અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/શિવજી રૂખડા/તું વાગ મંજીરા, હવે: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
MeghaBhavsar (talk | contribs) (Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|તું વાગ મંજીરા, હવે|શિવજી રૂખડા}} <poem> ::::::::::એકતારો રણઝણે, તું વ...") |
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
||
| (One intermediate revision by one other user not shown) | |||
| Line 4: | Line 4: | ||
<poem> | <poem> | ||
::::::::::એકતારો રણઝણે, તું વાગ મંજીરા, હવે | ::::::::::એકતારો રણઝણે, તું વાગ મંજીરા, હવે | ||
લોક સૂતા છે પણે, તું વાગ મંજીરા, હવે. | ::::::::::લોક સૂતા છે પણે, તું વાગ મંજીરા, હવે. | ||
ને કહે ગંગાસતી રે! વીજળી ચમકારમાં | ::::::::::ને કહે ગંગાસતી રે! વીજળી ચમકારમાં | ||
રાત કાળી રણઝણે, તું વાગ મંજીરા, હવે. | ::::::::::રાત કાળી રણઝણે, તું વાગ મંજીરા, હવે. | ||
ખુદ પોતાને મળીને શ્વાસની વાતો કરે | ::::::::::ખુદ પોતાને મળીને શ્વાસની વાતો કરે | ||
શબ્દ પર શબ્દો ચણે, તું વાગ મંજીરા, હવે. | ::::::::::શબ્દ પર શબ્દો ચણે, તું વાગ મંજીરા, હવે. | ||
પડશો ના તાર નોખા આ પટોળા-ભાતના | ::::::::::પડશો ના તાર નોખા આ પટોળા-ભાતના | ||
કારીગર કુશળ વણે, તું વાગ મંજીરા, હવે. | ::::::::::કારીગર કુશળ વણે, તું વાગ મંજીરા, હવે. | ||
ઓમકારે, શૂન્ય માંહી નાદની ઝાલર બજે | ::::::::::ઓમકારે, શૂન્ય માંહી નાદની ઝાલર બજે | ||
સૂરના આ સગપણે તું વાગ મંજીરા, હવે. | ::::::::::સૂરના આ સગપણે તું વાગ મંજીરા, હવે. | ||
દિવ્ય જ્યોતિ આંખ સામે ઝળહળે છે કાયમી | ::::::::::દિવ્ય જ્યોતિ આંખ સામે ઝળહળે છે કાયમી | ||
‘દર્દ’ અજવાળે ભણે, તું વાગ મંજીરા, હવે. | ::::::::::‘દર્દ’ અજવાળે ભણે, તું વાગ મંજીરા, હવે. | ||
{{Right|(ફૂલન પર્યાય, ૧૯૯૦, પૃ. ૬૨)}} | {{Right|(ફૂલન પર્યાય, ૧૯૯૦, પૃ. ૬૨)}} | ||
</poem> | </poem> | ||
{{HeaderNav | |||
|previous=[[અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/પ્રીતિ શાહ-સેનગુપ્તા/થાક | થાક]] | ચાલતાં ચાલતાં ખૂબ દૂર નીકળી આવી છું. ]] | |||
|next=[[અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/શિવજી રૂખડા/સાંઈ | સાંઈ]] | ફક્ત કફની સાંધવી છે સાંઈ અમને સોય આપો,]] | |||
}} | |||
Latest revision as of 12:12, 27 October 2021
તું વાગ મંજીરા, હવે
શિવજી રૂખડા
એકતારો રણઝણે, તું વાગ મંજીરા, હવે
લોક સૂતા છે પણે, તું વાગ મંજીરા, હવે.
ને કહે ગંગાસતી રે! વીજળી ચમકારમાં
રાત કાળી રણઝણે, તું વાગ મંજીરા, હવે.
ખુદ પોતાને મળીને શ્વાસની વાતો કરે
શબ્દ પર શબ્દો ચણે, તું વાગ મંજીરા, હવે.
પડશો ના તાર નોખા આ પટોળા-ભાતના
કારીગર કુશળ વણે, તું વાગ મંજીરા, હવે.
ઓમકારે, શૂન્ય માંહી નાદની ઝાલર બજે
સૂરના આ સગપણે તું વાગ મંજીરા, હવે.
દિવ્ય જ્યોતિ આંખ સામે ઝળહળે છે કાયમી
‘દર્દ’ અજવાળે ભણે, તું વાગ મંજીરા, હવે.
(ફૂલન પર્યાય, ૧૯૯૦, પૃ. ૬૨)