અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/બાલમુકુન્દ દવે/વતનવાટે બપોર

ગાડીથી ઊતરીને, પળભર વિરમી શંભુને શાંત દેરે,
હીંડ્યો હૈયે અધીરે, વતનપથ પરે, ધોમધીખ્યા બપોરે;
ખેલેલો ઘૂઘરે હું શિશુવય જનનીઅંક, એવાં જ વ્હાલાં,
વૈશાખી વા અડે ને ખડખડ ખખડે ખેતરે ખાલી કાલાં!
આઘેની ભેખડો કો ભડભડ બળતી ચેહ રાતી સ્મશાને,
સામેથી દોડી આવે પરિચિત સરિતા-જાંબુઓ ભેટવાને!
એકાદે વૃક્ષઠૂંઠે ‘પ્રભુ તું’ ‘પ્રભુ તું’ની ધૂન માંડે કપોત,
પીતો મધ્યાહ્ન પોશે, હળુહળુ સરિતાનો વટી જાઉં સ્રોત.

ખંભાની ખીંટીએ દો ભરવી બગથેલો, બઢું ઓર આગે,
‘ઓ આવ્યું ગામ મારું’ પ્રતિ ડગ ભણકારા ઉરે એ જ વાગે!
પેલી પેખાય ઝાંખી વતનદ્રુમઘટા-જીવને જેની માયા,
દે’રે ઊડે પતાકા, અસલ પરબડી, છાપરાં છાજ છાયાં.

થોભો ના, થાકશો ના, ચરણ! અધઘડીનો હવે ખેલ બાકી;
ભાગોળે આપણી તો અગન વરસતી લૂ બની જાય સાકી!