ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/સુમન શાહ/છોટુ: Difference between revisions

આવતોકને સોફામાં બેસી – બેસી શું – લંબાઈ પડે. ઘણી વાર તો ટિપૉઈ પર પગ પણ લંબાવી દે – જાણે એના બાપનું ઘર હોય! ‘ચા-પાણી કરશો ને?’ રસોડા તરફ જતાં હંસા રીતસર ટહુકતી લાગે. ‘બેસો બેસો, ભાભી.’ છોટુએ ક્યારથી હંસાને ‘ભાભી’ કહેવું શરૂ કરી દીધેલું તે મને ઘણું ઘણું વિચાર્યા પછી પણ યાદ આવ્યું નથી – ’બેસો, વાત કરો ને, શું ચાલે છે? મારી તે કાંઈ મહેમાનગતિ કરવાની હોય!’ હંસાને સામે બેસાડવા ઊંચો થયેલો છોટુનો હાથ એ બેસે પછી જ હેઠો પડે. એ પણ એકદમ કહ્યાગરી થઈ, પાલવ સરખો કરતી, સોફામાં સામે બેસી જાય છે – એના સફેદ દાંત દેખાય એવું ખુલ્લું હસતી. ‘સફારી તમને સરસ લાગે છે, છોટુભાઈ.’ મારા આશ્ચર્ય વચ્ચે હંસા આવું કાંઈક બકી બડે. ‘એ… એમ! ‘ સફારી તરફ જોતાં એનું એકાદું બટન રમાડતો છોટુ એકદમ ખુશ થઈ બોલે : ‘તમને ગમ્યું એટલે બસ!’ મને થાય : ‘તમને’ એટલે કોને? કોને કોને? એ વિચારે, છોટુ હવે નવી શી વાતો કાઢશે તેની વિમાસણમાં હું એની ચેષ્ટા નીરખતો રહું. ‘ભલે, કાંઈ નહીં તો પાણી તો પીઓ’ કહીને હંસા સહસા ઊઠીને, ગ્લાસ લઈ પાછી ફરે ને છોટુને ધરી રહે. લંબાઈ પડેલો એ બેઠો થાય ને એની કટેવ પ્રમાણે હંસાનાં આંગળાંને સ્પર્શ કરતો કરતો જડથાની જેમ ગ્લાસ લે – ’ટિપૉઈ પર ઠોકી દેતી હોય તો’ – એવું એક આખું વાક્ય મારા મોંમાં સમસમી ઊઠે, પણ બોલું નહીં. પાણી છોટુ, હંમેશાં થોડુંક જ પીતો હોય છે. એને ખબર નથી કે આ બધું રજેરજ છપાય છે મારા મગજમાં. ઊપસેલી જાડી લીલી નસોવાળા એનાં કાંડાંને તેમજ ટૂંકા પણ પહોળા નખવાળાં એનાં જાડાં આંગળાંને હું બરાબર ઓળખું છું – એનાં એ આંગળાં મને જો એકલાં પણ મળે ને તોપણ ઓળખી કાઢું.

એક વાર ‘વીજળીઘર’ પાસે રોડ ક્રૉસ કરતાં મને છોટુ મળી ગયો. હું ‘ઍડ્વાન્સ’ ભણી જતો’તો ને એ બાજુથી આ તરફ આવતો’તો. મને જોઈને ‘વીજળીઘર’ની ફૂટપાથે મારી જોડે પાછો ફર્યો : ‘જવાય છે, રસ્તામાં વળી ક્યારે ભેટો થવાનો હતો તમારો? શું ચાલે છે જેન્તીભૈ? કોઈ દી નહીં ને આજે એકલા કેમ? હંસાભાભીની તબિયત તો સારી છે ને?’ સાલાને ‘હંસાભાભી’ બોલતાં મોંમાં આઇસક્રીમ પડ્યાનું સુખ થતું લાગે છે – મને થયું. પછી જૂઠું જ કહેવાનું મન થયું કે ‘હા, દવા લેવા જ જઉં છું હંસાની’ – પણ પછી ચમકારામાં જ સમજાઈ ગયું કે આમ કહેવાથી તો પહાડ જેવડી ભૂલ કરી બેસવાનો! આ ગધેડાને એવું ના કહેવાય. એટલે મેં તો, આમતેમજોતાં ગલ્લાંતલ્લાં કરવા માંડ્યાં. દરમિયાનમાં ટ્રાફિક પાછો બંધ થઈ ગયેલો. એટલે તો, છોટુ, જલદી ઊખડે જ શાનો મારાથી? મને સામું પૂછવાનું મન થયું : તમે કેમ એકલા નીકળ્યા છો, છોટુભાઈ? પણ એવું કશું પૂછવું તે પણ ભૂલનો બાપ જ ઠરે! સ્ત્રીઓની કશી પણ વાત વચમાં લાવ્યા વિના જ આની જોડે પતાવવું સારું : ‘ચાલો નીકળું ત્યારે, ફરી મળશું પાછા.’ પણ છોડે તો છોટુ શાનો? ‘આ સન્ડે ઘેર છો ને?’ મેં કહ્યું : ‘ના, સૂરત જવાનો છું.’ ‘ઓહોઓ! એમ! કાંઈ નહીં, મળશું ત્યારે તો, ફરી કોઈ વાર… આવજોઓઓ,’ કહી પાછો ‘એ આવજો જેન્તીભૈ’ ઉમેરતો છોટુ ગયો. મને શી ખબર કે જૂઠું નહીં, પણ સાચું બોલવું એય આ દુષ્ટના દાખલામાં તો ગંભીર ભૂલ જ ઠરશે! સોમવારે રાતે સૂરતથી પાછો આવ્યો કે તુર્ત જ હંસાએ હંમેશની જેમ એકદમ જ સમાચાર આપ્યા : ‘છોટુ આવ્યો’તો, સન્ડે સન્ડે કરતો’તો…’ ‘થયું કે સન્ડેની રજા છે એટલે તમને બન્નેને મળાશે.’

*