અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/`સરોદ' `ગાફિલ' મનુભાઈ ત્રિવેદી /અમથા અમથા

અમથા અમથા અડ્યા
         કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
એક ખૂણામાં પડી રહેલા
         હતા અમે તંબૂર;
ખટક અમારે હતી, કોઈ દી
         બજવું નહીં બેસૂર :
રહ્યા મૂક થઈ, અબોલ મનડે
                  છાના છાના રડ્યા
         કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.

જનમ જનમ કંઈ ગયા વીતી ને
         ચડી ઊતરી ખોળ;
અમે ન કિંતુ રણઝણવાનો
         કર્યો કદીયે ડોળ :
અમે અમારે રહ્યા અઘોરી,
                  નહીં કોઈને નડ્યા
         કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.

આ જનમારે ગયા અચાનક
         અડી કોઈના હાથ;
અડ્યા ન કેવળ, થયા અમારા
         તાર તારના નાથ :
સૂર સામટા રહ્યા સંચરી,
                  અંગ અંગથી દડ્યા
         કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.

હવે લાખ મથીએ, નવ તોયે
         રહે મૂક અમ હૈયું;
સુરાવલી લઈ કરી રહ્યું છે
         સાંવરનું સામૈયું :
જુગ જુગ ઝંખ્યા સરોદ સ્વામી
                  જોતે જોતે જડ્યા
         કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.

(સુરતા, ૧૯૭૦, પૃ. ૧૧૯-૧૨૦)