કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – હસમુખ પાઠક/૪. સાંજ: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
૪. સાંજ
(+1) |
(+1) |
||
Line 29: | Line 29: | ||
<small>૧૯૫૨</small> | <small>૧૯૫૨</small> | ||
{{gap|8em}}<small>(સાયુજ્ય, ૧૯૭૨, પૃ. ૪)</small></poem>}} | {{gap|8em}}<small>(સાયુજ્ય, ૧૯૭૨, પૃ. ૪)</small></poem>}} | ||
<br> | <br> |
Latest revision as of 01:50, 15 September 2023
નમેલી સાંજનો તડકો,
અહીં ચડતો, પણે પડતો,
ક્ષિતિજના ઉંબરામાં સૂર્ય ખાતો ઠેસ
અડવડતો.
અહીં પાકી ગઈ સડકો ઉપરનાં ઘર
બધાં ફિક્કાં અને જુઠ્ઠાં;
પણે સૌ મૌનમાં ઼ડૂબી ગયાં ખેતર,
બિચારાં સ્તબ્ધ છે ઠૂંઠાં!
પવન તો જંગલી, ગાંડો, વળી
સૌની તરફ કરતો અટકચાળું
ગયો છે જાત પર —
તે ઘૂમતો ફરતો અહીં ફૂટપાથ પર,
મોંથી વગાડી ડાકલું!
અશ્વત્થ (જાણે તેજહીણો દ્રોણસુત!)
ખખડી ગયો આ બંગલાની પાસ,
એનું થડ ભરે છે શ્વાસ,
એનું ઓસર્યું છે ઋત;
અને આ ચંદ્રમા (ક્ષયમાં રિબાતો કો કવિ),
જેની છવિ,
ઉચ્છિષ્ટ પીળું તેજ પાથરતી અહીં પૃથ્વી પરે
અંધારમાં તરતી સરે.
૧૯૫૨
(સાયુજ્ય, ૧૯૭૨, પૃ. ૪)