અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/દામોદર ખુ. બોટાદકર/આણાં

(હો રંગરસિયા! ક્યાં રમી આવ્યા રાસ જો — એ ઢાળ)

આવી આવી વગડા વીંધી વેલ્ય જો,
         ઘૂઘરીએ ઘમઘમતા આવ્યા ઘોડલા;
આજ ફળી અંતરની એકલ આશ જો,
         મીઠલડી માવડીએ આણાં મોકલ્યાં.

મેં જાણ્યું જે ભૂલી મુજને માત જો,
         બાપુને અંતરથી છૂટી બેટડી;
ભાભલડીના ઉરનો ભાળી ભાવ જો,
         બન્ધવડે વિસારી એની બ્હેનડી.

શેરડીએ વીરાનો શીળો સાદ જો,
         શીળા એને ઉર શોભે સંદેશડા;
મીઠાં મીઠાં મહિયર કેરાં માન જો,
         મહિયરના મારગડા મનને મીઠડા.

સાસુજી! આપો ને અમને શીખ જો,
         ભાવભર્યાં એ ભાંડરડાંને ભેટવા;
જોશું જોશું વ્હાલેરી વનવાટ જો,
         જોશું રે! મહિયરનાં જૂનાં ઝાડવાં.

જોશું જોશું દાદાનો દરબાર જો,
         કાળજડે રમતા એ ગઢના કાંગરા;
વીરાજીના રઢિયાળા રણવાસ જો,
         ખેલણમાં ખૂંદેલાં એનાં આંગણાં.

મીઠો વરસે માવલડીનો મેહ જો,
         ન્હાશું એના ઝરમર ઝરતા નીરમાં;
ત્યજશું ઊંડો અંતરનો પરિતાપ જો,
         શીતળતાની ભરશું હેલ શરીરમાં.

સામો મળશે સાહેલીનો સાથ જો,
         આંખલડીનાં આંસુ આદર આપતાં;
વાતલડીનો વધતો વેગ વિશાળ જો,
         મીઠા કૈંક મનોરથ મનમાં મ્હાલતા.

વસમી લાગે ભવની લાંબી વાટ જો,
         મહિયરને મારગડે શીળી છાંયડી;
પળ પળ પીવાં કૈંક જગતનાં ઝેર જો,
         માડીના કરમાંય સજીવન સોગઠી.
(રાસતરંગિણી, ચોથી આ. ૧૯૨૮, પૃ. ૫૧-૫૩)