યાત્રા/પ્રણય મુજ

પ્રણય મુજ

ભલે તું ધિક્કારે,
ઉવેખે વા પેખે,
છતાં તેં પેરેલો પ્રણય મુજ તારા પર, સખી!
યુગોથી બંધાયાં હિમજલ સામે મુક્ત થઈને
સદા તારે શીષે વિમલ અભિષેકો વિતરશે,
સ્ફુરંતો કે ઊંડાં અતલ તલથી કો ઝરણ શો
સદા તારે પાયે અનુનય અનેરા વિરચશે.

અને એવી રીતે યુગ યુગ લગી વહાલી, વહશે,
યદા તું જાતે એ પ્રણયજલની અંજલિ કરી
જશે પી, કે પતે જલધિ સમ નિ:સીમ થઈને
તને સર્વે રીતે નિજ કરી લઈને વિરમશે,
અને ક્ષીરાબ્ધિ શે સભર રસરૂપે વિલસશે.
ડિસેમ્બર, ૧૯૪૦