કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – ઉશનસ્/૪૭. સર્વં પ્રિયે! મધુર કૈંક વધુવસંતે

૪૭. સર્વં પ્રિયે! મધુર કૈંક વધુવસંતે

ઉશનસ્

મધુર મધુના પર્વે સર્વે; બધે જ મધુ સ્રવેઃ
સચરઅચરે પાંચે ભૂતો જરી વધુ રંગમાં,
શિશિર હિમ શી ફિક્કી સૃષ્ટિ તરંગિત ભંગમાં,
જરીક વરણાઈ રાતોડી યુવાવય આસવે,
બધું જ વરણાયું લાગે છે વસંતલ ઝાંયમાંઃ
નભની ભૂખરાશે પલ્ટાતી રતુંબડ શૂન્યતા!
મધુપુટ સમા પ્હાડો ધારે તગંત જીવંતતા,
રવિ-ખટૂમડું પીણું એનો મધુ તરુછાયમાં;

અધિક મધુરું ને રાતોડું બધું જ હવે પ્રિયે!
નજર મધુરી, આંખો મારી મધુર રતુંબડી;
મધુર વધુ તું પ્હેલાંથીયે, જરી દીઠી કે ચઢી!
પવન પણ પીધેલો લાગે, મદીર જલશ્રીયે;

મધુમય ધરા, રોમે રોમે તગંત મધુકણે,
સમય પણ છે મદ્યે, દૂઝે ઝગંત ક્ષણે ક્ષણે!

૧૯૯૫

(સમસ્ત કવિતા, પૃ. ૯૧૪-૯૧૫)}}