કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – રામનારાયણ વિશ્વનાથ પાઠક ‘શેષ’/૧. અર્પણ

૨. સખિ! જો –
(વિયોગિની)

સખિ! જો ઉદધિ તણે ઉરે,
⁠નભથી કૌમુદી કેવી નીતરે!
દધિ એ ઊછળી પળે પળે
⁠છબી ધારે ઉરને દલે દલે!
ઊઘડે જવ ફુલ્લ પૂર્ણિમા
⁠કરી કલ્લોલ ઊંચા ગિરિ સમા
દધિ ધૂર્જટિ જેમ નર્તતો,
⁠ઉર એ કૌમુદીને સમર્પતો!
જગમાં પણ કોઈને કદી
⁠ન મળે એકલી શુભ્ર કૌમુદી;
અજવાળું પીધેલ ભાજને
⁠ભરી અંધારું પીવાનું છે જ ને!
પણ કૌમુદી લુપ્ત થૈ જતાં,
⁠ઘન અંધાર ઉરેય વ્યાપતાં;
દધિને ગત પર્વ સાંભર્યે,
⁠ભરતી પાછી અમાસની ચડે!
સખિ! એમ કદી કદી મને
⁠મુજ આ કૌમુદી-અસ્ત જીવને
ઉર આવતી ઊર્મિ ઊછળી,
⁠બનતી સાર્થક તું ભણી ઢળી!

(શેષનાં કાવ્યો, ૧૯૩૮, પૃ. ૩)