ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/જયંત ખત્રી/નાગ: Difference between revisions

{{Poem2Open}}

નારાણબાપાની વાડીએ, આંબલી નીચે સૂકા ઘાસના પાથરણા પરથી લોકોનું ટોળું ઊભું થયું અને વીખરાવા લાગ્યું.

કાનાની નજર મેઘજીની પાછળ પાછળ ગઈ. પછી ખુલ્લા આકાશમાં ઊંચે ચઢતી એની નજર અસ્વસ્થ બેચેનીથી ઠાલી થઈ ગઈ

દિવસો વીતવા લાગ્યા અને ઋતુઓ પોતાનો મિજાજ બદલવા લાગી.

‘પણ ધીરી તો પડ.’ મેઘજી ઠંડી, ગલીચ સ્વસ્થતાથી કાશીની આંખોમાં જોઈ રહ્યો. ‘કંઈ વાત સાંભળીશ મારી કે તારી જ ધડ કૂટે રાખીશ?’ અને મેઘજીએ બળ કરીને કાશીને પોતા નજીક ખેંચી.

‘કાનિયાને પગે પડને – મારે શું પગે પડે છે?’ મેઘજી દાંત ભીંસીને હસ્યો ત્યારે એના હોઠને ખૂણે ફીણોટી થૂંકનાં ટીપાં ઊપસી આવ્યાં.

‘ના, ના!’ કહેતો મેઘજી પાછળ રહ્યો. એના હોશકોશ ઊડી ગયેલા દેખાયા : ‘ના,ના, એને મેલી દે, કાશી, એને મેલી દે!’

‘તું નાહકનો બીએ છે મેઘજી! અહીં આવ, તને બતાવું.’ ભાગતા મેઘજીને સંબોધતાં કાશી બોલીઃ ‘હું એને પકડી રાખું અને તું એને શરીરે હાથ ફેરવ. તારી બીક જતી રહેશે!’ પણ મેઘજી કાશીનું સાંભળવા ઊભો નહોતો રહ્યો.

‘શું કહ્યું તે?’

એમ કે?’ ગર્વથી કમર પર હાથ મૂકતાં, કાશી તુચ્છકારથી મેઘજી સામે જોતી બોલી.

કાશી જ્યાં નહાવા પડી હતી તે પ્રવાહ છેક ભેખડની બાજુમાં થઈને જતો હતો અને ત્યાં સાથળઊંડાં પાણી હતાં. સાંજ સોહામણી બની ઊતરી પડવાની તૈયારીમાં હતી. આપ્તજન નજીક આવે એમ સામેની ભેખડના ઓળા કાશી તરફ લંબાતા, એને ભેટી પડવા ચૂપકીથી આવી રહ્યા હતા. પ્રવાહના સ્વચ્છ ધોધને પોતાનાં તપ્ત અંગો પર વહેવા દઈ કાશીએ આકાશમાં જોયા કર્યું. એક શકરો શિકારની શોધમાં ઊંચે આકાશમાં ચક્કર મારી રહ્યો હતો. કાશી નહાતી હતી તે ભેખડની ટોચ પર જારના ઝાડમાં બુલબુલોનું ટોળું ગાનમાં તૂટી પડ્યું હતું. બુલબુલો, ચકલીઓ અને પારેવડાંઓ સાથે સંધ્યાની ગુલાબી લહરીઓ પણ ઊડી રહી હતી અને કાશીનાં અંગો પર નાગની પેઠે સરતો, એને પંપાળતો અને ગલગલિયાં કરતો પાણીનો પ્રવાહ વહી રહ્યો હતો.

પણ એ નજર, એ જ ઘડીએ છોભીલી બની. કાશી ચમકી, અને પોતાનાં કપડાં પર કૂદી.

આંસુ સારતી કાશીની આંખમાંથી આગના તણખા ઝર્યા! વેરવિખેર કરી નાખે એવા અણગમાથી એ ચહેરો ભયંકર કદરૂપો બન્યો. હાથની મુઠ્ઠીઓ વાળી કાશી ભાગી અને ઉછકારે રડતી એ પોતાની વાડીમાં પ્રવેશી!

{{Poem2Close}}