જનાન્તિકે/તેર

તેર

સુરેશ જોષી

મારી ત્રણ વર્ષની કન્યાને જોઉં છું ત્યારે ‘અદૃષ્ટ’ નામે ઓળખાતી પેલી ગેબી વસ્તુની મને ઝાંખી થાય છે. એ મારાથી નહિ દેખાય એવું એના જીવનમાં છૂપાવીને આવી છે. મારા સૂર્યાસ્તના સામે એના સૌરભ મહેકતા મધ્યાહ્ને હું જોઈ શકીશ કે કેમ, ન જાને! એનામાં જ મારું અદૃષ્ટ છે. પેલા એક અમેરિકન કવિની કવિતા મને યાદ આવી : પિતા પોતાનાં બાળકોને લઈને ફરવા નીકળ્યો હતો. પિતાના પડછાયા પર પગ મૂકીને નાચતાં બાળકો હરખાય ને પિતાને કહે : જુઓ, અમે તમારા માથા પર નાચીએ છીએ, કેવા નાચીએ છીએ! બાપને સમજાયું : હા, એ જ મારું અદૃષ્ટ છે!