહો. હમણાં કાજીસાયેબ કનસલટશેશનમાં બેસે છે.
}}
કા{{ps જીજીઃ જીજીભાઈ! કેમનું લાગે છે?
{{ps
{{ps જીજી.: બધું જોરમાં લાગે છે, છેલાનો હાથ વજનદાર લાગે છે, પરિણામ સારું લાગે છે. ચાંદી તો નહીં જ પણ નગદ સોનું લાગે છે.
|ચંદનઃ  
કા{{ps જીજીઃ કચેરી ચુકાદો આપે છે.
|બાળક તો મરી ગયું.
{{ps જીજી.: ચુકાદો સાંભળવા બધા પાસે આવી જમા થઈ જાય.
}}
કા{{ps જીજીઃ ઘરડા બાપ હોડીમાં ગુજરી ગયા છે, એ હકીકત છે, આજથી ત્રીજે દિવસે ભાઈ છેલો એ જ હોડીમાં નીકળે, પુલ નીચે હોડી ઊભી રાખે અને પુલ ઉપરથી દુલાએ એવી રીતે ભૂસ્કો મારવો કે એ બરાબર છેલા ઉપર પડે, અને છેલો મરી જાય.
{{ps
{{ps જીજી.: ખામોશ!
|જીજી.:
કા{{ps જીજીઃ અને એમ કરતાં છેલો ન મરે તો દુલો ગુનેગાર ગણાશે. કચેરી બરખાસ્ત કરવામાં આવે છે.
|પણ મરેલું મોજૂદ છે?
{{ps છડીદારઃ આગુસે બાજુસે નિગાહ રખો, કાજીજી પાછો ફરે છે…એ…
}}
{{ps
|ચંદનઃ
|એના અસ્થિ આ દાબડામાં ભરીને લાવી છું.
}}
{{ps
|જીજી.:
|પણ એટલા નાના બાળકને તો દાટવામાં આવે છે, સાધારણ રીતે બાળવામાં નથી આવતાં.
}}
{{ps
|ચંદનઃ  
|હા, પણ દાટીએ તો મુદ્દામાલ અહીં કેવી રીતે લવાય? એટલે એને તાબડતોબ બાળી નાખ્યું, અને દાબડામાં રાખ લેતી આવી. અહીંનું કામકાજ પૂરું થશે કે પણે સાબરમતી નદીમાં જઈ પધરાવી આવીશ.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|ચલાવો, ચલાવો.
}}
{{ps
|જીજી.:
|મોટાભાઈ તે વખતે શું કરતા હતા?
}}
{{ps
|ચંદનઃ  
|દઈ જાણે, હું શું જાણું? રંગ જોતા હશે.
}}
 
{{ps
|કાજીજીઃ
|ખૂનનો આરોપ ખોટો છે, એ વાત બાઈ, તને કબૂલ છે?
}}
{{ps
|ચંદનઃ  
|અરે કાજીસાહેબ! મૂઆ નહીં ને ભૂત થયા. બાળક તો મરી ગયું ને!
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|ધરમશાળામાં ઊતરનારા બાળકોને હીંચકો નાખવા બંધાયેલ છે?
}}
{{ps
|ચંદનઃ  
|અરે કાજીસાહેબ! કેવાક સવાલ પૂછો છો તમે તે? મારું બાળક જેવું બાળક મરી ગયું અને તેમને મજાક સૂઝે છે? ઓ મારા બાળક રે!… (રડે છે.)
}}
{{ps
|જીજી.:
|ખામોશ! અહીં કચેરીમાં રડારોળ કરવાની મનાઈ છે.
}}
{{ps
|ચંદનઃ  
|એટલે જ તો હું રડતી નથી.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|જીજીભાઈ! કચેરીનો દસ્તુર સમજાવો.
}}
{{ps
|જીજી.:
|ચાલો બધા આઘા ખસી જાઓ. નામદાર કાજીસાહેબ કનસલટશેન કરવા ધારે છે.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|જીજીભાઈ! કેમનું છે?
}}
{{ps
|જીજી.:
|મજેનું લાગે છે. છેલો પાછળ બે હાથ હલાવે છે. હાથમાં આગળ હતું એથી વધારે વજનદાર પોટકું દેખાય છે. ખાસ્સો રૂમાલ વીંટાળેલો છે.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|રૂમાલની હાલત કેવી છે?
}}
{{ps
|જીજી.:
|રૂમાલ સજ્જનને છાજે એવો ભરાવદાર સિલ્કનો દેખાય છે. ચાંદી નહિ તો સોનું, અને સોનું નહિ તો… નહિ, સોનું જ જણાય છે.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|જાહેર કરો કે હવે ન્યાય જોખાય છે, અને એમ પણ કહો કે આ કચેરીનો ન્યાય આખરનો જ ગણાય છે.
}}
{{ps
|જીજી.:
|ફરિયાદી, તહોમતદાર, આરોપી વગેરે આમ, નજીક આવો અને સાંભળી લ્યો આ કચેરીનો ચુકાદો આખરનો ગણાય છે એટલું જ નહીં પણ એ ચુકાદો અમલમાં મૂકવામાં નહીં આવે તો એ ગુનો મનાય છે.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|મૂળ વાત બાળકની છે. બાળક ગુજરી ગયું છે. બાઈને બાળક ગુમાવ્યાનું દુઃખ છે. એટલે અમારો ફેંસલો એવો છે કે બાઈ ચંદનને બીજું બાળક ના થાય ત્યાં સુધી છેલો એને ત્યાં બાળક તરીકે રહે, એનું લાલનપાલન ભરણપોષણ બાઈ ચંદન અને એનો ધણી કરે.
}}
{{ps
|જીજી.:
|અને કદી એના કુટુંબમાં બાળક ન જન્મે તો?
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|છેલો જિંદગી સુધી એ જ કુટુંબમાં બાળકની જેમ રહે. છે કોઈ ત્રીજો ફરિયાદી?
}}
{{ps
|હોલાઃ
|હોહોહો! હોહોહો! હોહોહો! હોહોહો!
}}
{{ps
|
|તા તા થૈ થૈ, તા તા થૈ થૈ થા!
}}
{{ps
|
|દુનિયામેં કૈં સોદા દેખા. અક્કલકી હરરાજીકા
}}
{{ps
|
|કંઈ કચેરી દેખી હમને, ન્યાય તો કંબલ કાજીકા.
}}
{{ps
|
|અજી ન્યાય તો કંબલ કાજીકા!
}}
{{ps
|જીજી.:
|ફરિયાદી નંબર ત્રણ–
}}
{{ps
|દુલોઃ
|હાજર છું.
}}
{{ps
|જીજી.:
|હાજર છું શાયેબ કહો – આ કચેરી છે. નામ શું?
}}
{{ps
|દુલોઃ  
|મારું નામ દુલો – દુર્લભભાઈ. હું નદીની પેલી પાર રહેનારો –
}}
{{ps
|જીજી.:
|એની તો અમને ખબર છે, પણ આ શંભુમેળામાં તમે ક્યાંથી ભેળા થઈ ગયા?
}}
{{ps
|દુલોઃ  
|એ જ તો અમે રામણ કહી રહ્યા છીએ. મારા પિતાજીનું આ છેલાએ ખૂન કર્યું છે.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|ચલાવો ચલાવો.
}}
{{ps
|જીજી.:
|હેં? પિતાજીનું? ઓ બાપ રે!
}}
{{ps
|દુલોઃ  
|રડવાની અહીં મનાઈ છે, નહીં તો હમણાં પોક મૂકી સંભળાવત. નેવું વર્ષના મારા બાપા –
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|જરા ઘરડા ખરા, નહિ?
}}
{{ps
|દુલોઃ  
|સાધારણ રીતે ઘરડા તો કહેવાય, એનો આ છેલાએ જાન લીધો.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|ચલાવો, ચલાવો. તમે પણ ખૂનનો જ આરોપ મૂકો છો? શી હકીકત છે?
}}
{{ps
|દુલોઃ
|કાજીસાયેબ! શી વાત કરું? હું શ્રવણથી પણ ભારે સેવાભાવી પુત્ર. મારા વૃદ્ધ પિતાને હોડીમાં વૈદ્યરાજને ત્યાં લઈ જતો હતો. મંદ મંદ ગતિએ હોડી ચાલી રહી હતી, એવામાં જ્યારે અમે નદીમાં પુલ નીચેથી પસાર થતા હતા, ત્યારે એકાએક ઉપરથી બરાબર મારા વૃદ્ધ પિતાના શરીર ઉપર એક માણસ પડ્યો. પિતાજી ચગદાઈ ગયા, અને તરત જ પિતાજીનું અવસાન થયું. પડનાર માણસ તે આ છેલો. મારે માથે જે શિરછત્રરૂપ એક પિતાજી હતા, તે ચાલ્યા ગયા. હું પિતાવિહોણો પુત્ર રહી ગયો! ઘડપણમાં એમની સેવાચાકરી કરી પુણ્ય મેળવવાનો લહાવો મારો ચાલ્યો ગયો. ઓ…ઓ…પ્રભુ! આ કેર તેં મારા ઉપર શા માટે કર્યો? વિધિનું ક્રૂર અટ્ટહાસ્ય મારી નસેનસ કોતરી ખાય છે. આ દુઃખ હવે મારાથી ખમાતું નથી. ઓ પ્રભુ! ઓ પ્રભુ!
}}
{{ps
|જીજી.:
|તું પ્રભુને અરજ કરે છે કે આ કચેરીમાં કાજીસાયેબને અરજ ગુજારે છે?
}}
{{ps
|દુલોઃ
|આપત્તિવિપત્તિમાં, મહાકપટ સંકટમાં, હું ભાન ભૂલ્યો છું. કાજીસાયેબ! આ છેલાએ મારા પિતાની જિંદગીને ખતરામાં નાખી દીધી છે, એની સજા એને થવી જ જોઈએ. ઇન્સાફને માટે હું કાજીસાયેબને અરજ ગુજારું છું.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|પિતાજીની લાશ ઠેકાણે પાડી કે હજુ મોજૂદ છે?
}}
{{ps
|દુલોઃ  
|ઠાઠડી બાંધી તૈયાર રાખી છે. જરૂર હોય તો અહીં હાજર કરવા તૈયાર છીએ. એ ઠાઠડી બાંધવામાં ખૂન કરનાર છેલો પણ મદદગાર હતો, એ વાતની કચેરી નોંધ લઈ શકે છે.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|ઠાઠડી તૈયાર છે? ચલાવો, ચલાવો.
}}
{{ps
|હોલા.:
|બેઅદબી માફ, કાજીસાયેબ! પણ નાટ્યાચાર્ય ભરતમુનિની આજ્ઞા છે કે મરેલી વ્યક્તિ યાને શબ યા ઠાઠડીને રંગભૂમિ ઉપર કદી લાવવી નહીં અને રંગમંચ ઉપર ન લાવાય તો કચેરીમાં તો લવાય જ કેમ?
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|તો લાશને પહેલાં ઠેકાણે કેમ નહીં પાડી?
}}
{{ps
|હોલા.:
|ન્યાયશાસ્ત્રનો બીજો એક નિયમ એવો છે કાજીસાયેબ! કે, બાળકોના અપવાદ સિવાય, જો લાશને બાળી નાખવામાં આવે, પિંડ વહેરી નાખવામાં આવે, સૂતક ઊતરી જાય તો, ત્યાર બાદ કદી કચેરીમાં ફેંસલો માગી શકાય નહીં.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|તેં કેમ એના વૃદ્ધ પિતાને મારી નખ્યા?
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|મેં મારી નથી નાખ્યા, એ અકસ્માતથી ગુજરી ગયા.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|ચલાવો, ચલાવો.
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|અમે અહીં આવતા હતા, ત્યારે પુલ ઉપર હું સૌથી છેલ્લો ચાલતો હતો. મેં નીચે નદીમાં જોયા વગર ભૂસ્કો માર્યો.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|ભૂસ્કો માર્યો! કેમ?
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|આપઘાત કરવા.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|આપઘાત કરવા? કેમ? તું જાણે છે કે એ ભયંકર ગુનો ગણાય છે?
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|ગણાતો હશે, પણ આપઘાત કર્યા પછી શું? વાત એમ હતી કે જમીનદારભાઈના બળદનું પૂછડું છૂટું થઈ ગયું. અને ચંદનબાઈનું બાળક ગુજરી ગયું – એ બે ગુના માટે મને કદાચ ફાંસી મળે, તો આપમેળે મરવું શું ખોટું? આવા વિચાર ચાલતા હતા, ત્યાં નદી આવી. અમે પુલ ઉપરથી પસાર થતા હતા, અને તાબડતોબ મેં ભૂસ્કો માર્યો.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|અને સીધા નીચે હોડીમાં તમે આમના વૃદ્ધ પિતા સાથે પટકાયા!
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|અજબ છે મોતની ચાલ, કાજીસાયેબ! મોતને શોધવા જતાં મારું મોત આઘું નાઠું, એમના પિતાજીના આવનારા મોતે નિમિત્ત શોધ્યું.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|અજબ છે મોતની ચાલ, અહાહા! લખી લો, અજબ છે મોતની ચાલ! હવે ખબર પડી કે એમ ધાર્યું મરાતું નથી?
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|હાજી, અને એમ પણ ખબર પડી કે હાલમાં મારું મોત થવાનું નથી; એટલે તો મારી આંખ ખૂલી ગઈ, જીવનમાં નવો પલટો આવ્યો છે, હું કોઈક અદ્‌ભુત કામ કરવા સરજાયો છું.
}}
{{ps
|ચંદનઃ  
|મારા બાળકને મારી નાખ્યું, એ એક અદ્‌ભુત કામ કર્યું!
}}
{{ps
|દુલોઃ  
|અને બીજું, મારા વૃદ્ધ પિતાને –
}}
{{ps
|છેલોઃ  
|હવે સૌ કોઈના બાપ એક દિવસ તો ગુજરવાના જ છે!
}}
{{ps
|જીજી.:
|ખામોશ.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|જીજીભાઈ! કચેરી વિચાર કરવા માગે છે.
}}
{{ps
|જીજી.:
|ચાલો. બધા થોડે દૂર જઈને ઊભા રહો. હમણાં કાજીસાયેબ કનસલટશેશનમાં બેસે છે.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|જીજીભાઈ! કેમનું લાગે છે?
}}
{{ps
|જીજી.:
|બધું જોરમાં લાગે છે, છેલાનો હાથ વજનદાર લાગે છે, પરિણામ સારું લાગે છે. ચાંદી તો નહીં જ પણ નગદ સોનું લાગે છે.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|કચેરી ચુકાદો આપે છે.
}}
{{ps
|જીજી.:
|ચુકાદો સાંભળવા બધા પાસે આવી જમા થઈ જાય.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|ઘરડા બાપ હોડીમાં ગુજરી ગયા છે, એ હકીકત છે, આજથી ત્રીજે દિવસે ભાઈ છેલો એ જ હોડીમાં નીકળે, પુલ નીચે હોડી ઊભી રાખે અને પુલ ઉપરથી દુલાએ એવી રીતે ભૂસ્કો મારવો કે એ બરાબર છેલા ઉપર પડે, અને છેલો મરી જાય.
}}
{{ps
|જીજી.:
|ખામોશ!
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|અને એમ કરતાં છેલો ન મરે તો દુલો ગુનેગાર ગણાશે. કચેરી બરખાસ્ત કરવામાં આવે છે.
}}
{{ps
|છડીદારઃ
|આગુસે બાજુસે નિગાહ રખો, કાજીજી પાછો ફરે છે…એ…
}}
(કાજીજી જાય છે.)
(કાજીજી જાય છે.)
{{ps હોલા.: હો હો હો, હો હો હો, હો હો હો…
{{ps
આકાશભરમેં રંગ દેખા, હમને આતશબાજીકા;
|હોલા.:
કંઈ કચેરી દેખી હમને, ન્યાય તો બંડલ બાજીકા,
|હો હો હો, હો હો હો, હો હો હો…
જી, ન્યાય તો બંડલ બાજીકા,
}}
જી, ન્યાય તો બંડલ બાજીકા.
{{ps
ચલો ભાઈઓ! ફળિયાને નાકે આપણે હવે આરામ લઈએ, અથવા ચા ગટગટાવીએ.
|
{{ps જીજી.: અરે છેલાભાઈ! તમે આમ આવો. એમ કાંઈ ચાલ્યા જવાય છે? જુઓ, તમે દુલાના બાપને નદીમાં પડતું મેલી મારી નાખ્યો તે સારું કર્યું, દુલો મારો સગોભાઈ થાય.
|આકાશભરમેં રંગ દેખા, હમને આતશબાજીકા;
છેલોઃ એમ કે જીજીભાઈ? ચાલો સારું!
}}
{{ps જીજી.: બાપ મને એક કાણી પૈ આલતો નહોતો અને દુલો ભાગ પાડતો નહોતો. હવે મિલકત વહેંચાશે, એમાં મને સારો ભાગ મળશે.
{{ps
હોલો.: હો હો હો, હો હો હો, હોલિકા માતકી જે!
|
{{ps જીજી.: અને હવે છેલાભાઈ, કાજીયાસાયેબને તમે પેલા રૂમાલમાં બાંધેલી સોનાની લગડીઓ બતાવતા હતા, તે આલો. કાજીજીએ મને એ લેવા મોકલ્યો છે.
|કંઈ કચેરી દેખી હમને, ન્યાય તો બંડલ બાજીકા,
છેલોઃ કઈ સોનાની લગડી. જીજીભાઈ?
}}
{{ps જીજી.: પેલી ચુકાદા વખતે હાથ હલાવી પાછળથી બતાવતા હતા તે!
{{ps
છેલોઃ અરે પાગલ! એ તો જુઓ, આ એકેકથી સવાયા ચીચા પથરા હતા.
|
{{ps જીજી.: પથરા! પથરા બતાવતા હતા! સોનું નહિ?
|જી, ન્યાય તો બંડલ બાજીકા,
છેલોઃ ચીચા પથરા; જુઓ, માથું ભાગે એવા; લ્યો, જોયા? કાજીજી જો કદાચને ચુકાદો મારી વિરુદ્ધમાં આપત તો એકી પથરે કનોરું રંગી નાંખત!
}}
{{ps જીજી.: હેં?
{{ps
છેલોઃ આ મારો હાથ છે ગલોલ જેવો. કહેતા હો તો ઊડતું પંખી હમણાં તાકી પાડી બતાવું. આ પથરો જેવો અહીં ઢીમચે ચોંટે કે ઢીમચાના ત્રણ ફાડચા જ સમજો.
|
{{ps હોલા.: તો તો હોળીમાં ફક્કડ નારિયેળ વધેરાત. બોલો હોળી માતકી જે!
|જી, ન્યાય તો બંડલ બાજીકા.
{{ps જીજી.: અલ્યા ત્રણે વખત પથરા જ બતાડ્યા?
}}
છેલોઃ આ એક, જીજીભાઈ! આ બીજો, અને આ ત્રીજો. એકેકેથી સવાયા. આ પાર કે તે પાર – કાજીજીને કહો કે જીવતા બચ્યા એ માટે ઉપકાર માનો. જોવું હોય તો પણે જરા આઘા ઊભા રહો તો આ એક તમારા ઉપર તાકી બતાવું.
{{ps
{{ps જીજી.: ના રે બાપલીઆ! હું તો આ કાજીજીને કહેવા ચાલ્યો.
|
|ચલો ભાઈઓ! ફળિયાને નાકે આપણે હવે આરામ લઈએ, અથવા ચા ગટગટાવીએ.
}}
{{ps
|જીજી.:
|અરે છેલાભાઈ! તમે આમ આવો. એમ કાંઈ ચાલ્યા જવાય છે? જુઓ, તમે દુલાના બાપને નદીમાં પડતું મેલી મારી નાખ્યો તે સારું કર્યું, દુલો મારો સગોભાઈ થાય.
}}
{{ps
|છેલોઃ
|એમ કે જીજીભાઈ? ચાલો સારું!
}}
{{ps
|જીજી.:
|બાપ મને એક કાણી પૈ આલતો નહોતો અને દુલો ભાગ પાડતો નહોતો. હવે મિલકત વહેંચાશે, એમાં મને સારો ભાગ મળશે.
}}
{{ps
|હોલો.:
|હો હો હો, હો હો હો, હોલિકા માતકી જે!
}}
{{ps
|જીજી.:
|અને હવે છેલાભાઈ, કાજીયાસાયેબને તમે પેલા રૂમાલમાં બાંધેલી સોનાની લગડીઓ બતાવતા હતા, તે આલો. કાજીજીએ મને એ લેવા મોકલ્યો છે.
}}
{{ps
|છેલોઃ
|કઈ સોનાની લગડી. જીજીભાઈ?
}}
{{ps
|જીજી.:
|પેલી ચુકાદા વખતે હાથ હલાવી પાછળથી બતાવતા હતા તે!
}}
{{ps
|છેલોઃ
|અરે પાગલ! એ તો જુઓ, આ એકેકથી સવાયા ચીચા પથરા હતા.
}}
{{ps
|જીજી.:
|પથરા! પથરા બતાવતા હતા! સોનું નહિ?
}}
{{ps
|છેલોઃ
|ચીચા પથરા; જુઓ, માથું ભાગે એવા; લ્યો, જોયા? કાજીજી જો કદાચને ચુકાદો મારી વિરુદ્ધમાં આપત તો એકી પથરે કનોરું રંગી નાંખત!
}}
{{ps
|જીજી.:
|હેં?
}}
{{ps
|છેલોઃ
|આ મારો હાથ છે ગલોલ જેવો. કહેતા હો તો ઊડતું પંખી હમણાં તાકી પાડી બતાવું. આ પથરો જેવો અહીં ઢીમચે ચોંટે કે ઢીમચાના ત્રણ ફાડચા જ સમજો.
}}
{{ps
|હોલા.:
|તો તો હોળીમાં ફક્કડ નારિયેળ વધેરાત. બોલો હોળી માતકી જે!
}}
{{ps
|જીજી.:
|અલ્યા ત્રણે વખત પથરા જ બતાડ્યા?
}}
{{ps
|છેલોઃ
|આ એક, જીજીભાઈ! આ બીજો, અને આ ત્રીજો. એકેકેથી સવાયા. આ પાર કે તે પાર – કાજીજીને કહો કે જીવતા બચ્યા એ માટે ઉપકાર માનો. જોવું હોય તો પણે જરા આઘા ઊભા રહો તો આ એક તમારા ઉપર તાકી બતાવું.
}}
{{ps
|જીજી.:
|ના રે બાપલીઆ! હું તો આ કાજીજીને કહેવા ચાલ્યો.
}}
(જાય છે.)
(જાય છે.)
છબીલાઃ (પ્રવેશે છે) ભાઈ છેલા – હે છેલાભાઈ! એ બળદે તમે રાખો. ચુકાદાના અમલમાંથી મને છૂટો કરો તો સારું.
{{ps
છેલોઃ એમ? ઠીક ભાઈ, ખરેખર મારો જીવનપલટો શરૂ થયો. શું એ આ ચીચા પથ્થરને આભારી હશે?
|છબીલાઃ
{{ps છબીલઃ અને જ્યારે જોઈએ ત્યારે નાથેલા બળદિયા લઈ જજે; અથવા તો પાક ન ઊતરે તો ગાલ્લી દાણોય લઈ જજે… આવજે!
|(પ્રવેશે છે) ભાઈ છેલા – હે છેલાભાઈ! એ બળદે તમે રાખો. ચુકાદાના અમલમાંથી મને છૂટો કરો તો સારું.
{{ps હોલા.: આ હોલાગુરુને ભૂલતા નહીં, હોં છેલાભાઈ!
}}
ચંદનઃ (પ્રવેશે છે.) લે ભા છેલા. આ બસોની કોથળી; માંડ માંડ ધણીથી છાના બચાવી મૂકેલી. અમે જેમ તેમ પેટગુજારો કરીએ, તેમાં તારા જેવા તગડા બાળકને શી રીતે પોષવો! મારે આ ચુકાદાનો અમલ નથી કરાવવો.
{{ps
છેલોઃ અરે એમ હોય ચન્દનબા! હું બહુ ડાહ્યો થઈને રહીશ, કોઈને નહીં પજવું.
|છેલોઃ
ચંદનઃ અરે બળ્યા તારા અવતાર! લે. અને જો ફરીથી કોઈના છોકરા આવી રીતે મારી ના નાખતો.
|એમ? ઠીક ભાઈ, ખરેખર મારો જીવનપલટો શરૂ થયો. શું એ આ ચીચા પથ્થરને આભારી હશે?
છેલોઃ ચંદનબાઈ! મેં ખૂન નહોતું કીધું.
}}
ચંદનઃ ના ભાઈ ના! જો, એ છોકરું યે મારું નહોતું. ધરમશાળામાં કંઈક લોક આવે એમ આ નધણિયાતું બાળક પણ આવી ચઢ્યું હતું. ચાલ, આવજે!
{{ps
{{ps હોલા.: સૌનું કરો કલ્યાણ, દયાળુ પ્રભુ! સૌનું કરો કલ્યાણ!
|છબીલઃ
છેલોઃ ગુરુ મહારાજ! મને થતું જ હતું કે મારી જિંદગી હવે નવો વળાંક લઈ રહી છે.
|અને જ્યારે જોઈએ ત્યારે નાથેલા બળદિયા લઈ જજે; અથવા તો પાક ન ઊતરે તો ગાલ્લી દાણોય લઈ જજે… આવજે!
{{ps હોલા.: હા છેલાભાઈ! નહીં તો નદીમાં પડતું મેલ્યું છતાં બચત જ શેના?
}}
દુલોઃ (પ્રવેશી) મારા બાપલીઆ, આ પાંચસો – મને કાજીજીના ચુકાદાના અમલમાંથી છૂટા કરો. મારે પુલ ઉપરથી ભૂસ્કો નથી મારવો.
{{ps
છેલોઃ ના, પણ હું નીચે હોડીમાં બરાબર ઊભો રહેવા તૈયાર છું.
|હોલા.:
દુલોઃ અરે પણ હું ક્યાં ભૂસ્કો મારવા તૈયાર છું? આ બીજા પાંચસોની થેલી, લે ભાઈ, અને છેડો છોડ. તું જીત્યો, હું હાર્યો. મારા બાપાને વગે કર્યો તે જ બસ છે.
|આ હોલાગુરુને ભૂલતા નહીં, હોં છેલાભાઈ!
છેલોઃ પણ દુલાભાઈ! વાત એમ છે કે.
}}
દુલોઃ અલ્યા આથી વધારે મારું ગજું નથી, તું છોડ મને. તેં મારા બાપને નથી મારી નાખ્યો, થયું? એ એના મોતે મર્યો, અને હવે મારે મરવું નથી. આવજો ભાઈ. જે જે.
{{ps
છેલોઃ જિંદગીનો રસ્તો ઝોક લે છે તે આનું નામ – બધું સુખ મળશે પણ એક વહુનું સુખ, અરે પ્રભુ!
|ચંદનઃ
{{ps હોલા.: તે માટે તો હું બેઠો છું, રાજ્જા! તમે કહો તેવી કન્યા હાજર કરી દઉં, જિંદગીનો કટ સુધાર્યો તમારો.
|(પ્રવેશે છે.) લે ભા છેલા. આ બસોની કોથળી; માંડ માંડ ધણીથી છાના બચાવી મૂકેલી. અમે જેમ તેમ પેટગુજારો કરીએ, તેમાં તારા જેવા તગડા બાળકને શી રીતે પોષવો! મારે આ ચુકાદાનો અમલ નથી કરાવવો.
કા{{ps જીજીઃ છેલા! હું કાજીજી, તારો આભાર માનું છું. આ અશરફીની કોથળી તને ભેટ આપું છું.
}}
છેલોઃ તમારી ઘણી મહેરબાની – પણ કાજીસાહેબ, આનું કારણ?
{{ps
કા{{ps જીજીઃ કારણ તેં અમારી જિંદગી બચાવી. પેલા ત્રણ પથરામાંથી એકાદ પણ તે અમારી પર અફાળ્યો હોત તો અહીં જ અમારી આરામગાહ થઈ ગઈ હોત.
|છેલોઃ
છેલોઃ કાજીસાહેબ! નાણાંની કોથળી ભેટ આપવા માટે આપનો આભાર. હવે મને કહો, લગનની બાબતમાં આપનો શો ખ્યાલ છે?
|અરે એમ હોય ચન્દનબા! હું બહુ ડાહ્યો થઈને રહીશ, કોઈને નહીં પજવું.
કા{{ps જીજીઃ હજી ખ્યાલ જ છે, બચ્ચા! મને મનપસંદ ઓરત પરણવાની બહુ હોંશ હતી. એવી ઓરત મળી, ત્યારે એના મનને હું પસંદ નહોતો એથી હું આજ સુધી કુંવારો જ છું.
}}
છેલોઃ પણ આ તમારા હોલાગુરુ તો કહે છે કે જેવી જોઈએ તેવી વહુ હમણાં આણી આપું.
{{ps
તનમનઃ (પ્રવેશે છે.) અરે આણ્યા આણ્યા! ફળિયામાં બેઠી બેઠી હું ક્યારની તમારો રંગ જોઉં છું.
|ચંદનઃ
છેલોઃ કોણ, તનમન! તેં તો મારા જેવા ગરીબને પરણવાની ક્યારની ના પાડી હતી.
|અરે બળ્યા તારા અવતાર! લે. અને જો ફરીથી કોઈના છોકરા આવી રીતે મારી ના નાખતો.
તનમનઃ તેની કોણે ના પાડી? અને આ આટલી કોથળીઓ હાથમાં આવ્યા પછી હવે હું તમને પરણ્યા વિના રહું ખરી?
}}
છેલોઃ પણ કોથળીઓ શેની ઝૂંટવી લે છે?
{{ps
તનમનઃ પરણ્યા પછી બધી પાછી આપીશ. ચાલો, લગન લેવડાવો. એકાએક પૈસાદાર થઈ બેઠા, તે કાંઈ શેઠાણી વિના ચાલશે.
|છેલોઃ
{{ps હોલા.: સમય વર્તતે સાવધાન!
|ચંદનબાઈ! મેં ખૂન નહોતું કીધું.
કન્યાદાન દાતા સાવધાન!
}}
છેલોઃ કાજીસાહેબ! તમે કન્યાના બાપ થાવો અને કન્યાદાન આપો.
{{ps
તનમનઃ હા, કાજીસાહેબ, કંઈ વાંધો નથી. અત્યાર સુધી તો હું ના પાડતી હતી, પણ મારા બાપ મને આને પરણવાની ના પાડતા હતા. હવે તો આ ખડિંગ ખડિંગ જોઈને એ પણ હા પાડશે, કેમ બાપા?
|ચંદનઃ
{{ps હોલા.: કબૂલ છે? કે પિતાજી! થઈ જાય ત્યારે, હોલિકા માતકી જે. અલ્યા આમ આવો, આમ આવો, એમ ચોતરે ચોગાનમાં જઈને શેના બેઠા? છબીલારામ, દુર્લભરામ, જીજીભાઈ, છેલાભાઈના લગ્નમાં પધારો અને ચન્દનબાઈ, તમે ગીતો ગવડાવો, અમે બધાં ઝીલશું.
|ના ભાઈ ના! જો, એ છોકરું યે મારું નહોતું. ધરમશાળામાં કંઈક લોક આવે એમ આ નધણિયાતું બાળક પણ આવી ચઢ્યું હતું. ચાલ, આવજે!
}}
{{ps
|હોલા.:
|સૌનું કરો કલ્યાણ, દયાળુ પ્રભુ! સૌનું કરો કલ્યાણ!
}}
{{ps
|છેલોઃ
|ગુરુ મહારાજ! મને થતું જ હતું કે મારી જિંદગી હવે નવો વળાંક લઈ રહી છે.
}}
{{ps
|હોલા.:
|હા છેલાભાઈ! નહીં તો નદીમાં પડતું મેલ્યું છતાં બચત જ શેના?
}}
{{ps
|દુલોઃ  
|(પ્રવેશી) મારા બાપલીઆ, આ પાંચસો – મને કાજીજીના ચુકાદાના અમલમાંથી છૂટા કરો. મારે પુલ ઉપરથી ભૂસ્કો નથી મારવો.
}}
{{ps
|છેલોઃ
|ના, પણ હું નીચે હોડીમાં બરાબર ઊભો રહેવા તૈયાર છું.
}}
{{ps
|દુલોઃ
|અરે પણ હું ક્યાં ભૂસ્કો મારવા તૈયાર છું? આ બીજા પાંચસોની થેલી, લે ભાઈ, અને છેડો છોડ. તું જીત્યો, હું હાર્યો. મારા બાપાને વગે કર્યો તે જ બસ છે.
}}
{{ps
|છેલોઃ
|પણ દુલાભાઈ! વાત એમ છે કે.
}}
{{ps
|દુલોઃ
|અલ્યા આથી વધારે મારું ગજું નથી, તું છોડ મને. તેં મારા બાપને નથી મારી નાખ્યો, થયું? એ એના મોતે મર્યો, અને હવે મારે મરવું નથી. આવજો ભાઈ. જે જે.
}}
{{ps
|છેલોઃ
|જિંદગીનો રસ્તો ઝોક લે છે તે આનું નામ – બધું સુખ મળશે પણ એક વહુનું સુખ, અરે પ્રભુ!
}}
{{ps
|હોલા.:
|તે માટે તો હું બેઠો છું, રાજ્જા! તમે કહો તેવી કન્યા હાજર કરી દઉં, જિંદગીનો કટ સુધાર્યો તમારો.
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|છેલા! હું કાજીજી, તારો આભાર માનું છું. આ અશરફીની કોથળી તને ભેટ આપું છું.
}}
{{ps
|છેલોઃ
|તમારી ઘણી મહેરબાની – પણ કાજીસાહેબ, આનું કારણ?
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|કારણ તેં અમારી જિંદગી બચાવી. પેલા ત્રણ પથરામાંથી એકાદ પણ તે અમારી પર અફાળ્યો હોત તો અહીં જ અમારી આરામગાહ થઈ ગઈ હોત.
}}
{{ps
|છેલોઃ
|કાજીસાહેબ! નાણાંની કોથળી ભેટ આપવા માટે આપનો આભાર. હવે મને કહો, લગનની બાબતમાં આપનો શો ખ્યાલ છે?
}}
{{ps
|કાજીજીઃ
|હજી ખ્યાલ જ છે, બચ્ચા! મને મનપસંદ ઓરત પરણવાની બહુ હોંશ હતી. એવી ઓરત મળી, ત્યારે એના મનને હું પસંદ નહોતો એથી હું આજ સુધી કુંવારો જ છું.
}}
{{ps
|છેલોઃ
|પણ આ તમારા હોલાગુરુ તો કહે છે કે જેવી જોઈએ તેવી વહુ હમણાં આણી આપું.
}}
{{ps
|તનમનઃ
|(પ્રવેશે છે.) અરે આણ્યા આણ્યા! ફળિયામાં બેઠી બેઠી હું ક્યારની તમારો રંગ જોઉં છું.
}}
{{ps
|છેલોઃ
|કોણ, તનમન! તેં તો મારા જેવા ગરીબને પરણવાની ક્યારની ના પાડી હતી.
}}
{{ps
|તનમનઃ
|તેની કોણે ના પાડી? અને આ આટલી કોથળીઓ હાથમાં આવ્યા પછી હવે હું તમને પરણ્યા વિના રહું ખરી?
}}
{{ps
|છેલોઃ
|પણ કોથળીઓ શેની ઝૂંટવી લે છે?
}}
{{ps
|તનમનઃ
|પરણ્યા પછી બધી પાછી આપીશ. ચાલો, લગન લેવડાવો. એકાએક પૈસાદાર થઈ બેઠા, તે કાંઈ શેઠાણી વિના ચાલશે.
}} 
{{ps
|હોલા.:
|સમય વર્તતે સાવધાન!
}}
{{ps
|
|કન્યાદાન દાતા સાવધાન!
}}
{{ps
|છેલોઃ
|કાજીસાહેબ! તમે કન્યાના બાપ થાવો અને કન્યાદાન આપો.
}}
{{ps
|તનમનઃ
|હા, કાજીસાહેબ, કંઈ વાંધો નથી. અત્યાર સુધી તો હું ના પાડતી હતી, પણ મારા બાપ મને આને પરણવાની ના પાડતા હતા. હવે તો આ ખડિંગ ખડિંગ જોઈને એ પણ હા પાડશે, કેમ બાપા?
}} 
{{ps
|હોલા.:
|કબૂલ છે? કે પિતાજી! થઈ જાય ત્યારે, હોલિકા માતકી જે. અલ્યા આમ આવો, આમ આવો, એમ ચોતરે ચોગાનમાં જઈને શેના બેઠા? છબીલારામ, દુર્લભરામ, જીજીભાઈ, છેલાભાઈના લગ્નમાં પધારો અને ચન્દનબાઈ, તમે ગીતો ગવડાવો, અમે બધાં ઝીલશું.
}}
(કાજી હસ્તમેળાપ કરાવે છે, અને વરઘોડો ફરતો ચાલ્યો જાય છે.)
(કાજી હસ્તમેળાપ કરાવે છે, અને વરઘોડો ફરતો ચાલ્યો જાય છે.)
ચન્દનઃ જાણે શિવ ને પારવતીના હાથ મળ્યા.
{{ps
બધાઃ જાણે શિવ ને પારવતીના હાથ મળ્યા.
|ચન્દનઃ
ચન્દનઃ જાણે ભીલ ને ભીલડીના જીવ મળ્યા.
|જાણે શિવ ને પારવતીના હાથ મળ્યા.
બધાઃ જાણે ભીલ ને ભીલડીના જીવ મળ્યા.
}}
(પડદો)
{{ps
(ચં.ચી. મહેતા સમગ્ર નાટ્યકૃતિઓઃ એકાંકી)
|બધાઃ
*
|જાણે શિવ ને પારવતીના હાથ મળ્યા.
મા
}}
ચન્દ્રવદન મહેતા
{{ps
પાત્રો
|ચન્દનઃ
ડૉક્ટર, નરેન, ભૂધર, નર્સ, શીલા
|જાણે ભીલ ને ભીલડીના જીવ મળ્યા.
(પડદો ખૂલતાં ડૉક્ટર, મહેશના ખાટલા આગળ નરેનની પીઠ ઉપર હાથ ફેરવતા, એને પ્રેક્ષક તરફ ફેરવી બંને ધીમે ધીમે આગળ આવે છે. એ જ વખતે બાજુમાં, ખૂણામાં શીલાબહેન પાણી પીતાં, પીને, ગ્લાસ પાસેની ટિપાઈ પર મૂકી બાજુની ખુરશી ઉપર બેસતાં જણાય છે.)
}}
ડૉક્ટર : જુઓ નરેનભાઈ! હવે તમારે હિંમત રાખી બધાંને દિલાસો આપવાનો છે, ઘરનો ભાર ઊંચકી લેવાનો છે, બધાંને જાળવી લેવાનાં છે. આપણો ત્યાં ઉપાય જ નહીં.
{{ps
નરેન : બધું ખલાસ ડૉક્ટર! હવે કંઈ આશા નથી?
|બધાઃ
ડૉક્ટર : જે બનવાનું હતું તે બન્યું. ઈશ્વરની મરજી. હવે તમારે બાની સંભાળ રાખવાની છે.
|જાણે ભીલ ને ભીલડીના જીવ મળ્યા.
ભૂધર : ડૉક્ટરસાહેબ!
}}
ડૉક્ટર : ભૂધર, તેં મહેશભાઈની બહુ ચાકરી કરી. કોઈએ કશું જ બાકી રાખ્યું નથી. ચાલ, ટટ્ટાર થઈ જા અને હિંમત રાખ. હવે તારે પણ બાઈસાહેબનો વિચાર રાખવાનો છે… શીલાબહેન કયા શબ્દે હું તમને આશ્વાસન આપું? પહાડ જેવો દીકરો ગુજરી જાય, એનું દુઃખ હું સમજું છું. પણ… પણ… શીલાબહેન! તમે તો બહુ કર્યું પણ ઈશ્વરે સામું ન જોયું. જેવી જેની મરજી. રોગ જ જ્યાં જીવલેણ, ત્યાં શો ઉપાય? ના શીલાબહેન! તમે એમ મૂંગાં બેસી ન રહો. કંઈ બોલો, રડી લ્યો, મનમાં ને મનમાં દુઃખ સમાવી લેશો તો…
(બીજી બાજુ નર્સ દવા, બાટલી, ટેબલ વગેરે ઠીકઠાક કરતી હોય છે. એનું ડૂસકું સંભળાય છે.)
<center>(પડદો)</center>
સિસ્ટર, જરા હિંમત રાખો. દર્દી માટે સતત આટલી કાળજી લેતાં તો મેં ભાગ્યે જ બીજી કોઈ સિસ્ટર જોઈ હશે, તમને ધન્યવાદ. નાનપણથી તમને કેળવી ત્યારથી જ તમારી ફરજ તમે બરાબર સમજતાં હતાં. તમારી મહેનત સફળ થઈ હોત તો એથી રૂડું શું…? પણ હવે શું થાય? શીલાબહેનને હવે તમારે જાળવવાનાં છે. શાંત થાઓ અને મક્કમ મન કરો… નરેન! આખરે તો તારે બધું કરવું પડશે. છાતી કઠણ કરી… જેને હવે ખબર આપવાની હોય એને આપી દે… શીલાબહેન, હું રજા લઉં છું અને પછી આવી પહોંચું છું.
{{Right|(ચં.ચી. મહેતા સમગ્ર નાટ્યકૃતિઓઃ એકાંકી)}}
ડૉક્ટર : ઠીક, નરેન! (બંને છેડા સુધી જાય છે ત્યારે)
<center>*</center>
નર્સ : ડૉક્ટર! ડેથ સર્ટિફાઈ કોણ કરશે?
 
ડૉક્ટર : અરે હાં, લાવો, હું જ લખી આપું.
<br>
નર્સ : અને તમે શું કારણ લખશો?
{{HeaderNav2
ડૉક્ટર : કેમ? ડેથ, નૅચરલ, કૅન્સર, ફેલ્યોર ઑફ ધ હાર્ટ.
|previous = ઝાંઝવાં
નર્સ : માફ કરજો, પણ હું એના ઉપર સહી નહીં કરું.
|next = મા
ડૉક્ટર : કેમ, વળી શું છે?
}}
નર્સ : ડૉક્ટર!
ડૉક્ટર : સિસ્ટર! શું છે, બોલો?
નર્સ : ડૉક્ટર! મરનારના શરીરની પૂરતી તપાસ થવી જરૂરી છે.
ડૉક્ટર : એટલે… નર્સ! તમે શું કહેવા માંગો છો?
નર્સ : માફ કરો, પણ હું નર્સ છું અને હું મારી ફરજ બજાવવા માંગું છું.
ડૉક્ટર : પણ કાંઈ કારણ? તમને શંકા આવે છે?
નર્સ : હા, મને મરણ વિષે શંકા… ના શંકા નહીં ખાતરી છે.
ડૉક્ટર : કે…
નર્સ : એ કુદરતી રીતે થયેલું મોત નથી.
ડૉક્ટર : સિસ્ટર! તમેય શું? કેવી રીતે વાત કરો છો?… દર્દીની હાલત તો તમે જાણતાં હતાં. કૅન્સરે શરીરને કોતરી ખાધું હતું અને તપાસ કરાવવાથી વધારે શું?
નર્સ : મારે ખરી હકીકત જાણવી છે. મારો એ હક્ક છે, એટલે હું સહી કરવાની ના પાડું છું.
ડૉક્ટર : ઠીક. તમે સહી નહીં કરતાં. મારું એકલાનું સર્ટિફિકેટ ચાલશે.
નર્સ : તો હું પોલીસને ખબર આપીશ.
ડૉક્ટર : સિસ્ટર! તમે આ શું બોલો છો? તમે કોના પર શંકા લાવો છો? તમારી પાસે કંઈ પુરાવો પણ છે કે…
નર્સ : હા.
ડૉક્ટર : ઓ… એમ શું છે?
નર્સ : ગઈ કાલે રાતે મેં છેલ્લી નાડી તપાસી હતી. દર્દીની હાલત ત્યારે બરાબર હતી. એમાં એકાએક હાર્ટ બંધ પડે એવું કાંઈ જ કારણ ન હતું.
ડૉક્ટર : હાર્ટ તો ગમે ત્યારે બંધ પડે… એકાએક પણ…
નર્સ : મેં એને ઊંઘવાની ગોળી આપી હતી–બરાબર દસ વાગ્યે. હું પાછી રાતે બે વાગ્યે ખબર કાઢું છું તો બાટલીમાં બીજી દસ ગોળી ઓછી હતી. આ ગોળીઓ હું ગણીને રાખું છું, એ તો તમને ખબર છે, અને…
ડૉક્ટર : અને…
નર્સ : અને ગોળીની શીશી દર્દીની પાસેના ટેબલ પર પડી હતી. હજી પણ ત્યાં જ છે… એને હું અડી નથી. દર્દી રાતે ઊઠીને કબાટમાંથી ગોળી શોધી લે એમ તો તમે નહીં જ માનો. એને એકાએક જડે પણ નહીં…
ડૉક્ટર : તમે કદાચ અહીં ભૂલી ગયાં હો.
નર્સ : તમે જાણો છો કે હું મારા કામમાં ખૂબ જ ચોક્કસ છું. શીશી દર્દીની પાસે રાખું એવી હું બેદરકાર તો નથી જ.
ડૉક્ટર : ઠીક, તો તમને કોના પર શંકા આવે છે?
નર્સ : એ શોધવાનું કામ મારું નથી.
ડૉક્ટર : ત્યારે તમે કરવા શું માંગો છો?
નર્સ : કંઈ જ નહીં, ડૉક્ટર, ફક્ત ખરી હકીકત શી છે તે જ જાણવાની મારી સ્વાભાવિક જિજ્ઞાસા છે. મારી ફરજનું મને ભાન છે. ગોળી આપનાર છટકી જાય તો એનો ચણચણાટ છે.
ડૉક્ટર : પણ ધારો કે તમારી શંકા ખરી હોય તો ગોળી આપનાર બાટલી અહીં તો રાખી જ ન મૂકે! મરનારની ઇચ્છા વિના તો એ ગોળી ન જ લે.
નર્સ : આપનારમાં એટલી આવડત ઓછી પણ હોય.
ડૉક્ટર : પણ લેનારની મરજી વિષે શું?
નર્સ : લેનારને પટાવવામાં આવ્યું હોય… એને જૂઠું કહી છેતરવામાં આવ્યું હોય… ના ડૉક્ટર! એવા વિચારો હું નથી કરતી. મારી ફરજ તો હકીકત છે તે તરફ તમારું ધ્યાન ખેંચવાની છે અને એમાં હવે સત્ય શું છે તે જાણવાની છે.
ડૉક્ટર : દવાની બાટલીઓનું કબાટ ખુલ્લું જ રહે છે, એને ચાવી જ નથી.
નર્સ : ના રાખવી જોઈએ. પણ સાધારણ રીતે આપણે અહીં નથી રાખતાં એ તો તમે જાણો છો.
ડૉક્ટર : રાતના દસ અને બેની વચ્ચે કોઈ દરદીની પાસે આવી ગયું હોય એમ તમે કહો છો?
નર્સ : એવી મને શંકા છે.
ડૉક્ટર : ભૂધર! તું આટલા વરસથી ઘરમાં કામ કરે છે. તારે આ બાબતમાં કહેવાનું છે? તેં રાતે કોઈને બહારથી આવતાં જોયાં?
ભૂધર : ડૉક્ટરસાહેબ! આ તો ભારે થઈ કહેવાય… દાઝ્યા પર ડામ…! ભાઈને તો મેં જનમથી ઉછેર્યા છે. ભાઈનો વાળ વાંકો કરવા કોઈ અમથુંય આવી ચઢે તો એનો ટાંટિયો ભાંગી નાંખું. રાતે તો કોઈ આવ્યું નથી. બહારની આખી રાતની મારી ચોકી સાબૂદ. ઓ ભગવાન! આ તો ભારે થઈ.
ડૉક્ટર : કાલે રાતે ચોકી પર તું જ હતો?
ભૂધર : ચાર દી પહેલાં ભાઈ દુખે રડતા હતા તે રાતનો હું જરીકે સૂતો નથી. મને તો કાંઈ સમજાતું નથી, ડૉક્ટરસાહેબ!
નરેન : સિસ્ટર! તમે તો ભારે કરી. ઘરના માણસોને તો તમે ઓળખો છો. નોકરમાં રાતે ભૂધર, બહારનો બહાર, એ અહીં ફરકતો નથી. ત્યારે તને… તમને શું મારા પર શંકા આવે છે?
નર્સ : મને મરણ વિષે શંકા આવે છે. હું એની તપાસ કરાવવા માગું છું.
નરેન : અને બને તો એ ખટલામાં મને સંડોવી હેરાન કરવાનો ઇરાદો સેવો છો?
નર્સ : હું તમને શા માટે હેરાન કરવાનો ઇરાદો રાખું, નરેનભાઈ! મને અમુક જણ ઉપર શંકા નથી આવતી. મરણ કુદરતી રીતે નથી થયું એટલે જ ખરી હકીકત શી છે તે જાણવા આ કેસ પોલીસને સોંપવા માંગું છું.
નરેન : તમે મારા ઉપર વેર લેવા માંગો છો?
નર્સ : હું શા માટે તમારા ઉપર વેર લઉં?
નરેન : કારણ… કારણ… એ કારણો ચર્ચવાની આ જગ્યા નથી.
નર્સ : મારે જાણવું છે.
નરેન : તારે બધું જ જાણવું છે?
નર્સ : હા, તમે ખોટા ખ્યાલો કરો છો.
નરેન : મેં તમને પરણવા માટે વારંવાર આગ્રહ કર્યા કર્યો છે. તમે ના કહ્યા કરતાં અને છતાં છતાં…
નર્સ : તમે મને પૂછ્યા કરતા, એમાં મારે વેર લેવા જેવું શું છે?
નરેન : ના, બાબત એટલેથી અટકતી નહીં હોય!
નર્સ : એટલે?
નરેન : તમે જાણો છો કે તમે જે રીતે મહેશભાઈની સારવાર કરતાં હતાં, તે મને પસંદ નહોતી.
નર્સ : હું રીતસરની બને એટલી કાળજી લઈ સારવાર કરતી હતી. ત્યાં ગફલત ન થાય એની કાળજી રાખતી હતી.
નરેન : તમે વધારે પડતી કાળજી રાખતાં હતાં.
નર્સ : એટલે તમને અદેખાઈ આવતી હતી.
નરેન : સિસ્ટર!
નર્સ : એટલે તમને મારી સારવાર પસંદ નહોતી?
નરેન : મને તમારી રીતભાત પસંદ નહોતી.
નર્સ : એટલે તમે બીજી નર્સ લાવવાની મથામણ કરી રહ્યા હતા.
નરેન : ઓહ!
નર્સ : અને એટલા જ ખાતર તમારા ઉપર શંકા લાવી ખોટા તહોમતો મૂકું એવી ખરાબ હું નથી.
નરેન : ત્યારે આ કેસમાં પોલીસનો ખટલો કરવાનું કારણ શું છે?
નર્સ : ઓ ભગવાન! તમને હું કઈ રીતે સમજાવું? મને માફ કરો, નરેનભાઈ. તમે એ નહીં સમજી શકો. મને મારી ફરજ બજાવવા દો.
નરેન : તમારે આ કેસ પોલીસમાં સોંપવો છે. પણ એથી બધાંને નાહકની કેટલી હાડમારી ભોગવવી પડશે એનો તમને ખ્યાલ નથી. ભાઈનું શબ ચૂંથાશે, વિધિક્રિયામાં ઢીલ થશે, માને આઘાત લાગશે, એ બધાંનો તો વિચાર કરો.
નર્સ : એ બધાંનો મને પૂરો ખ્યાલ છે. ફરી કહું છું કે મને કોઈ પર શંકા નથી. મારે મારી ફરજનો ખ્યાલ કરવાનો છે. ફરજ, લાગણી… હા લાગણી. દરદી માટે નરેનભાઈ, તમારા જેટલી મને લાગણી નહીં હોય, પણ લાંબા વખતથી એમની ચાકરી કરતાં માયા બંધાય. તમે નહીં સમજી શકો. નરેનભાઈ! અત્યારે તમે મને ધારો છો એટલી જડ હું નથી.
નરેન : ડૉક્ટરસાહેબ! હવે તો તમે જ કોઈ તોડ કાઢો. હું તમને ખાતરી આપું છું કે ખોવાયેલી ગોળી વિષે હું કશું જ જાણતો નથી. નર્સના મનમાં એમ હશે કે મહેશભાઈનો હું સાવકો ભાઈ થાઉં…
નર્સ : બંધ કરો નરેનભાઈ! આ સારવાર કરતાં શીલાબા પાસેથી ઘણું શીખી છું. ફરજનો ખ્યાલ જેટલો એમણે મને શિખવાડ્યો છે એટલો બીજે ક્યાંયથી પણ હું શીખી નથી. એટલે જ ખરી હકીકત શું છે તે જાણવા હું ઇન્તેજાર છું. તમારા જેવા વિચિત્ર વિચારો મને આવતા નથી.
ડૉક્ટર : ઘરનું એક પણ માણસ એવું નથી કે જે આવું કામ કરે.
નર્સ : એ બરાબર છે. એટલે જ ડૉક્ટરસાહેબ! આ કોયડાનો ઉકેલ શોધવો જોઈએ. કાંઈ અમસ્થી તો બાટલી બહાર નહીં કાઢે. તમારે મતે આની કેટલી ગોળી માણસને ઊંઘાડવા માટે જોઈએ?
ડૉક્ટર : મેં એક જ આપવા હા પાડી છે, એ તો તમે જાણો છો. કોઈ વાર બે… એ તો બહુ થઈ ગઈ.
નર્સ : અને હંમેશની, નિરાંતની મોતની ઊંઘમાં સૂઈ જવું હોય તો કેટલી ગોળીની જરૂર?
ડૉક્ટર : ત્રણચાર તો હદ થઈ ગઈ… માણસનો ગમે તેવો બાંધો હોય તો પણ…
નર્સ : અને એકસામટી દસ ગોળી ગુમ થઈ જાય, દસદસ આપવામાં આવી હોય તો પછી શું થાય?…
ડૉક્ટર : નાનપણથી મેં તને લગભગ ઉછેરી છે. તારા અભ્યાસમાં રસ લીધો છે. અહીં આ કામની જવાબદારી તને સોંપી ત્યારે ઘણો વિચાર કરીને તને શીલાબા પાસે રાખી હતી. એમણે તને કુટુંબના માણસ તરીકે ઘરમાં રાખી છે.
નર્સ : ડૉક્ટરસાહેબ! હું બધું સમજું છું, શીલાબા… હા, હું શું એમનો અહેસાન નથી સમજતી?… પણ તમે નહીં સમજો, મારે આ વાતની ખાતરી કરવી જ છે. શું છે તે જાણવા ઇન્તેજાર છું.
ડૉક્ટર : સિસ્ટર! તમારો શક બરાબર છે. પણ ધારો કે આ તપાસમાં આખરે કંઈ સાબિત ન થયું તો જે નાહકનાં ચૂંથણાં થશે એ થવા દેવાં તમને ઠીક લાગે છે?
નર્સ : ડૉક્ટર, મેં બે વાત સાફ કહી છે. એક તો મારી ફરજ અને ફરીથી કહું છું, દરદી માટે આટલી ચાકરી કર્યા પછી જે કંઈ સ્વાભાવિક લાગણી થાય એ લાગણી.
નરેન : મા કરતાં તમને વધારે લાગણી છે, એમ?
નર્સ : ના, ન જ હોય. મેં મરનારની ચાકરી કરી છે. એ ચાકરી માટે તો મને પૈસા મળ્યા છે. પણ એનો અર્થ એવો નથી કે મને મરનાર પ્રત્યે દિલસોજી નથી! મરનાર ગુજરતે, પણ કદાચ હજી થોડો વખત જરૂર કાઢત, એમ મને લાગે છે. વળી, આવા સંજોગોમાં બાના મનની વેદના કેટલી તીવ્ર હશે… એમને પણ કદાચ મનમાં શંકા થયા કરતી હશે. પરંતુ દુઃખના ભારે નહીં બોલી શકતાં હોય. એટલે ખરી હકીકત જાણવા હું આગ્રહ રાખું છું… ઇન્તેજાર છું.
ડૉક્ટર : સિસ્ટર! શીલાબેનના મનની વાત વિષે તમારે ચિંતા કરવાની કશી જરૂર નથી. એમને હું એ પૂછી જોઉં છું. વાત સાદી છે. ઘરના કોઈ માણસ પર તમને વહેમ નથી. બહારથી કોઈ આવ્યું નથી. આ કેસને આપણે અકસ્માત ન ગણી શકીએ?
નર્સ : ડૉક્ટર! ભૂલમાં એટલી બધી ગોળી કોઈ મધરાતે તો નહીં જ આપે ને… મેં તો નથી જ આપી. ગોળી જાણીજોઈને આપવામાં આવી છે.
ડૉક્ટર : અથવા તો બાટલી અહીં પડી હોય અને દરદીએ જાણીજોઈને લઈ લીધી હોય.
નર્સ : મરનારે આપઘાત કર્યો હોય એવી શંકા મને નથી આવતી. એમ હોય તોય એની તપાસ થવી જરૂરી છે.
ડૉક્ટર : શો ફાયદો? ધારો કે એણે આપઘાત કર્યો હોય તોયે શું?
નર્સ : દર્દ અને દરદીઓના ઇતિહાસમાં દરદીઓના લાભાર્થે આવા દાખલા નોંધવા જરૂરી છે, એ દર્દની વેદનાનો ડૉક્ટરોને… સંશોધકોને ખ્યાલ આવતાં એના ઉપચારો માટે વધારે વિચારણા થશે. ડૉક્ટર, હું જાણું છું કે તમારા મારા ઉપર ઘણા ઉપકારો છે, પણ મને માફ કરો. હું તપાસ માટે મક્કમ છું.
ડૉક્ટર : ફરીથી બધી પરિસ્થિતિનો વિચાર કરો અને… અને પછી…
નર્સ : ડૉક્ટરસાહેબ! તમે પોલીસને ખબર આપતાં અચકાતા હો તો હું ખબર આપવા તૈયાર છું.
ડૉક્ટર : ઠીક. તમે જીદ કરો છો એમ મને લાગે છે. હશે. મને પોતાને તો કોઈ પણ શંકા આવતી નથી. પણ સિસ્ટર કહે છે તેમજ ગોળીની વાત હોય તો બહેતર છે કે ખરી વાત જાણવી જરૂરી છે. હું બધાને પૂછું છું કે જેને ગોળીની વાતની ખબર હોય તે જાહેર કરે. કોઈએ જાતે ભૂલમાં આપી હોય તો તે પણ કબૂલ કરે. નહીં તો હું તપાસ માટે લખાણ કરીશ. સિસ્ટર, તમે હજી પણ મક્કમ છો?
નર્સ : હાજી.
નરેન : પણ આ શો જુલમ, આ અમારા ઘરમાં આ નર્સ કહે તેમ થાય અને અમે કહીએ તે ન થાય એ તે કેવી વિચિત્રતા! ના, હું પોલીસને આ ઘરમાં દાખલ પણ નહીં થવા દઉં.
ડૉક્ટર : નરેન! કાયદા આગળ તારું કશું નહીં ચાલે… ઠીક. તમે બધાં અહીં જ રહેજો. હું પોલીસને ટેલિફોન કરીને હમણાં આવું છું.
નરેશ : ના ડૉક્ટર, હું તમને ટેલિફોન કરવા નહીં જવા દઉં.
ડૉક્ટર : નરેન! જરા શાંત થા ભાઈ, મારે પણ કોઈ કોઈ વાર કપરી ફરજ બજાવવી પડે છે. હું લાચાર છું. તમે બધાં છો ત્યાં રહેજો, હું હમણાં આવું છું.
શીલા : ડૉક્ટર! જરા થોભો. દર્દીને જાણીજોઈને વધારે ગોળી અપાઈ છે એ વાત સાચી છે. કબાટમાંથી બાટલી કાઢવામાં આવી, એ વાત પણ સાચી છે. બાર પછી હું આ ખંડમાં આવી હતી, અને દીકરાને મેં મારે હાથે ગોળી આપી હતી.
નર્સ : બા તમે?
શીલા : હા, સિસ્ટર! હું મહેશની મા છું… છતાં મેં એને ગોળી આપી હતી.
નર્સ : પણ… પણ…
શીલા : સિસ્ટર! તમે નર્સ છો, મા નથી. તમે ઘણાની માવજત કરી હશે. મેં મારા બચ્ચાની વર્ષોથી માવજત કરી છે. શરૂઆતનાં બે વર્ષ તો મેં એની દવા કરાવવામાં કશું બાકી રાખ્યું નથી, એ તો ડૉક્ટરસાહેબ કહેશે. વચગાળે એક વર્ષ એને લઈ હું દેશદેશાવર ફરી. પણ ક્યાંયે આશાનું કિરણ દેખાયું નહીં. ઑપરેશન કરાવ્યું. દવાના અનેક નુસ્ખાઓ અજમાવ્યા, ડૉક્ટરો અને વૈદ્યોએ હાથ છોડાવ્યા અને આ છેલ્લા એક વર્ષથી મરણ અને જીવન વચ્ચે ઝોલા ખાતો, એ તમે જાણો છો. એ જાતે પણ જાણતો હતો કે હવે કોઈ ઉપાય નથી. ડૉક્ટરને ખબર છે એ કેટલીક વાર કહેતો કે મને છોડો. મારો અંત આણો. મારાથી આ દુખ ખમાતું નથી.
ડૉક્ટર : શીલાબેન! તમારી પાસે કોઈ ખુલાસા માંગતું નથી. તમે શાંત રહો.
શીલા : એનું જીવલેણ દર્દ… ખરું કહું એની કારમી ચિચિયારીઓ મારાથી ખમાતી ન હતી. મા! મા! હવે મને જવા દે. તું તો મારા પર દયા કર. ડૉક્ટરે પણ કેટલી વાર એનો એ કકળાટ સાંભળ્યો છે. અને એને લીધે… એ ભાનમાં આવતો ત્યારે વેદના અસહ્ય થતી. નરેન મારો સાવકો દીકરો થાય એટલે કદાચ કોઈને નરેન પર શંકા આવી હશે… ના. નરેનને નર્સ માટે લાગણી છે એ વાત મારાથી અજાણી નથી. નર્સે નરેનને ના પાડ્યા કરી છે, એ વાત પણ મારાથી અજાણી નથી. નર્સને નરેન માટે લાગણી છે કે નથી, એ વાત અત્યારે ચોક્કસ કરવાની મારે જરૂર નથી.
નરેન : બા!
નર્સ : બા! તમે તો મારા…
શીલા : જરા શાંત રહો. સિસ્ટરને નરેનને પરણવું હોય તો હવે પરણી શકે છે. મારી ના નથી. મેં એને પરણતાં અટકાવા એ ઢીલ માટે નરેન મને માફ કરશે.
નરેન : બા! બા! આ મારાથી નથી ખમાતું… આપણે આ બધી વાતો હમણાં બંધ જ કરીએ એ ઠીક છે.
શીલા : નરેને મને કદી ઓછું આવવા દીધું નથી. નરેન હંમેશાં મહેશ માટે ચાકરી કરવા ખડે પગે ઊભો રહેતો. ડૉક્ટર જાણે છે, ભૂધર ઘરનો માણસ થઈ ગયો હતો. ભાઈ ક્યારે સાજા થાય એની હંમેશાં પ્રાર્થના કરતો. ભૂધર… પણ હવે મને જલદી પૂરું કરવા દો. છેલ્લા આઠ દિવસની વાત. નર્સ! તમને ખબર છે ને કે એણે જિંદગીનો અંત આણવા કાલાવાલા કર્યા હતા. એક દિવસ એણે નરેનને પણ આજીજી કરી જોઈ. બે દિવસ ઉપર ત્રણ કલાક મારે ખોળે માથું પછાડી એ રડ્યો છે.
ડૉક્ટર : શીલાદેવી! જરા શાંત થઈ સ્વસ્થ થાઓ. તમે તો ઘણું કર્યું.
શીલા : અમે બહુ વાતો કરી. એનાથી ઘડીભર એનું દર્દ ખમાતું નહોતું. ડૉક્ટરે કહ્યું કે રોગ આખા શરીરમાં પ્રસરી ગયો છે. કૅન્સર! તમે જાણો છો કે છેવટનો એ ખાઈ કે પી શકતો નહોતો. ગઈ કાલનો આખા દિવસનો એનો તરફડાટ… હું મા છું. એની જનેતા છું. મારાથી મારા દીકરાનું દુઃખ નહીં જોયું ગયું, નહીં ખમી શકાયું. સિસ્ટરને નરેન સાથે પરણવાની મેં ના પાડી એ માટે એણે મને ઠપકો પણ આપ્યો. અમે કાલે પેટ ભરીને છેલ્લી વાતો કરી લીધી… મને ઈશ્વર માફ કરે કે ન કરે. તમને સૌને આઘાત થતો હોય તો તમારી માફી માંગું છું. મારા પોતાના જીવતરમાં હવે મને કશો રસ નથી. અને મારી આ જિંદગી અને મોત વચ્ચે એકમાત્ર કડી હતી તે તૂટી ગઈ. મેં તોડી નાંખી.
ડૉક્ટર : શીલાબહેન!
શીલા : આ ચાવી. તમારે જે કરવું હોય તે કરો. ડૉક્ટર, છેવટ સુધી તમે મારા કુટુંબમાં ઓથ હતા. લોકનિંદા વહોરીને પણ તમે અમારા કુટુંબને પડખે ઊભા રહ્યા છો. હજી ઊભા રહેજો. નરેનના સલાહકાર થજો. દવાની ગોળીની બાબતમાં મેં તમને પણ પૂછ્યું હતું. તમારી સલાહ ન માની. મારા પર રોષ ન કરતા.
નરેન : બા! બા!
શીલા : નર્સ, મેં મહેશને વધારાની ગોળી આપી હતી.
નર્સ : ઓ!
ડૉક્ટર : શીલાબહેન.
શીલા : જાઓ, પોલીસને ખબર આપો. જવાબદારી હું જાતે લેવા તૈયાર છું.
નર્સ : ડૉક્ટર, આ સર્ટિફિકેટ… મેં સહી કરી.
(પડદો)
(ચંદ્રવદન મહેતાનાં પ્રતિનિધિ એકાંકીઓ)

Latest revision as of 09:52, 8 June 2022


હોહોલિકા

ચંદ્રવદન મહેતા

પાત્રો

હોલાગુરુ
જીજીભાઈ
રંગલો
૧ પુરુષ
છડીદાસ
કાજીજી
છબીલ
ચંદન
દુલો
તનમન

હોલાગુરુઃ (નાચતાં પ્રવેશે છે, ગળે ઢોલક.)
હોહોહોહો…હોશો મેળો જમાયો છે.કોઈ અજબ રંગ બનાયો છે.ભારી મંડપ રચાયો છે. અને હવે તો જમાનો પણ બદલાયો છે.તા તા થૈ થૈ તા તા થૈ થૈ થા!

એ પણ કોઈ વગર ટિકિટે આંગળી ઉપર પારકું બાળક લાયો છે.તો પણે કઈ છાનોમાનો અંદર ઘૂસી આયો છે.અહીં કોઈ નવ પરણેતર વહુજીથી રિસાયો છે.તો કોઈ અખેતર નવી વહુથી મનાયો છે.પણે બેઠા છે બાપ ને દીકરી, થૈને ભારેખમઅમે તો આવ્યા નાટક કરવા, નથી કંઈ યમના જમતા તા થૈ થૈ, તા તા થૈ થૈ, થા!

દુનીઆદારી જાણી લીધી, કરી અમે તૈયારી નાટક કરવા નીકળ્યા આજે, ન્યાયાસન એક ભારી એ પર બેસે જે કોઈ કાજી, એ વહુ વિનાના રાજા ધૂળની કરતા ધાણી એવા, ઉપર વાગે વાજા.આજનો દિવસ છે ફાંકડો અને લગનમાં ખાનગીમાં તમારે આપવાનાં પઠ્ઠણ અને પઠ્ઠણ નહીં તો વાંકડો આ છે અસલ નામદાર ફળિયું,અને અહીં ઠીક લોક જોવાને મળિયું.અહીં કથરોટમાં ગંગા, મન ચંગા જોતાં થાય,શાંત રહીને સાંભળે, એનાં જનમમરમ ટળી જાય!

(જીજીભાઈ પ્રવેશે છે.)

જીજીભાઈઃ ગુરુ મહારાજ! જરા દાંડિયું પીટવું હમણાં બંધ રાખો.
હોલાગુરુઃ હલ્લો જીજીભાઈ! આજ રંગમાતાનો ઓચ્છવ, મારું નામ હોલાગુરુ; પણ આ કાળું બિલાડું તે શું કહેવાય –
જીજીભાઈઃ અરે આઘા રહો, અડો નહીં, હોલાગુરુ મહાજન,આ કળજુગનો કાન છે, એથી સાંભતૈ શ્રોતાજન.
હોલાગુરુઃ અસલમાં હું રંગલો, આ રંગલીથી ઓળખાય,મારાં વહાલાં સાસુજીનું નાક એ કરડી ખાય.
જીજીભાઈઃ આજ નાટક છે હોહોલિકા, ત્યાં કાજીજીનો વેશ.અમે છે પહેર્યું અંગરખું, પણ ખોવાઈ ગયો છે ખેશ.
હોલાગુરુઃ આ નાટક નામે હોહોલિકા, જે કોણે લખ્યું કહેવાય?
જીજીભાઈઃ ચંદ્રવદન મહેતાને નામે, જે દર વાતે વંકાય!
હોલાગુરુઃ હોહોલિકા, હોહોહોલિકા, તે છે છોકરીનું નામ?
જીજીભાઈઃ ના ગુરુ, મૂળમાં તો હાહાલિકા, પણ વાત થઈ છે આમ:
ચન્દ્રવદન મહેતા એનું આંખનું જરા કાચું,
તે નકલ કરવા બેઠા, તે ખોટાનું થઈ ગયું સાસું!
રંગલોઃ તાતા થૈ થૈ, તાતા થૈ થૈ – થા
ભાઈ, હાહાનું થૈ ગયું હોહોલિકા!
ભાઈ, હાહાનું થૈ ગયું હોહોલિકા!
જીજીઃ અરે, જરા અહીં ઊભા રહીને બોલો, એમ માઈક્રોફોનથી આઘા ન ખસી જાવ. બધા સાંભળી શકે.

(એક ગમે તે માણસ, પ્રેક્ષકગણમાંથી પ્રવેશે છે.)

૧ પુરુષઃ તમે ચન્દ્રવદન મહેતા છો?
જીજી.: એ નામ જ અમે તો આજે સાંભળ્યું. મારું નામ જીજીભાઈ, અને ભૂદેવનું નામ હોલાગુરુ. અમે ચન્દ્રવદન હોઈએ તો અમારાં મોં ચન્દ્ર જેવાં ના હોય?
૧ પુ.: અને આ માઈક્રોફોન છે, ત્યારે સાહેબ, મારે એક જાહેરાત કરવાની છે, તે કરવા દેશો?
હોલા.: કેમ. કોઈનું છોકરું ખોવાઈ ગયું છે? શ્રોતાઓને માલમ થાય કે એમણે ખીસાંપાકીટ સંભાળીને બેસવું, અને સાથે લાવેલાં છોકરાંય સાચવવાં.
૧ પુ.: આ તો એક જીવદયાનું કામ છે – થોડો ફંડફાળો ઉઘરાવવાનો છે, સાહેબ. જરા દયા કરો!
જીજી.: નહિ, નહિ બેસી જાઓ, એવા ફંડફાળાનાં ઉઘરાણાં કરવાની આ જગ્યા નથી. એવી જાહેરાત નહિ થાય. જાઓ, બેસી જાઓ.
૧ પુ.: તમને પગે પડું છું – તમે સ્વર્ગે જશો.
જીજી.: પણ હજી તો હું જીવતો બેઠો છું, મારે સ્વર્ગે નથી જવું.
૧ પુ.: આ એક ગરીબ નિરાધાર બાઈનો સવાલ છે.
હોલા.: તો થઈ જાય રાજ્જા! જીજીભાઈ, આ તો કોઈ બાઈની વાત છે! મેલોને નિયમ બાજુએ. પહેલાં હકીકત તો સાંભળો!
૧ પુ. : વાત એમ છે કે આ એક ગરીબ બાઈએ આઠ મહિનાથી ઘરનું ભાડું ભર્યું નથી, અને કાલે નહિ ભરે તો એને બિચારીને ઘરની બહાર જવું પડશે. એટલે અહીં સખાવતી સાંભળનારાઓ પાસેથી એક સારી જેવી રકમ – જુઓ, આપનારાનું ભલું થશે, તમારું ભલું થશે, બાઈનું ભલું થશે – આઠ મહિનાથી બિચારીએ ભાડું નથી આપ્યું.
જીજી.: લો આ પાંચ રૂપિયા. ચાલો હવે રસ્તો પકડો.
૧ પુ.: પણ આ બીજા બધા પાસેથી ઉઘરાવવા દો તો મહેરબાની.
હોલા.: પણ મહાશય, આ બાઈને માટે તમારે આટલી બધી દયા ખાવાનું કંઈ કારણ? તમે ક્યા સેવાભાવથી આ કામ લઈ બેઠા?
૧ પુ.: એ બાઈ જે ઘરમાં ભાડે રહે છે, એનો હું ઘરધણી છું, માલિક છું!
હોલા.: … બોલો શિયાવર રામચંદ્રકી જે!
જીજીભાઈ, પાંચ રૂપિયા ગયા કે?
જીજી.: ના, એણે કહ્યું એટલે તરત ઝાપટ મારી પાછા લઈ લીધા, એટલે બચી ગયા. મારો વહાલો ખરો ઘરમાલિક ફૂટી નીકળ્યો!
જીજી.: હોલાગુરુ! આપણા કાજીજીના વેશ માટે હવે મોડું થાય છે.
હોલા.: પણ તમારા કાજીજી તૈયાર ક્યાં છે?
જીજી.: એ જુઓ. પણે દાઢી ઓળી, જામો પહેરી, આવવામાં તૈયાર જ છે.
હોલા.: તો તો થવા દો રાજ્જા! પણ તમારા કાજી દૂબળા કેમ દેખાય છે?
જીજી.: એને આખા ગામની ફિકર; વરસમાં એક વાર ચુકાદા આપવા પડે છે, એમાં બિચારા ચિંતામાં ગળાઈ ગળાઈ ગળિયા થઈ જાય છે. એઈ, કોણ છે ચોબદાર! કાજીસાહેબની અહીં ખુરશી રાખ્ખો.

(ચોબદાર રડતો રડતો ખુરશી ટેબલ વગેરે ગોઠવે છે.)

હોલા.: અલ્યા, એક ખુરશી રાખવાનું કહ્યું, એ ગોઠવતાં રડવું શેનું આવે છે? છે તો તગડા જેવો.
છડીદારઃ ગુરુ મહારાજ! મારા પર ભારે થઈ ગઈ.
જીજી.: પણ અલ્યા, થયું શું?
છડીદારઃ ઘરમાં ઘરવાળી સાથે તકરાર થઈ’તી!
હોલા.: અલ્યા, આપણા ઘરમાં તો આપણી ઘરવાળી સાથે જ કજિયો થાય ને – બીજા સાથે કેવી રીતે થાય!
છડીદારઃ એણે કહ્યું કે મહિના સુધી તારી હંગાથે નહિ બોલું.
હોલો.: ભલું થયું ને ભાવટ ભાગી. નિરાંત થઈ. એ ઉડબંગ! એક સત્યનારાયણની કથા કરાવ. એમાં રડે છે શેનો?
છડીદારઃ મહારાજ, મહિનાનો આજે આખર દિવસ છે માટે રડું છું.
હોલા.: કથા કૅન્સલ! બોલો શ્રીયાવર રામચંદ્રકી જે! તા તા થૈ થૈ થા!
જીજી.: હોલાગુરુ, મારે માથે કચેરીનું કારભારું આવ્યું છે, તમે અહીંથી હીંડ્યા ના જતા, આપણો વેશ હવે શરૂ થવામાં.
છડીદારઃ આગુસે બાજુસે, હેસિયતસે, તબિયતસે વગેરે વગેરે વગેરે વગેરેસે નિગાહ રખો મહેરબાન! કાજીજીજીની સવારી આ રહી હે.
હોલા.: અલ્યા, છડી બાદશાહની હોય, જહાંપનાહની હોય, આરામગાહની હોય, અગનદાહની હોય.
છડીદારઃ ચૂપ! ચઊઊઊપ!
જીજી.: નેકનામડાર ઇનામદાર કાજીસાહેબે ઇશારતથી મને ફરમાન કરી જણાવવા મુજબ જાહેર કરું છું કે આજના રળિયામણા દિવસે દર સાલના રિવાજ મુજબ –
કાજીજીઃ દસ્તુર મુજબ –
જીજી.: રિવાજ મુજબ –
કાજીજીઃ દસ્તુર મુજબ –
જીજી.: દસ્તુર. મુજબ, ધાળામાં ધૂળ ઘાલી, જેને ફેંસલો માગવો હોય તે અહીં હાજર થાય.

(છબીલરામ પ્રવેશે છે. સાથે એનો ભાઈ છેલો પણ આવે છે.)

છબીલઃ હે સાફ ઇન્સાફ કરનારા નેક નામદાર કાજીજી,
હું છબીલદાસ કરું છું એક આજીજીજી,
વાત બની છે તાજીજીજી.
જે કહેતાં જીભ જાય છે લાલજી
આ મારો ભાઈ છે જે પાજીજી,
એણે અક્કલની કરી હરરરરરાજીજી!
જીજી.: અરે હવે સીધી વાત પર આવો, અને છોડો કવિતાની પતરાજીજી.
છેલો: અમારો ભાઈ પૈસાદાર છે, એટલે એણે કવિતા જોડી મંગાવી છે.
જીજી.: કેટલી જોડી?
છેલો.: દશ જોડી. ગામમાં કવિતાની ક્યાં ખોટ છે? જોડી મંગાવીને એણે ગોખી નાખી છે.
છબીલઃ બેસ બેસ હવે, તું કહે તેના ઉપરે હમણાં કવિતા બનાવી આપું.
છેલોઃ ક્યા વિષય ઉપર કવિતા નથી લખાઈ કે તમારે વળી નવી બનાવવાની જરૂર પડે!
છબીલોઃ બસ, બંધ કર. તારા પર લખું, આ કચેરી પર લખું, આ ફળિયા પર લખું, જાંબુના ઠળિયા પર લખું, તળાવના તળિયા પર લખું, ભીમ બળિયા પર લખું.
છેલોઃ હવે લખ્યા, લખ્યા એવા તે કંઈ ડાળનું કરે છે, ડખુ.
છબીલોઃ એમ, તું સમજે છે શં તારા મનમાં?
છેલોઃ હા, હા ભાડાની કવિતા લાવી અહીં હવે ડંફાસ મારો છો?
જીજી.: ખામોશ! આ લઢવાઢ કરવાની જગ્યા નથી, લઢવાડ પતાવવાની આ જગ્યા છે. આ કચેરી કવિતાની બાબતમાં નોંધ કરે છે – દેખીતી રીતે કાજીસાહેબને કવિતામાં રસ જ પડ્યો નથી, એટલે વાત આગળ ચલાવો.
છબીલોઃ હું અરજદાર છબીલદાસ, પચાસ હજાર વીઘાંનો જમીનદાર, મારી પાસે ચારેકોર જમીન છે.
છેલોઃ આસામાનમાં પાતાળમાં–
છબીલોઃ ખામોશ. આ મારો ભાઈ છેલો, એની પાસે ટુકડો જમીન, એની ખેતી કરવા એણે મારી પાસે એક બળદ ઉછીનો માગ્યો. મેં આપ્યો. એ પાછો આપવા આવ્યો ત્યારે બળદ પૂછડા વિનાનો હતો. પૂછડા વિનાનો બાંડિયા બળદને હું શું કરું?
જીજીઃ તમને આ વાત કબૂલ છે.
છેલોઃ કબૂલ છે. મેં ખેતી કરી, ફસલ સારી ઉતારી ગાલ્લી દાણાથી ભરી દીધી, અને એ બળદને પૂછડે બાંધી ઘેર હંકારી ગાલ્લી દરવાજે અટકી. નાની ફાટકમાં બળદ પેઠો, અને ગાલ્લી બે થાંભલાને અટકી રહી. બળદ આગળ હીંડ્યો, અને પૂછડી છૂટી થઈ ગઈ…
કાજીજીઃ ગાલ્લી પૂછડે કેમ બાંધી?
છેલોઃ મોટાભાઈએ બસો જોડ બળદમાં બળદ એવો આપ્યો, કે નાકે વીંધેલો જ નહોતો, અનાથીઓ હતો.
કાજાજીઃ બળદનું પૂછડું ક્યાં છે? કચેરીને એનો હવાલો આપો.
છેલોઃ આ રહ્યું સાહેબ!
કાજીજીઃ જીજીભાઈ! પૂછડાનો હવાલો લ્યો.
જીજી.: હાજી સાહેબ! મણિ ઉપરથી નાગ પરખાય, મૂછના વાળ ઉપરથી સિંહ વરતાય, એમ આ પૂછડા ઉપરથી બળદની જાત જણાય છે. બળદ ઇમાનદાર લાગે છે.
છબીલઃ મને ઇન્સાહ આપો, કાજીસાહેબ! હું બાંડિયા બળદને શું કરું?

(ચંદન પ્રવેશે છે.)

ચંદનઃ મારું નામ ચંદન. મારે આ છેલા સામે જ બીજી ફરિયાદ છે.
જીજી.: ખામોશ! એક વાતનો ફેંસલો થયો નથી ત્યાં બીજી ફરિયાદ ક્યાં લાવો છો? જરા બાજુ ઉપર ઊભા રહો.
કાજીજીઃ ફરિયાદીને દસ્તુર મુજબ કહી દો અને તમે આમ આવો.
જીજી.: ચાલો, બધા જરા આધા રહો. પૂઠ કરીને ઊભા રહો. કાજીજી હમણાં કનસલટશેસનમાં બેસશે.
કાજીજીઃ જરા જોયું?
જીજી.: હાજી શાયેબ?
કાજીજીઃ શું જોયું?
જીજી.: છેલો હાથ હલાવે છે. હાથમાં રૂમાલમાં કાંઈ ઢાંકેલું છે.
કાજીજીઃ શું લાગે છે?
જીજી.: વજનદાર, માલદાર, ઠીક ઠીકનું લાગે છે, કાજી શાયેબ! સોનું નહિ તો ચાંદી, અને ચાંદી નહિ તો સોનું તો ચોક્કસ લાગે છે, સાયેબ!
કાજીજીઃ ફરિયાદી વગેરેને પાસે બોલાવો.
જીજી.: અલ્યા, બધા આમના આવો, અને અદબબંધ ઊભા રહો.
કાજીજીઃ તમે બે ભાઈ છો?
છેલોઃ હું છેલો અને આ છબીલો.
છબીલઃ છબીલરામ.
કાજીજીઃ તમારી તકરાર બળદના પૂછડાની છે. જ્યાં સુધી બળદને નવું પૂછડું ઊગે નહીં ત્યાં સુધી મોટાભાઈ છબીલરામનો બળદ છેલાના કબજામાં રહેશે. પૂછડું છબીલરામના ઘરમાં રહેશે. છબીલરામે અનાથીઓ બળદ આપ્યો એટલા માટે છબીલરામ છેલાની જમીનની ખેતી કરી આપશે.
હોલોઃ હોહોહો, હોહોહો, હોહોહો, હોહોહો.
તા તા થૈ થૈ, તા થૈ તા થૈ થા!
દુનિયભરના હમે મુસાફિર,
શાક બી ખાયા ભાજીકા,
બહુત કચેરી દેખી હમને, ન્યાય તો કજ્જલ કાજીકા
જી ન્યાય તો કજ્જલ કાજીકા.
જીજી.: ફરિયાદી નંબર બે – બાઈ, શું નામ તારું?
બાઈઃ હું ચંદનબાઈ, પાદર ઉપરની ધરમશાળાની રખવાળી, આ છેલા સામે ખૂનનો આરોપ છે.
જીજી.: પણ તું તો જીવતી છે!
ચંદનઃ એણે મારા નાના બાળકને મારી નાખ્યું, ખૂન કર્યું છે.

(ચીસ – ઓહ!)

કાજીજીઃ ચલાવો, ચલાવો.
ચંદનઃ આ છેલો અને એનો ભાઈ છબીલો –
છબીલોઃ છબીલરામ કહો!
ચંદનઃ બે ભાઈઓ લઢવાઢ કરતા, ફરિયાદ કરવાને આપની સમક્ષ આવવા નીકળ્યા. એવે રસ્તામાં મારી ધરમશાળામાં બંનેએ રાતવાસો કર્યો.
કાજીજીઃ કબૂલ છે?
છેલોછબીલોઃ કબૂલ છે.
ચંદનઃ હું રસોઈ કરવા બેઠી, ત્યારે બહારની ઓશરી ઉપર મારા છ મહિનાના બાળકને ઝોળીમાં સુવાડી આ નાના ભાઈ છેલાને હીંચકો નાખવા સોંપ્યું. ત્યાર બાદ હું નદીએ નાહવા ગઈ. જ્યારે હું પાછી આવું છું ત્યારે મારું બાળક મરી ગયું હતું, એની ખોપરી ફૂટી ગઈ હતી.
કાજીજીઃ અરેરે!
બધાઃ અરેરે!
કાજીજીઃ અરે…રે…
બધાઃ અરે… રે… રે…
કાજીજીઃ અરે રે…
બધાઃ અરે રે…
કાજીજીઃ ચલાવો ચલાવો, બાળક શી રીતે ગુજરી ગયું?
છેલોઃ કાજીસાહેબ, હું બાળકને હીંચોળતો હતો એટલામાં મોટાભાઈ છબીલ–
છબીલઃ શેઠ છબીલરામ!
છેલોઃ છબીલરામે એકાએક બૂમ પાડી મને કહ્યું કે રસોડામાં કૂતરું પેંધે છે, તે રસોઈ ના બગાડે એટલા માટે અંદર જઈ એને બહાર કાઢ. હું તરત દોડ્યો, મારા હાથમાં હીંચકાની દોરી, તે પગમાં ભેરવાઈ, ઘોડિયું આળું ઓશરીની નીચે પટકાયું, બાળકને પગથિયાની ધાર વાગી, અને એ ગુજરી ગયું.
કાજીજીઃ બાઈ! તારા ધણી તે વખતે ક્યાં હતા?
ચંદનઃ એ વડા મહેતાજી ગામની નિશાળો તપાસવા ડિસ્ટિકમાં ફરે છે. એરેરે, મારું કેટલું કુમળું બાળક! (રડે છે.)
જીજીભાઈઃ રડવાનું હમણાં જરા મોકૂફ રાખ. છેલાએ તારા બાળકનું ખૂન કર્યું એમ શા પરથી કહે છે?
કાજીજીઃ ચલાવો, ચલાવો.
ચંદનઃ એણે બેદરકારી બતાવી, પૂરી કાળજી નહીં રાખી.
જીજી.: બાળક હાજર છે?
ચંદનઃ બાળક તો મરી ગયું.
જીજી.: પણ મરેલું મોજૂદ છે?
ચંદનઃ એના અસ્થિ આ દાબડામાં ભરીને લાવી છું.
જીજી.: પણ એટલા નાના બાળકને તો દાટવામાં આવે છે, સાધારણ રીતે બાળવામાં નથી આવતાં.
ચંદનઃ હા, પણ દાટીએ તો મુદ્દામાલ અહીં કેવી રીતે લવાય? એટલે એને તાબડતોબ બાળી નાખ્યું, અને દાબડામાં રાખ લેતી આવી. અહીંનું કામકાજ પૂરું થશે કે પણે સાબરમતી નદીમાં જઈ પધરાવી આવીશ.
કાજીજીઃ ચલાવો, ચલાવો.
જીજી.: મોટાભાઈ તે વખતે શું કરતા હતા?
ચંદનઃ દઈ જાણે, હું શું જાણું? રંગ જોતા હશે.
કાજીજીઃ ખૂનનો આરોપ ખોટો છે, એ વાત બાઈ, તને કબૂલ છે?
ચંદનઃ અરે કાજીસાહેબ! મૂઆ નહીં ને ભૂત થયા. બાળક તો મરી ગયું ને!
કાજીજીઃ ધરમશાળામાં ઊતરનારા બાળકોને હીંચકો નાખવા બંધાયેલ છે?
ચંદનઃ અરે કાજીસાહેબ! કેવાક સવાલ પૂછો છો તમે તે? મારું બાળક જેવું બાળક મરી ગયું અને તેમને મજાક સૂઝે છે? ઓ મારા બાળક રે!… (રડે છે.)
જીજી.: ખામોશ! અહીં કચેરીમાં રડારોળ કરવાની મનાઈ છે.
ચંદનઃ એટલે જ તો હું રડતી નથી.
કાજીજીઃ જીજીભાઈ! કચેરીનો દસ્તુર સમજાવો.
જીજી.: ચાલો બધા આઘા ખસી જાઓ. નામદાર કાજીસાહેબ કનસલટશેન કરવા ધારે છે.
કાજીજીઃ જીજીભાઈ! કેમનું છે?
જીજી.: મજેનું લાગે છે. છેલો પાછળ બે હાથ હલાવે છે. હાથમાં આગળ હતું એથી વધારે વજનદાર પોટકું દેખાય છે. ખાસ્સો રૂમાલ વીંટાળેલો છે.
કાજીજીઃ રૂમાલની હાલત કેવી છે?
જીજી.: રૂમાલ સજ્જનને છાજે એવો ભરાવદાર સિલ્કનો દેખાય છે. ચાંદી નહિ તો સોનું, અને સોનું નહિ તો… નહિ, સોનું જ જણાય છે.
કાજીજીઃ જાહેર કરો કે હવે ન્યાય જોખાય છે, અને એમ પણ કહો કે આ કચેરીનો ન્યાય આખરનો જ ગણાય છે.
જીજી.: ફરિયાદી, તહોમતદાર, આરોપી વગેરે આમ, નજીક આવો અને સાંભળી લ્યો આ કચેરીનો ચુકાદો આખરનો ગણાય છે એટલું જ નહીં પણ એ ચુકાદો અમલમાં મૂકવામાં નહીં આવે તો એ ગુનો મનાય છે.
કાજીજીઃ મૂળ વાત બાળકની છે. બાળક ગુજરી ગયું છે. બાઈને બાળક ગુમાવ્યાનું દુઃખ છે. એટલે અમારો ફેંસલો એવો છે કે બાઈ ચંદનને બીજું બાળક ના થાય ત્યાં સુધી છેલો એને ત્યાં બાળક તરીકે રહે, એનું લાલનપાલન ભરણપોષણ બાઈ ચંદન અને એનો ધણી કરે.
જીજી.: અને કદી એના કુટુંબમાં બાળક ન જન્મે તો?
કાજીજીઃ છેલો જિંદગી સુધી એ જ કુટુંબમાં બાળકની જેમ રહે. છે કોઈ ત્રીજો ફરિયાદી?
હોલાઃ હોહોહો! હોહોહો! હોહોહો! હોહોહો!
તા તા થૈ થૈ, તા તા થૈ થૈ થા!
દુનિયામેં કૈં સોદા દેખા. અક્કલકી હરરાજીકા
કંઈ કચેરી દેખી હમને, ન્યાય તો કંબલ કાજીકા.
અજી ન્યાય તો કંબલ કાજીકા!
જીજી.: ફરિયાદી નંબર ત્રણ–
દુલોઃ હાજર છું.
જીજી.: હાજર છું શાયેબ કહો – આ કચેરી છે. નામ શું?
દુલોઃ મારું નામ દુલો – દુર્લભભાઈ. હું નદીની પેલી પાર રહેનારો –
જીજી.: એની તો અમને ખબર છે, પણ આ શંભુમેળામાં તમે ક્યાંથી ભેળા થઈ ગયા?
દુલોઃ એ જ તો અમે રામણ કહી રહ્યા છીએ. મારા પિતાજીનું આ છેલાએ ખૂન કર્યું છે.
કાજીજીઃ ચલાવો ચલાવો.
જીજી.: હેં? પિતાજીનું? ઓ બાપ રે!
દુલોઃ રડવાની અહીં મનાઈ છે, નહીં તો હમણાં પોક મૂકી સંભળાવત. નેવું વર્ષના મારા બાપા –
કાજીજીઃ જરા ઘરડા ખરા, નહિ?
દુલોઃ સાધારણ રીતે ઘરડા તો કહેવાય, એનો આ છેલાએ જાન લીધો.
કાજીજીઃ ચલાવો, ચલાવો. તમે પણ ખૂનનો જ આરોપ મૂકો છો? શી હકીકત છે?
દુલોઃ કાજીસાયેબ! શી વાત કરું? હું શ્રવણથી પણ ભારે સેવાભાવી પુત્ર. મારા વૃદ્ધ પિતાને હોડીમાં વૈદ્યરાજને ત્યાં લઈ જતો હતો. મંદ મંદ ગતિએ હોડી ચાલી રહી હતી, એવામાં જ્યારે અમે નદીમાં પુલ નીચેથી પસાર થતા હતા, ત્યારે એકાએક ઉપરથી બરાબર મારા વૃદ્ધ પિતાના શરીર ઉપર એક માણસ પડ્યો. પિતાજી ચગદાઈ ગયા, અને તરત જ પિતાજીનું અવસાન થયું. પડનાર માણસ તે આ છેલો. મારે માથે જે શિરછત્રરૂપ એક પિતાજી હતા, તે ચાલ્યા ગયા. હું પિતાવિહોણો પુત્ર રહી ગયો! ઘડપણમાં એમની સેવાચાકરી કરી પુણ્ય મેળવવાનો લહાવો મારો ચાલ્યો ગયો. ઓ…ઓ…પ્રભુ! આ કેર તેં મારા ઉપર શા માટે કર્યો? વિધિનું ક્રૂર અટ્ટહાસ્ય મારી નસેનસ કોતરી ખાય છે. આ દુઃખ હવે મારાથી ખમાતું નથી. ઓ પ્રભુ! ઓ પ્રભુ!
જીજી.: તું પ્રભુને અરજ કરે છે કે આ કચેરીમાં કાજીસાયેબને અરજ ગુજારે છે?
દુલોઃ આપત્તિવિપત્તિમાં, મહાકપટ સંકટમાં, હું ભાન ભૂલ્યો છું. કાજીસાયેબ! આ છેલાએ મારા પિતાની જિંદગીને ખતરામાં નાખી દીધી છે, એની સજા એને થવી જ જોઈએ. ઇન્સાફને માટે હું કાજીસાયેબને અરજ ગુજારું છું.
કાજીજીઃ પિતાજીની લાશ ઠેકાણે પાડી કે હજુ મોજૂદ છે?
દુલોઃ ઠાઠડી બાંધી તૈયાર રાખી છે. જરૂર હોય તો અહીં હાજર કરવા તૈયાર છીએ. એ ઠાઠડી બાંધવામાં ખૂન કરનાર છેલો પણ મદદગાર હતો, એ વાતની કચેરી નોંધ લઈ શકે છે.
કાજીજીઃ ઠાઠડી તૈયાર છે? ચલાવો, ચલાવો.
હોલા.: બેઅદબી માફ, કાજીસાયેબ! પણ નાટ્યાચાર્ય ભરતમુનિની આજ્ઞા છે કે મરેલી વ્યક્તિ યાને શબ યા ઠાઠડીને રંગભૂમિ ઉપર કદી લાવવી નહીં અને રંગમંચ ઉપર ન લાવાય તો કચેરીમાં તો લવાય જ કેમ?
કાજીજીઃ તો લાશને પહેલાં ઠેકાણે કેમ નહીં પાડી?
હોલા.: ન્યાયશાસ્ત્રનો બીજો એક નિયમ એવો છે કાજીસાયેબ! કે, બાળકોના અપવાદ સિવાય, જો લાશને બાળી નાખવામાં આવે, પિંડ વહેરી નાખવામાં આવે, સૂતક ઊતરી જાય તો, ત્યાર બાદ કદી કચેરીમાં ફેંસલો માગી શકાય નહીં.
કાજીજીઃ તેં કેમ એના વૃદ્ધ પિતાને મારી નખ્યા?
છેલોઃ મેં મારી નથી નાખ્યા, એ અકસ્માતથી ગુજરી ગયા.
કાજીજીઃ ચલાવો, ચલાવો.
છેલોઃ અમે અહીં આવતા હતા, ત્યારે પુલ ઉપર હું સૌથી છેલ્લો ચાલતો હતો. મેં નીચે નદીમાં જોયા વગર ભૂસ્કો માર્યો.
કાજીજીઃ ભૂસ્કો માર્યો! કેમ?
છેલોઃ આપઘાત કરવા.
કાજીજીઃ આપઘાત કરવા? કેમ? તું જાણે છે કે એ ભયંકર ગુનો ગણાય છે?
છેલોઃ ગણાતો હશે, પણ આપઘાત કર્યા પછી શું? વાત એમ હતી કે જમીનદારભાઈના બળદનું પૂછડું છૂટું થઈ ગયું. અને ચંદનબાઈનું બાળક ગુજરી ગયું – એ બે ગુના માટે મને કદાચ ફાંસી મળે, તો આપમેળે મરવું શું ખોટું? આવા વિચાર ચાલતા હતા, ત્યાં નદી આવી. અમે પુલ ઉપરથી પસાર થતા હતા, અને તાબડતોબ મેં ભૂસ્કો માર્યો.
કાજીજીઃ અને સીધા નીચે હોડીમાં તમે આમના વૃદ્ધ પિતા સાથે પટકાયા!
છેલોઃ અજબ છે મોતની ચાલ, કાજીસાયેબ! મોતને શોધવા જતાં મારું મોત આઘું નાઠું, એમના પિતાજીના આવનારા મોતે નિમિત્ત શોધ્યું.
કાજીજીઃ અજબ છે મોતની ચાલ, અહાહા! લખી લો, અજબ છે મોતની ચાલ! હવે ખબર પડી કે એમ ધાર્યું મરાતું નથી?
છેલોઃ હાજી, અને એમ પણ ખબર પડી કે હાલમાં મારું મોત થવાનું નથી; એટલે તો મારી આંખ ખૂલી ગઈ, જીવનમાં નવો પલટો આવ્યો છે, હું કોઈક અદ્‌ભુત કામ કરવા સરજાયો છું.
ચંદનઃ મારા બાળકને મારી નાખ્યું, એ એક અદ્‌ભુત કામ કર્યું!
દુલોઃ અને બીજું, મારા વૃદ્ધ પિતાને –
છેલોઃ હવે સૌ કોઈના બાપ એક દિવસ તો ગુજરવાના જ છે!
જીજી.: ખામોશ.
કાજીજીઃ જીજીભાઈ! કચેરી વિચાર કરવા માગે છે.
જીજી.: ચાલો. બધા થોડે દૂર જઈને ઊભા રહો. હમણાં કાજીસાયેબ કનસલટશેશનમાં બેસે છે.
કાજીજીઃ જીજીભાઈ! કેમનું લાગે છે?
જીજી.: બધું જોરમાં લાગે છે, છેલાનો હાથ વજનદાર લાગે છે, પરિણામ સારું લાગે છે. ચાંદી તો નહીં જ પણ નગદ સોનું લાગે છે.
કાજીજીઃ કચેરી ચુકાદો આપે છે.
જીજી.: ચુકાદો સાંભળવા બધા પાસે આવી જમા થઈ જાય.
કાજીજીઃ ઘરડા બાપ હોડીમાં ગુજરી ગયા છે, એ હકીકત છે, આજથી ત્રીજે દિવસે ભાઈ છેલો એ જ હોડીમાં નીકળે, પુલ નીચે હોડી ઊભી રાખે અને પુલ ઉપરથી દુલાએ એવી રીતે ભૂસ્કો મારવો કે એ બરાબર છેલા ઉપર પડે, અને છેલો મરી જાય.
જીજી.: ખામોશ!
કાજીજીઃ અને એમ કરતાં છેલો ન મરે તો દુલો ગુનેગાર ગણાશે. કચેરી બરખાસ્ત કરવામાં આવે છે.
છડીદારઃ આગુસે બાજુસે નિગાહ રખો, કાજીજી પાછો ફરે છે…એ…

(કાજીજી જાય છે.)

હોલા.: હો હો હો, હો હો હો, હો હો હો…
આકાશભરમેં રંગ દેખા, હમને આતશબાજીકા;
કંઈ કચેરી દેખી હમને, ન્યાય તો બંડલ બાજીકા,
જી, ન્યાય તો બંડલ બાજીકા,
જી, ન્યાય તો બંડલ બાજીકા.
ચલો ભાઈઓ! ફળિયાને નાકે આપણે હવે આરામ લઈએ, અથવા ચા ગટગટાવીએ.
જીજી.: અરે છેલાભાઈ! તમે આમ આવો. એમ કાંઈ ચાલ્યા જવાય છે? જુઓ, તમે દુલાના બાપને નદીમાં પડતું મેલી મારી નાખ્યો તે સારું કર્યું, દુલો મારો સગોભાઈ થાય.
છેલોઃ એમ કે જીજીભાઈ? ચાલો સારું!
જીજી.: બાપ મને એક કાણી પૈ આલતો નહોતો અને દુલો ભાગ પાડતો નહોતો. હવે મિલકત વહેંચાશે, એમાં મને સારો ભાગ મળશે.
હોલો.: હો હો હો, હો હો હો, હોલિકા માતકી જે!
જીજી.: અને હવે છેલાભાઈ, કાજીયાસાયેબને તમે પેલા રૂમાલમાં બાંધેલી સોનાની લગડીઓ બતાવતા હતા, તે આલો. કાજીજીએ મને એ લેવા મોકલ્યો છે.
છેલોઃ કઈ સોનાની લગડી. જીજીભાઈ?
જીજી.: પેલી ચુકાદા વખતે હાથ હલાવી પાછળથી બતાવતા હતા તે!
છેલોઃ અરે પાગલ! એ તો જુઓ, આ એકેકથી સવાયા ચીચા પથરા હતા.
જીજી.: પથરા! પથરા બતાવતા હતા! સોનું નહિ?
છેલોઃ ચીચા પથરા; જુઓ, માથું ભાગે એવા; લ્યો, જોયા? કાજીજી જો કદાચને ચુકાદો મારી વિરુદ્ધમાં આપત તો એકી પથરે કનોરું રંગી નાંખત!
જીજી.: હેં?
છેલોઃ આ મારો હાથ છે ગલોલ જેવો. કહેતા હો તો ઊડતું પંખી હમણાં તાકી પાડી બતાવું. આ પથરો જેવો અહીં ઢીમચે ચોંટે કે ઢીમચાના ત્રણ ફાડચા જ સમજો.
હોલા.: તો તો હોળીમાં ફક્કડ નારિયેળ વધેરાત. બોલો હોળી માતકી જે!
જીજી.: અલ્યા ત્રણે વખત પથરા જ બતાડ્યા?
છેલોઃ આ એક, જીજીભાઈ! આ બીજો, અને આ ત્રીજો. એકેકેથી સવાયા. આ પાર કે તે પાર – કાજીજીને કહો કે જીવતા બચ્યા એ માટે ઉપકાર માનો. જોવું હોય તો પણે જરા આઘા ઊભા રહો તો આ એક તમારા ઉપર તાકી બતાવું.
જીજી.: ના રે બાપલીઆ! હું તો આ કાજીજીને કહેવા ચાલ્યો.

(જાય છે.)

છબીલાઃ (પ્રવેશે છે) ભાઈ છેલા – હે છેલાભાઈ! એ બળદે તમે રાખો. ચુકાદાના અમલમાંથી મને છૂટો કરો તો સારું.
છેલોઃ એમ? ઠીક ભાઈ, ખરેખર મારો જીવનપલટો શરૂ થયો. શું એ આ ચીચા પથ્થરને આભારી હશે?
છબીલઃ અને જ્યારે જોઈએ ત્યારે નાથેલા બળદિયા લઈ જજે; અથવા તો પાક ન ઊતરે તો ગાલ્લી દાણોય લઈ જજે… આવજે!
હોલા.: આ હોલાગુરુને ભૂલતા નહીં, હોં છેલાભાઈ!
ચંદનઃ (પ્રવેશે છે.) લે ભા છેલા. આ બસોની કોથળી; માંડ માંડ ધણીથી છાના બચાવી મૂકેલી. અમે જેમ તેમ પેટગુજારો કરીએ, તેમાં તારા જેવા તગડા બાળકને શી રીતે પોષવો! મારે આ ચુકાદાનો અમલ નથી કરાવવો.
છેલોઃ અરે એમ હોય ચન્દનબા! હું બહુ ડાહ્યો થઈને રહીશ, કોઈને નહીં પજવું.
ચંદનઃ અરે બળ્યા તારા અવતાર! લે. અને જો ફરીથી કોઈના છોકરા આવી રીતે મારી ના નાખતો.
છેલોઃ ચંદનબાઈ! મેં ખૂન નહોતું કીધું.
ચંદનઃ ના ભાઈ ના! જો, એ છોકરું યે મારું નહોતું. ધરમશાળામાં કંઈક લોક આવે એમ આ નધણિયાતું બાળક પણ આવી ચઢ્યું હતું. ચાલ, આવજે!
હોલા.: સૌનું કરો કલ્યાણ, દયાળુ પ્રભુ! સૌનું કરો કલ્યાણ!
છેલોઃ ગુરુ મહારાજ! મને થતું જ હતું કે મારી જિંદગી હવે નવો વળાંક લઈ રહી છે.
હોલા.: હા છેલાભાઈ! નહીં તો નદીમાં પડતું મેલ્યું છતાં બચત જ શેના?
દુલોઃ (પ્રવેશી) મારા બાપલીઆ, આ પાંચસો – મને કાજીજીના ચુકાદાના અમલમાંથી છૂટા કરો. મારે પુલ ઉપરથી ભૂસ્કો નથી મારવો.
છેલોઃ ના, પણ હું નીચે હોડીમાં બરાબર ઊભો રહેવા તૈયાર છું.
દુલોઃ અરે પણ હું ક્યાં ભૂસ્કો મારવા તૈયાર છું? આ બીજા પાંચસોની થેલી, લે ભાઈ, અને છેડો છોડ. તું જીત્યો, હું હાર્યો. મારા બાપાને વગે કર્યો તે જ બસ છે.
છેલોઃ પણ દુલાભાઈ! વાત એમ છે કે.
દુલોઃ અલ્યા આથી વધારે મારું ગજું નથી, તું છોડ મને. તેં મારા બાપને નથી મારી નાખ્યો, થયું? એ એના મોતે મર્યો, અને હવે મારે મરવું નથી. આવજો ભાઈ. જે જે.
છેલોઃ જિંદગીનો રસ્તો ઝોક લે છે તે આનું નામ – બધું સુખ મળશે પણ એક વહુનું સુખ, અરે પ્રભુ!
હોલા.: તે માટે તો હું બેઠો છું, રાજ્જા! તમે કહો તેવી કન્યા હાજર કરી દઉં, જિંદગીનો કટ સુધાર્યો તમારો.
કાજીજીઃ છેલા! હું કાજીજી, તારો આભાર માનું છું. આ અશરફીની કોથળી તને ભેટ આપું છું.
છેલોઃ તમારી ઘણી મહેરબાની – પણ કાજીસાહેબ, આનું કારણ?
કાજીજીઃ કારણ તેં અમારી જિંદગી બચાવી. પેલા ત્રણ પથરામાંથી એકાદ પણ તે અમારી પર અફાળ્યો હોત તો અહીં જ અમારી આરામગાહ થઈ ગઈ હોત.
છેલોઃ કાજીસાહેબ! નાણાંની કોથળી ભેટ આપવા માટે આપનો આભાર. હવે મને કહો, લગનની બાબતમાં આપનો શો ખ્યાલ છે?
કાજીજીઃ હજી ખ્યાલ જ છે, બચ્ચા! મને મનપસંદ ઓરત પરણવાની બહુ હોંશ હતી. એવી ઓરત મળી, ત્યારે એના મનને હું પસંદ નહોતો એથી હું આજ સુધી કુંવારો જ છું.
છેલોઃ પણ આ તમારા હોલાગુરુ તો કહે છે કે જેવી જોઈએ તેવી વહુ હમણાં આણી આપું.
તનમનઃ (પ્રવેશે છે.) અરે આણ્યા આણ્યા! ફળિયામાં બેઠી બેઠી હું ક્યારની તમારો રંગ જોઉં છું.
છેલોઃ કોણ, તનમન! તેં તો મારા જેવા ગરીબને પરણવાની ક્યારની ના પાડી હતી.
તનમનઃ તેની કોણે ના પાડી? અને આ આટલી કોથળીઓ હાથમાં આવ્યા પછી હવે હું તમને પરણ્યા વિના રહું ખરી?
છેલોઃ પણ કોથળીઓ શેની ઝૂંટવી લે છે?
તનમનઃ પરણ્યા પછી બધી પાછી આપીશ. ચાલો, લગન લેવડાવો. એકાએક પૈસાદાર થઈ બેઠા, તે કાંઈ શેઠાણી વિના ચાલશે.
હોલા.: સમય વર્તતે સાવધાન!
કન્યાદાન દાતા સાવધાન!
છેલોઃ કાજીસાહેબ! તમે કન્યાના બાપ થાવો અને કન્યાદાન આપો.
તનમનઃ હા, કાજીસાહેબ, કંઈ વાંધો નથી. અત્યાર સુધી તો હું ના પાડતી હતી, પણ મારા બાપ મને આને પરણવાની ના પાડતા હતા. હવે તો આ ખડિંગ ખડિંગ જોઈને એ પણ હા પાડશે, કેમ બાપા?
હોલા.: કબૂલ છે? કે પિતાજી! થઈ જાય ત્યારે, હોલિકા માતકી જે. અલ્યા આમ આવો, આમ આવો, એમ ચોતરે ચોગાનમાં જઈને શેના બેઠા? છબીલારામ, દુર્લભરામ, જીજીભાઈ, છેલાભાઈના લગ્નમાં પધારો અને ચન્દનબાઈ, તમે ગીતો ગવડાવો, અમે બધાં ઝીલશું.

(કાજી હસ્તમેળાપ કરાવે છે, અને વરઘોડો ફરતો ચાલ્યો જાય છે.)

ચન્દનઃ જાણે શિવ ને પારવતીના હાથ મળ્યા.
બધાઃ જાણે શિવ ને પારવતીના હાથ મળ્યા.
ચન્દનઃ જાણે ભીલ ને ભીલડીના જીવ મળ્યા.
બધાઃ જાણે ભીલ ને ભીલડીના જીવ મળ્યા.
(પડદો)

(ચં.ચી. મહેતા સમગ્ર નાટ્યકૃતિઓઃ એકાંકી)

*


←
→
Retrieved from "https://wiki.ekatrafoundation.org/index.php?title=ગુજરાતી_એકાંકીસંપદા/હોહોલિકા&oldid=38148"