ભજનરસ/અનંત જુગ વીત્યા: Difference between revisions

{{right|'''ગોકુલમાં બોલ્યા મોર, રમવા આવો'''}}

{{right|'''સુંદરવર સામળિયા.'''}}

{{right|'''મ્હૈં તો છુપ ગઈ લાજ કી મારી'''}}

'''ક્લ મરિયાદ કપાટ ઉદ્ઘાટલું'''

{{right|'''તાહે કિ કાઠ કિ બાધા?'''}}

{{right|'''તાહે કિ તટિની અગાધા?'''}}

{{right|'''સજનિ મન્નુ પરિખન કરુ દૂર,'''}}

'''સમરિ સમરિ મન ઝૂર.'''

‘કુળ મરજાદનાં કમાડ હું ખોલી નાખીશ. એ લાકડાનાં બારણાં છે કે આડાં આવે? મારી અંદર જે માન-અભિમાનનો સમુદ્ર છે તે એક ખાબોચિયાની જેમ ઉલ્લંધી જઈશ. એ કાંઈ અગાધ નદી તો નથી.  

સખી, મારી પરીક્ષા કરવી રહેવા દે. કેટલી આતુરતાથી દર મારી પ્રતીક્ષા કરતા હશે એ સંભારી સંભારી મારું હૃદય ઝૂરી મરે છે.'  

'''છાંડિ દઈ કુલ કી કાનિ કહા કરિ હૈ કોઈ?'''

</poem>}}

હવે નરસૈંયો તો ન્યાલ થઈ ગયો. પણ એને પગલે ચાલવા માગતું કોઈ પૂછે કે, બાઈ, તેં છેડો કેવી રીતે નાખ્યો? હિરનાં દર્શન તો અમને હજુ થયાં નથી.' નરસિંહ એનો જવાબ આપે છે : નામસ્મરણ વિના કોઈ આરો-ઓવારો નથી. હિરનું નામ જ તરવા માટેની નૌકા છે, અને આ નૌકાનો સુકાની પણ હિર જ છે. ભક્તો કહે છે ઃ ‘નામ-નામી એક.’ નામમાં જ નામી છુપાયેલા છે. પહેલાં હિરનું નામ તો લો, પછી એ નામ જ તમને મધ્ય પ્રવાહમાં લઈ જશે ને સામે પાર ઉતારશે. નામની મધુરતાનો આસ્વાદ આવતાં એ નામ જ તમને પછી નહીં છોડે. ચંડીદાસે કહ્યું છે :

'''કતેક મધુરસ સ્વામ નામે આછે ગો,'''

'''લોક્લાજ કી કાણ ન માનાં,'''  

રામ નામ કી ઝાઝ ચલાસ્યાં  

'''શબદ જહાજ ચઢો ભાઈ હંસા,'''

{{right|'''તે તો તરી ઉતારે ભવપાર.'''}}

'''હાલેર કાછે માઝી આછે, કોરબે તરી પાર.'''