યાત્રા/એક સાંજ: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
MeghaBhavsar (talk | contribs) (Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|એક સાંજ|}} <poem> જતી'તી સંધ્યાના શિબિર ગમ પૃથ્વી રસળતી, અમારી ગાડીયે દડબડ જતી દક્ષિણ દિશે, જડેલા પાટાના સરળ ઉરને ઉગ્ર દમતાં, ધપંતાં પૈડાંની ખટપટ ઉઠી ઊઠી શમતી. વળી સાથે સાથે પથ તણી...") |
(formatting corrected.) |
||
(One intermediate revision by the same user not shown) | |||
Line 2: | Line 2: | ||
{{Heading|એક સાંજ|}} | {{Heading|એક સાંજ|}} | ||
<poem> | {{block center| <poem> | ||
જતી’તી સંધ્યાના શિબિર ગમ પૃથ્વી રસળતી, | |||
અમારી | અમારી ગાડી યે દડબડ જતી દક્ષિણ દિશે, | ||
જડેલા પાટાના સરળ ઉરને ઉગ્ર દમતાં, | જડેલા પાટાના સરળ ઉરને ઉગ્ર દમતાં, | ||
ધપંતાં | ધપંતાં પૈંડાંની ખટપટ ઉઠી ઊઠી શમતી. | ||
વળી સાથે સાથે પથ તણી પ્રલંબાઈ વધતા | વળી સાથે સાથે પથ તણી પ્રલંબાઈ વધતા | ||
તણાયા | તણાયા સ્તંભો પે જલધિલહરી વિસ્તૃત સમા | ||
થતા નીચા ઊંચા નિયમસર સૌ તાર, લહરી | થતા નીચા ઊંચા નિયમસર સૌ તાર, લહરી | ||
ઉઠાવી લાવીને અગમ મુલકોની પજવતા. | ઉઠાવી લાવીને અગમ મુલકોની પજવતા. | ||
અને એ તારો પે ક્યહીં ક્યહીંક બેઠાં | અને એ તારો પે ક્યહીં ક્યહીંક બેઠાં વિહગડાં : | ||
ભુરું મચ્છીભખ્ખુ, અસિતવરણો કોશી, ચકલાં | |||
ચકંતાં ને | ચકંતાં ને હોલો સ્થવિર જડ સંન્યાસી સરખો, | ||
તમામે બેઠાં ત્યાં અમ તરફ શી પૂંઠ કરીને! | તમામે બેઠાં ત્યાં અમ તરફ શી પૂંઠ કરીને! | ||
ઉપેક્ષા શી સૌને! વનચર શું નિઃસત્વ સમજી | ઉપેક્ષા શી સૌને! વનચર શું નિઃસત્વ સમજી | ||
અમારી ગાડીને, નજર નહિ નાખે ય ગમ આ | અમારી ગાડીને, નજર નહિ નાખે ય ગમ આ; | ||
કયા | કયા આશ્ચર્યે કે ક્ષણ સુખદ કેરા સ્વપનમાં | ||
નિરાંતે બેઠાં એ મગન થઈ વાતા પવનમાં? | નિરાંતે બેઠાં એ મગન થઈ વાતા પવનમાં? | ||
<small>{{Right|૧૯૩૬}}</small> | |||
</poem>}} | |||
<br> | <br> | ||
{{HeaderNav2 | {{HeaderNav2 |
Latest revision as of 14:50, 19 May 2023
એક સાંજ
જતી’તી સંધ્યાના શિબિર ગમ પૃથ્વી રસળતી,
અમારી ગાડી યે દડબડ જતી દક્ષિણ દિશે,
જડેલા પાટાના સરળ ઉરને ઉગ્ર દમતાં,
ધપંતાં પૈંડાંની ખટપટ ઉઠી ઊઠી શમતી.
વળી સાથે સાથે પથ તણી પ્રલંબાઈ વધતા
તણાયા સ્તંભો પે જલધિલહરી વિસ્તૃત સમા
થતા નીચા ઊંચા નિયમસર સૌ તાર, લહરી
ઉઠાવી લાવીને અગમ મુલકોની પજવતા.
અને એ તારો પે ક્યહીં ક્યહીંક બેઠાં વિહગડાં :
ભુરું મચ્છીભખ્ખુ, અસિતવરણો કોશી, ચકલાં
ચકંતાં ને હોલો સ્થવિર જડ સંન્યાસી સરખો,
તમામે બેઠાં ત્યાં અમ તરફ શી પૂંઠ કરીને!
ઉપેક્ષા શી સૌને! વનચર શું નિઃસત્વ સમજી
અમારી ગાડીને, નજર નહિ નાખે ય ગમ આ;
કયા આશ્ચર્યે કે ક્ષણ સુખદ કેરા સ્વપનમાં
નિરાંતે બેઠાં એ મગન થઈ વાતા પવનમાં?
૧૯૩૬