કાવ્યમંગલા/રુદન: Difference between revisions

::: રુવે નવ લોક ને સાત પાતાળ.

લખલખ તારક તેજ ભરું ઉર, તો ય મારે અંધાર,

સિન્ધુના સિન્ધુ ઊડે મુજ અંતર, ટીપું ન પામું લગાર,

::: ભરું ભરું તો ય ખાલી ભંડાર,

::: શોસાતા ઉરને ક્યાં દઉં ઠાર?

શ્યામા હું, અંગ મઢું લખ મોતીડે, સોળ સજું શણગાર,

પ્રીતમ હું નવ પામું જ પ્રેમળ, હૈયે ધરે ચિર કાળ,

::: શશી જાય આવે, એનો શો આધાર?

::: રુવે રેણ આભને તીર નોધાર.

અંગ બળે ઝળે ધોમ ધખારે, મેઘની મૂશળધાર,

રંક ને રાયના ભેદ અમારે ન, હૈયે શમાવ્યો સંસાર;

::: જોયા અમે માનવના વહેવાર,

::: હસે ચાર લોક, રડે ત્યાં બાર,

પ્હેલ પ્રથમ અમે માનવી જનમ્યાં, જનમ્યાં કૂડે કાળ,

સાદ અમારો કોઈ સુણે ના, પાપની બંધાઈ પાળ,

::: મળ્યાં સહુ દુખિયાં ઠાલવે ભાર,

::: દુઃખીના દુઃખનો ક્યાં યે ન પાર,

(૨૩ જૂન, ૧૯૩૨)