રાજેન્દ્ર પટેલની કવિતા/ચોથું મોજું

૨૫. મારી કવિતા

દિવસો પસાર થાય છે,
પણ કવિતા લખાતી નથી.
⁠બાળપણમાં ઘેર મોડો પડતો ત્યારે
⁠બા ઊંચા જીવે રાહ જોતી, એમ જ
⁠આજકાલ આ ન લખાતી કવિતા વિશે મને થાય છે.
એક વાર સવારના પહોરમાં બિલાડીનું બચ્ચું આવી ચડ્યું.
થયું એના પગલે પગલે આવશે કદાચ કવિતા!
⁠એને દૂધ આપ્યું. અનાયાસ પંપાળ્યું.
⁠ત્યારે લાગ્યું, કોઈ અજાણ્યા શબ્દોએ
⁠મને આમ જ વહાલ કરવાનું શરૂ કર્યું છે.
જ્યારે ભરબપોરે તડકામાં કામ કરતા મજૂરોનો પરસેવો
એસી કારમાં અનુભવ્યો.
ત્યારે તો માનોને એ લગભગ આવી જ ગઈ હતી
મારા હાડમાં.
⁠ભૂકંપપીડિત એક માણસની સારવાર કરતાં
⁠સેલાઇન બૉટલ પકડીને ઊભો હતો.
⁠ત્યાં અચાનક મારા પરસેવાનું ટીપું ચશ્માંના કાચ પર પ્રસર્યું.
⁠ઘણા સમયે લાગ્યું કવિતા આવી ચડી
⁠આંખ અને કાચ વચ્ચે.
એ રાતે કવિતા લખવા બેઠો ત્યાં
વરસો પહેલાં ભુલાઈ ગયેલો
એક મિત્ર યાદ આવી ગયો.
⁠એક રાતે મને ખૂબ તાવ આવેલો.
⁠એણે આખી રાત કપાળે પોતાં મૂકેલાં.
એ ક્યાં હશે? કેમ હશે?
એની મને કોઈ જ ખબર ન હતી.
⁠અચાનક મારાથી લખાઈ ગઈ એક કવિતા.