શાંત કોલાહલ/૧૭ એઈ વ્હાલીડા: Difference between revisions
(+created chapter) |
No edit summary |
||
| (One intermediate revision by the same user not shown) | |||
| Line 2: | Line 2: | ||
<center>'''૧૭ એઈ વ્હાલીડા'''</center> | <center>'''૧૭ એઈ વ્હાલીડા'''</center> | ||
<poem> | {{block center|<poem> | ||
::એઈ વ્હાલીડા ! સાંભળી લેજે સાદ, | |||
::અંગ મારાંને વીંટળાયો છે નાગ, | |||
::ઝેરની એનાં જીરવી જાય ન આગ, | |||
::મોવરમાં ધર મંતરનો કોઈ રાગ, | |||
નહિ તો એલા જિન્દગી લગી | નહિ તો એલા જિન્દગી લગી | ||
| Line 15: | Line 15: | ||
એક વેળા આ આંખથી તુંને જોઈ લેવાનું મન. | એક વેળા આ આંખથી તુંને જોઈ લેવાનું મન. | ||
આકળી મારી આંખ ભમે રે | ::આકળી મારી આંખ ભમે રે | ||
:::ચંતને ય ન્હૈ ચેન, | :::::ચંતને ય ન્હૈ ચેન, | ||
મારણ એવી નિંદનું મુને | ::મારણ એવી નિંદનું મુને | ||
:::આવતું ઘેરું ઘેન. | :::::આવતું ઘેરું ઘેન. | ||
રંગની વળી રોળ, અંધારે આથમી રહ્યો દન; | રંગની વળી રોળ, અંધારે આથમી રહ્યો દન; | ||
એક વેળા આ આંખથી તુંને જોઈ લેવાનું મન. | એક વેળા આ આંખથી તુંને જોઈ લેવાનું મન. | ||
વેણ ઝીલીને વાયરો વહી | ::વેણ ઝીલીને વાયરો વહી | ||
::::જાય છે ચારે કોર, | ::::::જાય છે ચારે કોર, | ||
પળની સરે પ્હોર, ન તોયે | ::પળની સરે પ્હોર, ન તોયે | ||
::::આવતો ઓરો મોર; | ::::::આવતો ઓરો મોર; | ||
માંહ્યલી રે મસ આગથી બળ્યું જાય છે આ જોવન; | માંહ્યલી રે મસ આગથી બળ્યું જાય છે આ જોવન; | ||
એક વેળા આ આંખથી તુંને જોઈ લેવાનું મન.</poem> | એક વેળા આ આંખથી તુંને જોઈ લેવાનું મન.</poem>}} | ||
{{HeaderNav2 |previous = ૧૬ રેણ|next = ૧૮ રૂપને મ્હોરે}} | {{HeaderNav2 |previous = ૧૬ રેણ|next = ૧૮ રૂપને મ્હોરે}} | ||
Latest revision as of 09:27, 16 April 2023
એઈ વ્હાલીડા ! સાંભળી લેજે સાદ,
અંગ મારાંને વીંટળાયો છે નાગ,
ઝેરની એનાં જીરવી જાય ન આગ,
મોવરમાં ધર મંતરનો કોઈ રાગ,
નહિ તો એલા જિન્દગી લગી
મેલજે મોરી યાદ...
વ્હાલીડા સાંભળી લેજે સાદ...
સાંભળી લીજે સાદ ઓ સાજન ! પડઘો પાડે વન :
એક વેળા આ આંખથી તુંને જોઈ લેવાનું મન.
આકળી મારી આંખ ભમે રે
ચંતને ય ન્હૈ ચેન,
મારણ એવી નિંદનું મુને
આવતું ઘેરું ઘેન.
રંગની વળી રોળ, અંધારે આથમી રહ્યો દન;
એક વેળા આ આંખથી તુંને જોઈ લેવાનું મન.
વેણ ઝીલીને વાયરો વહી
જાય છે ચારે કોર,
પળની સરે પ્હોર, ન તોયે
આવતો ઓરો મોર;
માંહ્યલી રે મસ આગથી બળ્યું જાય છે આ જોવન;
એક વેળા આ આંખથી તુંને જોઈ લેવાનું મન.