ધ્વનિ/તંતુ શો એકતાનો!: Difference between revisions

From Ekatra Foundation
Jump to navigation Jump to search
(+1)
 
(+1)
Line 1: Line 1:
{{SetTitle}}
{{SetTitle}}


{{Heading|સંધિકાળ}}
{{Heading|તંતુ શો એકતાનો!}}


{{Block center|<poem>
{{Block center|<poem>
વીતી ગઈ મિલનની રજની, જતાં જતાં
તારે અંગે કુસુમિત કશો રંગ, કેવી સુગંધ!
ચંદ્રે દીધું ચરમ ચુંબન શ્વેત પદ્મને :
તારી ખ્યાતિ પવનલહરી વ્હૈ જતી દૂરદૂર.
ને એ કપોલ પરના લઘુ મૌક્તિકે હતું
ત્યારે જેને તવ મધુમહીં જિંદગી કેરું નૂર
માધુર્ય વિશ્વભરનું વિલસી રહેલ રે!
લાધ્યું, તે તો દલદલ ભમીને બન્યો મત્ત, ભૃંગ.  
નિઃશ્વાસ ત્યાં થકી સુણ્યો ઉરની વ્યથા તણો.


પંખીગણે નવ પ્રભાતનું ગાન હર્ષથી
ઝીણા એના નસનસમહીં તું સહ્યે જાય ડંખ
રેલાવિયું દ્રુમ દ્રુમે પૃથિવી નભે વળીઃ
ને તો યે શી સ્મિતઝર દગે, પ્રેમથી તું ભરેલ!
પ્રાચી મહીં પિયળની સુરખી છવાઈ ને  
તું તો તારું ધરી રહી અખેપાત્ર આ સર્વ વેળ,
વ્યાપી વસંતને પરાગ સમીરણે ભળી.
ન્યાળ્યાં છે ના તવ કુટિરનાં બારણાં કોદિ બંધ!
ઉલ્લાસનો નિધિ ત્યહીં ભરતીથી ઊછળ્યો.


મેં સંધિકાળ દીઠ આવત ને જનારનો,  
તું છો જાણે અચર, પણ વ્યાપી રહી શી અનંતે!
આનંદનો કરુણ-વિહ્વલ ક્રંદના તણો :
ને પંખાળો વનવન ભમે એનું ના ક્યાંય ચિહ્ન!
મેં સંધિકાળ દીઠ ભૂમિ પરે અપાર્થિવ
તારે વાણી નહિ, સતત ગુંજ્યા કરે એહ, ભિન્ન
મેળો થતો જ્યહિ નિરંતર જન્મ મૃત્યુનો.
આવાં તો યે ઉરઉરશું એકત્વ માણે ઉમંગે!


{{right|--૪૫}}</poem>}}
ન્યારાં છે પાત્ર તો યે વિનિમય લહું શો આત્મની ચેતનાનો!
વિશ્વે સર્વત્ર સૌમાં અદીઠ વહી રહ્યો તંતુ શો એકતાનો!
{{right|૧૪--૪૭}}</poem>}}
<br>
<br>
{{HeaderNav2
{{HeaderNav2
|previous = સંધિકાળ
|previous = તંતુ શો એકતાનો!
|next = હે દીપજ્યોતિ
|next = હૃદય હે!
}}
}}

Revision as of 01:40, 5 May 2025


તંતુ શો એકતાનો!

તારે અંગે કુસુમિત કશો રંગ, કેવી સુગંધ!
તારી ખ્યાતિ પવનલહરી વ્હૈ જતી દૂરદૂર.
ત્યારે જેને તવ મધુમહીં જિંદગી કેરું નૂર
લાધ્યું, તે તો દલદલ ભમીને બન્યો મત્ત, ભૃંગ.

ઝીણા એના નસનસમહીં તું સહ્યે જાય ડંખ
ને તો યે શી સ્મિતઝર દગે, પ્રેમથી તું ભરેલ!
તું તો તારું ધરી રહી અખેપાત્ર આ સર્વ વેળ,
ન્યાળ્યાં છે ના તવ કુટિરનાં બારણાં કોદિ બંધ!

તું છો જાણે અચર, પણ વ્યાપી રહી શી અનંતે!
ને પંખાળો વનવન ભમે એનું ના ક્યાંય ચિહ્ન!
તારે વાણી નહિ, સતત ગુંજ્યા કરે એહ, ભિન્ન
આવાં તો યે ઉરઉરશું એકત્વ માણે ઉમંગે!

ન્યારાં છે પાત્ર તો યે વિનિમય લહું શો આત્મની ચેતનાનો!
વિશ્વે સર્વત્ર સૌમાં અદીઠ વહી રહ્યો તંતુ શો એકતાનો!

૧૪-૧-૪૭