કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – મનુભાઈ ત્રિવેદી/અમથા અમથા

૩૭. અમથા અમથા

અમથા અમથા અડ્યા
⁠ કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
એક ખૂણમાં પડી રહેલા
⁠ હતા અમે તંબૂર;
ખટક અમારે હતી, કોઈ દિ’
⁠ બજવું નહીં બેસૂર :
રહ્યા મૂક થઈ, અબોલ મનડે
⁠ છાના છાના રડ્યા.
⁠ કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
જનમ જનમ કંઈ ગયા વીતી ને
⁠ ચડી ઊતરી ખોળ;
અમે ન કિંતુ રણઝણવાનો
⁠ કર્યો ન કદીયે ડોળ :
અમે અમારે રહ્યા અઘોરી,
⁠ નહીં કોઈને નડ્યા.
⁠ કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
આ જનમારે ગયા અચાનક
⁠ અડી કોઈના હાથ;
અડ્યા ન કેવળ, થયા અમારા
⁠ તાર તારના નાથ :
સૂર સામટા રહ્યા સંચરી,
⁠ અંગ અંગથી દડ્યા.
⁠ કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.
હવે લાખ મથીએ, નવ તોયે
⁠ રહે મૂક અમ હૈયું;
સુરાવલી લઈ કરી રહ્યું છે
⁠ સાંવરનું સામૈયું :
જુગ જુગ ઝંખ્યા સરોદ સ્વામી
⁠ જોતે જોતે જડ્યા.
⁠ કે અમને રણઝણ મીણા ચડ્યા.

⁠(સુરતા, ૧૯૭૦, પૃ. ૧૧૯-૧૨૦)