ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/વીનેશ અંતાણી/જૂના ઘરનું અજવાળું: Difference between revisions

{{Poem2Open}}

નવા ઘરમાં રહેવા જવાનું હતું. સુકેતુને બે દિવસની રજા હતી. આવતી કાલે રવિવાર હતો અને સવારથી જ સામાન લઈ જવા માટે પેકર્સના માણસો આવી જવાના હતા. અત્યારે આખું ઘર અસ્તવ્યસ્ત થઈ ગયું હતું. સુકેતુ અને એની પત્ની મીના નવા ઘરમાં લઈ જવાની જરૂર નહોતી એવી ચીજવસ્તુઓ એકઠી કરી રહ્યાં હતાં. એવી નકામી ચીજોની સંખ્યા વધતી જતી હતી. કેટલીક વસ્તુઓ વરસોથી કશા કામમાં આવી નહોતી અને કેટલીક વસ્તુઓ બદલાયેલા સમય પ્રમાણે નવા ઘરની સજાવટમાં કામ લાગે તેવી રહી નહોતી. મીના તો બધું જ બદલાવી નાખવા માગતી હતી, પણ એકીસાથે નવી વસ્તુઓ અને ફર્નિચર ખરીદવા જતાં અત્યારે બજેટ વધી જતું હતું. એની અને સુકેતુની વચ્ચે થયેલી લાંબી ચર્ચા અને દલીલો પછી મીનાએ કમને સંમત થવું પડ્યું હતું.

જૂની ચીજોનો મોટો ઢગલો થવા લાગ્યો હતો. રમણભાઈ ડ્રૉઇંગરૂમમાં એકઠી થઈ રહેલી જૂની અને નકામી ચીજોના ઢગલા સામે જોતા ઊભા હતા, એક ખૂણામાં – ડ્રૉઇંગરૂમની બારી પાસે. એ નિઃસ્પૃહ અને તટસ્થ દેખાતા હતા. એમનો અભિપ્રાય લેવામાં આવ્યો નહોતો અને એ કશું બોલ્યા પણ નહોતા. ત્યાં એકઠી થયેલી વસ્તુઓના ઢગલામાં તાંબાના ત્રણ-ચાર કળશિયા હતા, જમવા બેસતી વખતે કે ઘરમાં પૂજા હોય ત્યારે વપરાતા પાટલા હતા, પિત્તળના ત્રાંસ હતા, બે-ત્રણ ઢીંચણિયાં પણ માળિયામાંથી નીકળ્યાં હતાં. રમણભાઈ દરેક ચીજને ઓળખતા હતા, દરેકનો જાણે ઇતિહાસ હતો – કશાક અંગત પરિચય જેવું લાગતું હતું. મીના દરેક વસ્તુ વિશે કંઈક ને કંઈક અભિપ્રાય આપતી જતી હતી – ‘બાપ રે! આ બધું આટલાં વરસો આપણે સાચવી રાખ્યું! પછી તો માળિયામાં ઉંદરડા જ ફરે ને!’ બુંદી પાડવાનો ઝારો તો એણે રીતસર જમીન ઉપર ફેંક્યો હતો. રબ્બિશ!’ મીના બબડી હતી, ‘આ તે ઘર છે કે કંદોઈની દુકાન?’ એ વખતે સુકેતુએ એની સામે જરા નારાજગીથી જોઈ લીધું હોય તેવો વહેમ રમણભાઈને ગયો હતો.

‘છી! આખી સડી ગઈ છે! હીટરના જમાનામાં આવી સગડી!’ મીના બોલી હતી.

‘કેટલે પહોંચ્યું, પપ્પા?’ બહારથી સુકેતુનો અવાજ સંભળાયો. અવાજની પાછળ એ પણ અંદર આવ્યો.

‘વિચારું છું. આ પુસ્તકો –’

‘કહ્યું તો ખરું, અહીં જ રહેવા દો.’

પપ્પા, વ્હાય ડોન્ચ્યૂ અંડરસ્ટૅન્ડ? આ પુસ્તકો સાર્વજનિક લાઇબ્રેરીમાં ભેટ આપી દેશું. આપણે એવું જ નક્કી કર્યું છે ને?’

કોઈની સામે જોયા વિના રમણભાઈ બારી પાસે પોતાના ટેબલ નજીક આવ્યા. ખુરસી ખેંચીને એના પર બેઠા. બારી સામે જોયું. સુશીલાની વાત સાચી હતી, બારીમાંથી અઢળક અજવાળું આવતું હતું.

{{Poem2Close}}