શાંત કોલાહલ/મેડીને એકાન્ત

મેડીને એકાન્ત

⁠નિદ્રિત પ્રાંગણ-તરુપર્ણ
⁠અંધકાર ગહિર કરંત ઝિલ્લિરવ મહીં
⁠શેરી અવ શાન્ત.
મેડીને એકાન્ત ગોખ મહીં લઘુ એક દીપ
⁠વિકિરંત મંદ મંદ તેજ :

આછેરાં સાધન તો ય
⁠તેજછાયા તણા ભૂમિ-ભીંત પર
⁠વિચિત્ર કંઈ અંકાય આકાર
આમ તો સઘન તો ય હવાને હલન એની લયલોલ કાય,
સ્વપ્નમયી સૃષ્ટિનાં રહસ્યમય પાત્ર કેરી પ્રગટંત ઝાંય....
બારીને ગગન-
કાચથી મઢેલ છત મહીં જાણે-
⁠શગનાં અગણ્ય પ્રતિબિંબ
⁠જાગામીઠીને તરંગ કરે જાગરણ.

નેત્ર મહીં કોઈ મધુગુંજનનું અંજાય અંજન

⁠સોપાનશ્રેણીએ વાજે ઝીણી ઝીણી નેપુરકિંકિણી
શિરનો સકલ ભાર ચરણે લહાય પણ
⁠સમુત્સુક મન સંગ
⁠સરલ સ્વભાવે
⁠તાલ દેઈ રહે ચાલ

પલને હિલ્લોળે
⁠શ્વેત સેજની પાંગઠે સરી આવે સંસારિણી.
⁠અહીં
⁠સ્પર્શને ગહને શબ્દ પામે વિલોપન
નિત્યને મિલન વ્રીડાનું ન આવરણ-
⁠પ્રગલ્ભ મુગ્ધતા.

તેજતિમિરના શાન્ત સાયુજ્યની આભા મહીં
⁠મલકંત લહું એનું મુખ
લહું એને તન ઊંડી રતિના આવેગ કેરી લહર-ભંગિમા.

પરસ્પર થકી બેઉ દિનભર દૂર.
સીમને ખેતર, જનપદને બજાર
⁠નિત્ય
⁠સાધને વા અસાધને વહું કર્મભાર
⁠ઋતુની ટાઢક, ઝાળ, ઝડીને ઝીલંત.
ઘરને સંસાર ધર્મે એનું યે તે જીવન જટિલ.
⁠ઉભયની સમસ્યા સમાન.
શ્રાન્ત ભાલે કૈંક એનું અંકાય લાંછન
ભીનાં તે ચુંબન તણી માર્જનીથી કિંતુ સહજ શોધન.
⁠ધડકંત ઉર તણી હૂંફ મહીં
⁠અંગ અંગ પ્રાણ, મન
⁠જીવિતવ્ય
⁠પ્રફુલ્લ પ્રસન્ન.

⁠દૃગે દૃગે આંહી ઉદ્દીપન
⁠ગોખનો દીપક કૃતકૃત્ય
જલતી જ્યોતિનું અવ સ્નેહ મહીં થાય નિમજ્જન
⁠અંધકાર નહીં
⁠અહીં દ્વયનો વિલય.