અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/નાથાલાલ દવે/નેવલે બોલે કાગ

નેવલે બોલે કાગ, આજે કોઈ આવશે મારે દ્વાર,
લીંપ્યુંગૂંપ્યું આંગણું, ચૂલે મેલ્યો રે કંસાર. — ને.

         ભીંતે ચાકળા ચંદરવા ને
                  ટોડલે તોરણ ઝૂલે,
         ફળિયે મ્હેકે ગુલછડી ને
                  ચંપો ફાલ્યો ફૂલે,

ભાલે બિંદી, નાકે વેસર, પહેરું નૌસર હાર,
રંગબેરંગી ચૂંદડી, હાથે ચૂડીના ખનકાર. — ને.

         અલકમલક ઓરતા ઉરે,
                  અલપઝલપ નેન;
         છૂટક છૂટક ચૂરમાં અને
                  ત્રુટક ત્રુટક વેણ.

ઢોલિયા ઢાળું, વીંઝણે ગૂંથું આભલાના શણગાર,
ગઢની રાંગે મોરલા ગહેકે, દિશ રેલે ટહુકાર. ને.

         સાવ સોનાને સોગઠે, મરમી!
                  ખેલજો રે ચોપાટ;
         ચાલમાં પડે ચૂક, તો વાયરે
                  વેરાઈ જાશે વાત.

નેનથી ગૂંથાય નેન, હૈયાના રણઝણી રહે તાર;
આગલે ભવે ક્યાંક મળ્યાના, ઉર જાણે અણસાર. ને.

(પિયા બિન, ૧૯૭૮, પૃ. ૭૬)