દલપત પઢિયારની કવિતા/મારો ભોંયબદલો

મારો ભોંયબદલો

હું
આ નગરમાં ભૂલા પડેલો જણ છું.
કાચની બારીમાંથી
રોજ સાંજે વીખરાઈ પડતુ ધણ છું.
આ અગાસીઓનેે દસ દસ વર્ષથી
ધોતો આવ્યો છું.
વેલકૂંડાં ગોઠવી ગોઠવીને મેં
આંખો લીલી રાખી છે.
મને શું ખબર કે
હું અહીં સુગરીના માળામાં
સાઇઠ વૉલ્ટનો બલ્બ મૂકીશ તે ત્યાં
બધાં જનાવરોની પાંખો ફાટી જશે?
સડકો અહીં આખી રાત જાગે છે.
અમારે નાવું નગરમાં
તે નાચવું નવેરામાં
તે તો કેમ બનવાનું છે?
મહી નદી!
મારા સામું જોઈશ નહીં
હું હવે અનાવૃત્ત થઈ શકું તેમ નથી.
ઇન્જેક્શન લઈ લઈને
મેં તારું પાણી બદલી નાખ્યું છે.
વગડાનાં વૃક્ષો!
ખાતરી ન થતી હોય તો
આ કાંડું હાથમાં ઝાલી તપાસી લો
મારી નાડીઓમાં ટેબલનો ઉછેર
હવે તળિયું બાંધી રહ્યો છે.
હું કાલે ઊઠીને
ટાઈલ્સ જેવું એળખાવા લાગું તો
તમે જોજો આઘાંપાછાં થઈ જતાં!
તમારી પરકમ્મા કરતાં કેટલાંક પગલાં
હું ત્યાં જ ભૂલી આવ્યો છું.
મારો આ ભોંયબદલો
નહીં સાંખી લે એ!
આણ મૂકીને આંતરી લેજોે બધું.
અહીં મારા પગ ધૂળ વિનાના,
ચોખ્ખા રહે છે.
અને સ્વચ્છ, સુઘડ એવાં વિશેષણ આર્પું
તોપણ ચાલે!
અંગૂઠે આંખ માંડું
ને આખું ભાઠું પી શકું
એવું એકે અનુસંધાન મળતું નથી મને.
મારી આંખમાં ઊડાઊડ કરતા,
થોરિયાનાં પાનમાં તરતા,
દૂધે ધોયેલા મોર
ક્યાં ગયા, હેં?
—ક્યાં ગયા?