દલપતરામનાં શ્રેષ્ઠ કાવ્યો/૧૭. એક શરણાઈ વાળો: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
KhyatiJoshi (talk | contribs) (Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|૧૭. એક શરણાઈ વાળો|મનહર છંદ}} <poem> એક શરણાઈવાળો સાત વર્ષ સુધી શીખી, રાગ રાગણી વગાડવામાં વખાણાયો છે; એકને જ જાચું એવી ટેક છેક રાખી, એક શેઠને રીઝાવી મોજ લેવાને મંડાણો છે; કહે દલપત્ત...") |
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
||
| Line 14: | Line 14: | ||
સાંબેલું બજાવે તો હું જાણું કે તું શાણો છે. | સાંબેલું બજાવે તો હું જાણું કે તું શાણો છે. | ||
</poem> | </poem> | ||
<br> | <br> | ||
{{HeaderNav2 | {{HeaderNav2 | ||
|previous = | |previous = ૧૬. એક ભોળો ભાભો | ||
|next = | |next = ૧૮. એક સોદાગર | ||
}} | }} | ||
Latest revision as of 10:27, 21 April 2023
૧૭. એક શરણાઈ વાળો
મનહર છંદ
એક શરણાઈવાળો સાત વર્ષ સુધી શીખી,
રાગ રાગણી વગાડવામાં વખાણાયો છે;
એકને જ જાચું એવી ટેક છેક રાખી, એક
શેઠને રીઝાવી મોજ લેવાને મંડાણો છે;
કહે દલપત્ત પછી બોલ્યો તે કંજુસ શેઠ,
ગાયક ન લાયક તું ફોકટ ફુલાણો છે;
પોલું છે તે બોલ્યું તેમાં કરી તે શી કારીગરી,
સાંબેલું બજાવે તો હું જાણું કે તું શાણો છે.