કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – સુરેશ દલાલ/કૃપાથી તારી

૨૭. કૃપાથી તારી

કૃપાથી તારી, મા, સરવર સમું આભ ઊઘડે
અને પંખીઓનાં કમળ ટહુકાઓ વિલસતા;
વિશાળા આકાશી તટ પર કશું વૃક્ષ વિકસે!
અહો! પર્ણે પર્ણે તવ સ્મિતભર્યો છંદ છલકે!
અજાણ્યું ના લાગે અહીં અવ મને કાંઈ કશુંયે;
હવામાં હૂંફાળા અદીઠ કરનો સ્પર્શ ગ્રહતો.
કૃપાથી તારી, મા, પથ મળી ગયો, નીરવ ગતિ.
ચલાવ્યો ચાલું છું : શિર પર નથી ભાર વહેતો!
તમે તો પાસે છો : નસ નસમહીં નામ રટણા;
અનિદ્રા-નિદ્રામાં મધુર પ્રકટે કૈંક શમણાં.
વસ્યાં છો આવીને ક્ષણક્ષણમહીં શાશ્વત થઈ;
તમે આ મંદિરે ઝળહળ થતાં જ્યોતિ-કુસુમ!
તમે મારી વાચા, હૃદયદલની આરત તમે;
તમારા સાન્નિધ્યે જગ સકલનો થાક વિરમે!

૧૯૭૦⁠(કાવ્યસૃષ્ટિ, પૃ. ૧૪૮-૧૪૯)