આમંત્રિત/અમે સુખિયાં

અમે સુખિયાં

સુખને લગાડ્યું નહીં છાતીએ
⁠દુઃખને ભગાડ્યું નહીં દૂર,
હદની ભૂમિમાં અમે સાંભળ્યો
⁠એક એવો અનહદનો સૂર -
એના રે સુખે અમે સુખિયાં.

કાંટાળી ઝાડીમાં ડગલું માંડતાં
⁠ભાળ્યું ભાળ્યું આઘું આઘું ફૂલ,
આછી રે આછી ફોરમ ખીલતી
⁠એના રંગે રંગે ખીલવું કબૂલ -
એના રે સુખે અમે સુખિયાં.

જીવતરનું સોણું, સોણું મોતનું
⁠શ્વાસ કેરા મણકાની માંહ્ય,
જાગતલ જોયો રે એમાં ઝૂલતો
⁠અને સુરતામાં સાધી એની બાંહ્ય -
એના રે સુખે અમે સુખિયાં.

⁠અમે રે ઓ-રસિયો ઈ ઓળખ્યો
ઈ તો સુખડિયો મમ એક -
⁠ઘસાઈ-ભુસાઈ એને બારણે
બની જાઉં શીળી શીળી મહેક -
⁠એના રે સુખે અમે સુખિયાં.

⁠— કવિ શ્રી મકરંદ દવે

(મકરંદભાઈ અને કુન્દનિકાબહેન ન્યૂયોર્ક શહેરમાં અમારે ત્યાં રહ્યાં હતાં ત્યારે ૧૩-૦૯-૧૯૯૯ના દિવસે કવિશ્રીએ અમારે માટે લખેલું ગીત)

છે દુઃખ, છે મૃત્યુ, વિરહદહન લાગે છે,
તોયે શાંતિ, તોયે આનંદ, તોયે અનંત જાગે છે.
⁠તરંગ ભળી જાય, તરંગ ઊઠે,
⁠કુસુમ ઝરી જાય, કુસુમ ઊગે,
નથી ક્ષય, નથી શેષ, નથી નથી દૈન્ય લેશ,
એ જ પૂર્ણતાનાં ચરણમાં સ્થાન માગે છે.

⁠– રવીન્દ્રનાથ

દિવસ-રજની હું જાણે રહું છું કોની આશાએ આશાએ –
તેથી જ (આ) ચમકેલું મન, સચેત કાન, તરસતી વ્યાકુળ આંખે
⁠ચંચળ થઈને ફર્યા કરું છું,
⁠મનમાં સદાયે થાય કદાચ છેને એ મળી જાય.
એટલો પ્રેમ કરું છું, આટલું ઝંખું છું જેને,
મનમાં લાગતું નથી કે એ પાસે નથી –
જાણે આ તીવ્ર પ્રેમાવેશ જ બોલાવી લાવશે એને.

⁠– રવીન્દ્રનાથ