અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/રાજેન્દ્ર શાહ/રહ: મિલન અભિલાષ

મેં ઘરને દીધ જુ હાર પિંજરે પ્રાણ મુક્તિ નવ માને,
મેં ક્ષિતિન ો મૃદલ અવાજ
અરેવિરહિણીનો આર્ત પુકાર
સુણ્યો અનિલે ઉ ચ્છ ્ વ સ તા ગાને.
મુજ હૃદય ગ્રસે પ્રતિક્ષણ ધ્વનિના વંટોળ,
મુજ રક્ત તણી ગતિએ વિદ્યુતનાં નર્તન તાંડવ ઘોર.
રે નીડ કરીને શૂન્ય
પંખી સમ ભ્રમણ માંડિયું અધીર મારા સ્વાન્તે,
જ્યાં વ્યોમ નમી અવનિને દે આલિંગન એ દિક્પ્રાન્તે.
મુજ નયન મહીં જલતી અહરહ ચિરસુંદરની સહ
રહઃમિલન અભિલાષ,
મુજ પદતલ મહીં ઊપડી દુર્દમ રે દુઃસહ ચલન-પિયાસ.
મેં તુહિનાચલની ભભૂત જટાએ લાસ્ય ઇન્દુલેખાનાં
ને અમેઝૂનને પ્રમદ અંગ
સોહાગ રાગ, નય, ભંગ, રમ્ય અપ્સરનાં,
મેં યોગ પ્રશાંત સદા મંગલ રવ મર્મરંત પૅસિફિક
ને વિશ્વ ભક્ષવા રુદ્ર ઘોષણે ધસ્યો મત્ત અતલાન્તિક,
મેં દૂર ચિરઉષા તણા સુવર્ણે રસિત ભવ્ય ધ્રુવદેશ
ને શીતલ તેજ વિકીરન્ત, મૌક્તિકે ગ્રથિત,
રાત્રિના સઘન શ્યામતમ કેશ,
મેં સર્વ લહ્યાં, રે સર્વ કિંતુ એ ભગ્ન શીર્ણ પ્રતિબિંબ.
રે અતી મુજ પ્રેયસી તણાં રૂપ
નયનથી ગોપ્ય છતાં ય નયનમાં એક નિત્ય વિલસંત.
શાં ઇંગિતપ્રણય તણાં નીરખ્યાં મેંકુસુમે વસુંધરાનાં
ને કૃષ્ણ ઘને પલપલ લોચનના કટાક્ષ મહીં ચપલાનાં
ને સંવનને પંખીનાં,
ધસતી શૈલ વીંધી સાગર અભિસારે
ઉન્મન એ કાંગોનાં!
શાં ઇંગિત પ્રણય તણાં ગાયાં
રે બિએટ્રીસનાં બંકિમ નૅણે ચમકંતાં દાન્તેએ
ને માશુકના ગુલગુલાબી ગાલે મલકતાં તે
સાકીમસ્ત હાફિઝે!
મેં સર્વ લહ્યાં ને સર્વ સુણ્યાં તે તેજલ કીર લગાર,
રે અતીત મુજ પ્રેયસી તણા
અણસારમાત્રથી ઝગે વિશ્વ ચિરકાલ.

જ્યાં ક્ષણક્ષણ અભિનવ કલા ધરંતાં ચંદરવે ચાંદરણાં,
જ્યાં પવન ચામરી મહીં મહેકે પારિજાત મધુવનનાં,
જ્યાં પાય આગળ જ સાત સમંદર બજવી રહે વીણાને,
ત્યાં ધરા તણા શીતલ શયનીયે સુપ્તિ મહીં દરિયાને
મેં લહી, અરે ઋજુ અધરસ્પર્શ મુજ નયનપાંપણે માણું,
શી તૃપ્તિ! નયનને ખોલું ધન્યતા કાજ,
કોઈ નવ
અંચલને સંચાર અરે લહું કોઈ સરે ત્યાં છાનું.
મુજ તૃષિત પ્રાણની એક બિંદુએ
એક બિંદુએ શતગુણ વધે પિયાસ,
રે નયન મહીં શતગુણ વધે પિયાસ,
રે નયન મહીં જલતી જલતી અહરહ સુંદર સહ
રહઃમિલન અભિલાષ.