કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – હસમુખ પાઠક/૪. સાંજ: Difference between revisions

From Ekatra Wiki
Jump to navigation Jump to search
(+1)
 
(+1)
 
Line 29: Line 29:
<small>૧૯૫૨</small>
<small>૧૯૫૨</small>
{{gap|8em}}<small>(સાયુજ્ય, ૧૯૭૨, પૃ. ૪)</small></poem>}}
{{gap|8em}}<small>(સાયુજ્ય, ૧૯૭૨, પૃ. ૪)</small></poem>}}


<br>
<br>

Latest revision as of 01:50, 15 September 2023


૪. સાંજ

નમેલી સાંજનો તડકો,
અહીં ચડતો, પણે પડતો,
ક્ષિતિજના ઉંબરામાં સૂર્ય ખાતો ઠેસ
અડવડતો.
અહીં પાકી ગઈ સડકો ઉપરનાં ઘર
બધાં ફિક્કાં અને જુઠ્ઠાં;
પણે સૌ મૌનમાં ઼ડૂબી ગયાં ખેતર,
બિચારાં સ્તબ્ધ છે ઠૂંઠાં!
પવન તો જંગલી, ગાંડો, વળી
સૌની તરફ કરતો અટકચાળું
ગયો છે જાત પર —
તે ઘૂમતો ફરતો અહીં ફૂટપાથ પર,
મોંથી વગાડી ડાકલું!
અશ્વત્થ (જાણે તેજહીણો દ્રોણસુત!)
ખખડી ગયો આ બંગલાની પાસ,
એનું થડ ભરે છે શ્વાસ,
એનું ઓસર્યું છે ઋત;
અને આ ચંદ્રમા (ક્ષયમાં રિબાતો કો કવિ),
જેની છવિ,
ઉચ્છિષ્ટ પીળું તેજ પાથરતી અહીં પૃથ્વી પરે
અંધારમાં તરતી સરે.

૧૯૫૨
(સાયુજ્ય, ૧૯૭૨, પૃ. ૪)