વસુધા/નથી નિરખવો શશી

નથી નિરખવો શશી

નથી નિરખવો શશી, શરદનો ભલે ને હજો,
ભલે વિહરતો લસી ગગનમસ્કલે પૂર્ણ એ.

તુરંગમહીં બદ્ધ આ જન અમે અહીં જે ખડા
પ્રફુલ્લ શશીની છટા ઉતરતી તહીં ચોકમાં
નિહાળી સળિયા થકી નયન ઠારશું; રે, હવે
નથી વદન ચન્દ્રનું નિરખવા જરાકે સ્પૃહા,
ભલે જગત માણતું રજતરેલ એની સુખે
અમારું દિલ એહને નહિ ચહે-સહે સ્પર્શ, રે!

કશે વ્યરથ ચાંદની–સિત રંગમાં મ્હાલવું,
યદા હિ અમ સંગ કેઈ દિલદાર જે છે નહિ? ૧૦
કશે વ્યરથ ચન્દ્રનું વદન ખાલી જવું, યદિ
ન સંગ અમ છે જ ચંદ્રવદના અમારી? પછી
શશી થકી ય પૂર્ણ કુલ્લ મુખ એ મરી ને સ્મરી
કશે હૃદય બાળવું?
નિરખવો નથી રે શશી!