યાત્રા/મેં વાંછ્યું: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
MeghaBhavsar (talk | contribs) (Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|મેં વાંછ્યું|}} <poem> મેં વાંછ્યું કે ફૂલભરી નજાકતો ફેલાયેલી ચોગમ માહરી રહે, માધુર્યના ઘૂંટ ભરી ભરી મને નવાજતી આ નિત જિન્દગી રહે. તેં કિન્તુ આ રુક્ષ કઠોરતાનાં જાળ વિષે અાંહિ મન...") |
(formatting corrected.) |
||
| (One intermediate revision by the same user not shown) | |||
| Line 2: | Line 2: | ||
{{Heading|મેં વાંછ્યું|}} | {{Heading|મેં વાંછ્યું|}} | ||
<poem> | {{block center| <poem> | ||
મેં વાંછ્યું કે ફૂલભરી નજાકતો | મેં વાંછ્યું કે ફૂલભરી નજાકતો | ||
ફેલાયેલી ચોગમ માહરી રહે, | ફેલાયેલી ચોગમ માહરી રહે, | ||
| Line 9: | Line 9: | ||
તેં કિન્તુ આ રુક્ષ કઠોરતાનાં | તેં કિન્તુ આ રુક્ષ કઠોરતાનાં | ||
જાળાં વિષે આંહિ મને વસાવ્યો, | |||
ને કંટકોનાં કટુ તિક્ત ટોચણાં- | ને કંટકોનાં કટુ તિક્ત ટોચણાં- | ||
તણી મને જ્યાફત માત્ર બક્ષી. | તણી મને જ્યાફત માત્ર બક્ષી. | ||
| Line 15: | Line 15: | ||
છે એ ય હા ઠીક! માધુર્ય શું તે | છે એ ય હા ઠીક! માધુર્ય શું તે | ||
માણ્યું હશે મેં બહુ પૂર્વ કાળે; | માણ્યું હશે મેં બહુ પૂર્વ કાળે; | ||
કહે, નહીં | કહે, નહીં તો બસ આટલી બધી | ||
પિછાનથી કેમ | પિછાનથી કેમ શકું જ ઝંખી એ? | ||
હવે રહ્યું જે જગ બાકી, તેને | હવે રહ્યું જે જગ બાકી, તેને | ||
પિછાનવું | પિછાનવું પૂર્ણપણે તદાત્મ થૈ; | ||
પિછાનવું, હા, વળી ચાહવું અને | પિછાનવું, હા, વળી ચાહવું અને | ||
કઠોર એ કંટકની જમાતને | કઠોર એ કંટકની જમાતને | ||
માધુર્ય પેલું ચિરજ્ઞાત બક્ષવું. | માધુર્ય પેલું ચિરજ્ઞાત બક્ષવું. | ||
{{Right|ઑક્ટોબર ૧૯૪૫}} | |||
</poem> | <small>{{Right|ઑક્ટોબર ૧૯૪૫}}</small> | ||
</poem>}} | |||
<br> | <br> | ||
Latest revision as of 14:35, 19 May 2023
મેં વાંછ્યું
મેં વાંછ્યું કે ફૂલભરી નજાકતો
ફેલાયેલી ચોગમ માહરી રહે,
માધુર્યના ઘૂંટ ભરી ભરી મને
નવાજતી આ નિત જિન્દગી રહે.
તેં કિન્તુ આ રુક્ષ કઠોરતાનાં
જાળાં વિષે આંહિ મને વસાવ્યો,
ને કંટકોનાં કટુ તિક્ત ટોચણાં-
તણી મને જ્યાફત માત્ર બક્ષી.
છે એ ય હા ઠીક! માધુર્ય શું તે
માણ્યું હશે મેં બહુ પૂર્વ કાળે;
કહે, નહીં તો બસ આટલી બધી
પિછાનથી કેમ શકું જ ઝંખી એ?
હવે રહ્યું જે જગ બાકી, તેને
પિછાનવું પૂર્ણપણે તદાત્મ થૈ;
પિછાનવું, હા, વળી ચાહવું અને
કઠોર એ કંટકની જમાતને
માધુર્ય પેલું ચિરજ્ઞાત બક્ષવું.
ઑક્ટોબર ૧૯૪૫