અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/મકરન્દ દવે/હૈયાની વાત

કોકનાં તે વેણને વીણી વીણીને, વીરા!
         ઉછી-ઉધારાં ન કરીએ;
હૈયે ઊગે એવી હૈયાની વાતને
         ફૂલ જેમ ફોરમતી ધરીએ.
કોયલ તો કોઈનો ટહુકો ન માગે ને
         મોરલો કોઈની કેકા,
માનવીનું કાળજ તે કેવું કર્યું?
         પીડ પોતાની, પારકા લ્હેકા!
રૂડા-રૂપાળા સઢ કોકના શું કામના?
         પોતાને તુંબડે તરીએ.
કોઈ કોઈ સંભારે રામટેકરી,
         કોઈ ઓઢા-હોથલની ગુહા,
ચોમાસે ક્યાંક ક્યાંક શલોક ચગે
         ક્યાંક દરદે નીંગળતા દુહા :
જીવતી ને જાગતી જીવનની ખોઈમાં
         કોઈની ભભૂત ન ભરીએ.
પોતાની વાંસળી પોતે બજાવીએ ને
         રેલાવી દઈએ સૂર,
ઝીલનારું એને ઝીલી લેશે, ભલે
         પાસે જ હોય કે દૂર :
ઓલ્યા તો મોતમાં જીવી ગિયા, વીરા!
         જીવતાં ન આપણે મરીએ.
કોકનાં તે વેણને વીણી વીણીને, વીરા!
         ઉછી-ઉધારાં ન કરીએ.

૨૪-૮-’૬૩